Δύο Δρόμοι προς την Ουρ: Ουρρυθμία και Ουράκας.

Δύο Δρόμοι προς την Ουρ: Ουρρυθμία και Ουράκας.

0. Ουρ.

Η Ουρ είναι μια βιβλική πόλη που αναφέρεται στο βιβλίο της Γένεσης. Ανάμεσα σε άλλα, ήταν ο τόπος γέννησης του Αβραάμ. Η ταύτισή της με κάποια σημερινή τοποθεσία είναι ζήτημα ανάλυσης και διαφωνίας των αρχαιολόγων. Πρακτικά, είναι μια ονειρική τοποθεσία. Προσωπικά, βρέθηκα πριν πέντε χρόνια στην πόλη Ούρφα της ανατολικής Τουρκίας (Κουρδιστάν), η οποία θεωρείται υποψήφια αποδέκτρια της κληρονομιάς. 

Πριν δύο μέρες κυκλοφόρησα το "Ουράκας, Ιαπωνίας", ένα δίσκο του οποίου το ομώνυμο κομμάτι κάνει λόγο για ένα πρώην ηφαιστειογενές έρημο νησί στον Ειρηνικό, το οποίο λειτουργεί για τον ποιητή (Αλέξανδρο Μοντεσάντο) ως προσωπική Ουτοπία, λειτουργώντας ως μελλοντικός στόχος του. Ο ποιητής/ναυτικός ταυτίζει τη μοναξιά του με τη μοναξιά του νησιού και ονειρεύεται να γίνει "η μόνη συντροφιά" του. Το Ουράκας σήμερα δεν ανήκει στην Ιαπωνία, μα στις ΗΠΑ. Η μοναξιά του βασίζεται ανάμεσα σε άλλα και στο γεγονός πως το ηφαίστειό του είναι πλέον ανενεργό. Στην πραγματικότητα του σήμερα, όμως, το ηφαίστειο είναι ενεργό. Το μοντεσαντικό Ουράκας, λοιπόν, όπως και η Ουρ, είναι μια ονειρική τοποθεσία. Δε δύναται να υπάρξει ταύτιση της ποιητικής νήσου με τη γεωγραφική, παρά μόνο ταύτιση των ποιητικών μεταφορών της μοναξιάς.

Πριν μία μέρα έγραψα το κείμενο "Ουρρυθμία", μερικές σημειώσεις πάνω στους τόπους, τις έννοιες, τις μεταφορές, τους στόχους και το ρυθμό. Αν και είχα μόλις κυκλοφορήσει το "Ουράκας", δεν ήμουν επηρεασμένος συνειδητά από το περιεχόμενο του εν λόγω ποιήματος, ούτε από την αλφαβητική αλληλουχία "Ουρ-άκας, Ουρ-υθμία" που παρατήρησα κατόπιν. Αφότου όμως την εντόπισα, η πόλη Ουρ και η Ούρφα αφυπνίστηκαν εντός μου. Με αυτήν τη συμπτωματική διαρρύθμιση σκέψεων, γράφω αυτό το κείμενο για τρεις λόγους: α. απόδοση τιμών στην ανάμνηση της Ούρφα, β. ψηφιακή μεταφορά του χειρόγραφου κειμένου της "Ουρρυθμίας", και γ. εκπλήρωση της παράκλησης ενός φίλου για κάποια λόγια για το δίσκο "Ουράκας, Ιαπωνίας".

1. Ουρρυθμία.

• Η διαλεκτική είναι δουλειά του νου. Ο νους εργάζεται διαλεκτικά και τα προϊόντα του είναι έν-νοιες. Παράγει περισσότερο ή λιγότερο, με διαφορετικούς ρυθμούς, ανάλογα την περίπτωση. Στην αυτοαναφορικότητα της παραγωγής έν-νοιας εντός του νου, ο ρυθμός της έννοιας είναι η έννοια του ρυθμού.
• Ο στόχος είναι μια κατάσταση όπου κάθε έννοια θα μπορεί να είναι η δυνητική μεταφορά (λογοτεχνική ή τοπική) μιας άλλης. Ποιο ήταν το υποκείμενο της προηγούμενης πρότασης; Ο στόχος. Στόχος τίνος; Ανασκευάζω την πρόταση: "Ο στόχος του στόχου είναι μια κατάσταση [...] μιας άλλης". Και ξανά, ανασκευάζω: "Ο στόχος του στόχου είναι μια κατάσταση μιας άλλης κατάστασης". Έτσι πέτυχε το μεταφορικό της στόχο η πρώτη πρόταση.
• Η φράση "διαρ-ρύθμιση του χώρου" δείχνει πως ο ρυθμός δεν είναι μόνον κάτι χρονικό. Ο ρυθμός είναι μια έννοια διαλεκτικής της συχνότητας και της πυκνότητας, συχνά πυκνά, πυκνά συχνά. Ένας αγώνας ταχυτήτων κορινθιακού, δωρικού και ιωνικού ρυθμού.
• Απέφυγε κάτι διαφημιστές μιας οικολογικής οργάνωσης το μεσημέρι στο δρόμο γιατί βιαζόταν (δεν ήθελε να ανοίξει κουβέντα). Το βράδυ άκουγε την προβληματική του βρύση να στάζει μια σταγόνα κάθε δεκαοχτώ δευτερόλεπτα. Αποφασίζει να συγχρονίσει το ρυθμό της δίψας της με το ρυθμό του προβλήματος της βρύσης του. Τοποθετεί ένα ποτήρι κάτω από τη βρύση και πίνει ένα ποτήρι νερό όποτε αυτό γεμίζει από το πρόβλημα της βρύσης.
• Η χωροχρονική μεταφορά του "τόπου" στο "ρυθμό", η τοπορυθμική μεταφορά του χώρου στο χρόνο είναι μεταναστευτική. Οι στερούμενοι σταθερού τόπου μετανάστες είναι οι ιθαγενείς της Ου-τοπίας. Οι στερούμενοι σταθερού ρυθμού μετανάστες είναι οι ιθαγενείς της Ουρ-ρυθμίας. Οι ηθικολόγοι (του καλού και του κακού) θα κάνουν λόγο για Ευτοπία, Δυστοπία, Ευρυθμία, Δυσρυθμία. Οι μουσικοί των μαθηματικών και οι μαθηματικοί της μουσικής θα μιλήσουν για το "Ά-τοπο" και για το "Άρ-ρυθμο".
• Η απαγωγή εις άτοπο οδηγεί στην επίλυση μαθηματικών προβλημάτων. Η απαγωγή εις άρρυθμο ίσως επιλύει μουσικά προβλήματα. Η μουσική της καρδιάς ακούγεται στις αρρυθμίες της. Οι άρρυθμοι ράπερς (σε σύγκριση με τους πολυάριθμους ρυθμικούς ράπερς) συνήθως κατονομάζουν τα πλέον φλέγοντα θέματα.
• Διάλογος μιξαρισμένων samples: "Πόσο χρονών είναι ο σκύλος σου;" "Σε ανθρώπινα χρόνια ή σε σκυλίσια;" "Αυτό το βουνό είναι πανάρχαιο." "Σε ανθρώπινα χρόνια ή σε βουνίσια;" "Αυτό το ποτάμι έχει ιστορία." "Δε μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές." "Αχιλλέας και χελώνα πάνε για κολύμπι στο ποτάμι και ο Αχιλλέας δίνει το προβάδισμα στη χελώνα." "Καλύπτω την αχίλλειο πτέρνα μου με ένα καβούκι χελώνας." "Έχουμε να τα πούμε δύο μήνες." "Είναι θέμα η απόσταση." "Φλέγον θέμα."

2. Ουράκας, Ιαπωνίας.

Πριν δύο μήνες ταξίδεψα στην Ελλάδα και σε ένα βιβλιοπωλείο βρήκα τη συλλογή ποιημάτων "Barco: Macao" του Κεφαλλονίτη ποιητή Αλέξανδρου Μοντεσάντου. Μια μικρή έκδοση του 1990 από τον "Έρασμο" που αριθμεί 54 σελίδες, ένα σκίτσο-προσωπογραφία του ποιητή από το "Επτανησιακό Ημερολόγιο" του 1963, ένα σύντομο εισαγωγικό/βιογραφικό σημείωμα (από όπου μαθαίνουμε πως η ημερομηνία γέννησής του είναι άγνωστη και το έτος θανάτου του αβέβαιο, αν και υπολογίζεται στο 1965 με σίγουρη τοποθεσία το Δαφνί), 14 ποιήματά του, 4 ανατυπώσεις χειρόγραφων εκδοχών του ποιητή και, τέλος, μια ανάλυση του ποιητή και των ποιημάτων εν είδει επιλόγου από τον φίλο και παραλήπτη των χειρογράφων του ποιητή Μάριο Μαρκίδη.

Ο φιλολογικός πόλεμος πάνω από τα ποιητικά κουφάρια βρίσκει δύο παρατάξεις, μια από την πλευρά του Καββαδία που υποστηρίζει πως ο γηραιότερος Μοντεσάντος είχε γνώση του καββαδιακού έργου και σιωπηρά υιοθέτησε το ύφος και τις τεχνικές του, και μια από την πλευρά του Μοντεσάντου που υποστηρίζει πως ο Μοντεσάντος ήταν στα καράβια όταν ο Καββαδίας γινόταν γνωστός και πως οι ομοιότητες αποτελούν απόδειξη των κοινών παραγόντων: δύο Κεφαλλονίτες στα καράβια θα εκφραστούν με τον ίδιο τρόπο για τα ίδια θέματα, αφήνοντας πάντα ένα δυνητικό φαντασιακό οργασμό για αντιγραφή του μοντεσαντικού έργου από τον Καββαδία. Η εγκάθειρξη του Μοντεσάντου στο Δαφνί και ο μοναχικός του θάνατος δίνουν μια δραματικότερη και πιο μυστηριώδη διάσταση στην προσωπικότητά του. Ίσως το Δαφνί να λειτουργεί σαν το Ουράκας, όπως αυτό περιγράφεται στο ποίημα. 

Διαβάζοντας τα ποιήματα είδα τους λόγους σύγκρισης με τον Καββαδία. Μα είδα και αρκετά παραπάνω. Αυτά τα "παραπάνω" που είδα αναλογούν στα "παραπάνω" που "βλέπουν" οι πειρατές/ήρωες του ποιήματος "Barco: Macao" υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών. Για μένα τα ποιήματα λειτούργησαν ως οπιούχες ουσίες και ήθελα να μεταφέρω κάποια από αυτά σε ηχητική μορφή. Η αμεσότητα της ακουστικής διάσταση είναι πολύ πιο συναισθηματική από αυτήν της οπτικής. Έψαξα και τις σεβαστές δουλειές προηγούμενων καλλιτεχνών πάνω σε αυτά τα έργα, ονομαστικά, του Σωτήρη Δεμπόνου και του Δημοσθένη Μιχαλακόπουλου. Αλλά ήθελα κάτι "παραπάνω". Η επίσης πολύ σεβαστή δουλειά των Social Waste πάνω στο "Μαραμπού" του Καββαδία αποτέλεσε στοιχείο που πυροδότησε την τελική ιδέα για το δίσκο. 

Η δουλειά έγινε πολύ γρήγορα. Γύρισα στη Δανία, ο Plankhton επιφορτίστηκε με τη μουσική παραγωγή που έλαβε χώρα σε δύο βράδια, έκανα τις ηχογραφήσεις σε δύο μέρες, με τον Plankhton περάσαμε στη μίξη, μετά από κάποιο διάστημα η Σοφία έπαιξε φλάουτο πάνω από τρία κομμάτια και ο Κιντίς-οολ χρησιμοποίησε σε ένα κομμάτι τεχνικές φαρυγγικού τραγουδιού και μια άρπα στόματος. Επεξεργάστηκα μια παλιά φωτογραφία του Ουράκας που βρήκα στο διαδίκτυο και το σκίτσο του ποιητή που βρισκόταν στο βιβλίο. Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο ήταν έτοιμα.

Τα κομμάτια:

Η "Ντιάνα" αντικαθιστά μεταφορικά το νησί/απάγκιο που εντός της φουρτούνας/ζωής ο ποιητής στερείται. Το ποίημα είναι μια ανοιχτή απεύθυνση στη γυναίκα αυτή σε δεύτερο πρόσωπο και το όνομά της δεν παρουσιάζεται παρά μόνο στον τίτλο.

Το "Ουράκας" είναι το έρημο πρώην ηφαιστειογενές νησί του Ειρηνικού ωκεανού του οποίου η μοναξιά (έλλειψη κατοίκων, χλωρίδας και πανίδας) ταυτίζεται με αυτήν του ποιητή, ο οποίος αναγνωρίζει σε αυτό την ιδανική του συντροφιά που θα τον κατανοήσει.

Ο "Ατζύμι" είναι ο θλιμμένος Ιάπωνας ναυτικός που κάνει χαρακίρι όταν επιστρέφει στην Ιαπωνία αφότου έμαθε πως η γυναίκα του τον απάτησε με έναν Ευρωπαίο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του.

Ο "Καπετάν Θαλής" είναι ένας σκληρός, άθεος και μισάνθρωπος πλοίαρχος για τον οποίο όμως μαθαίνουμε στο τέλος του ποιήματος πως την περιουσία του μοίραζε κρυφά σε άπορες οικογένειες. Η αγνότητα των παιδιών των οικογενειών αυτών θα συντελέσει στη συγχώρεση της ψυχής του.

Το "Barco: Macao" είναι η ιστορία των μελών ενός πειρατικού πλοίου. Αφότου παρουσιάζεται το τραγικό παρελθόν τους που έδωσε διαφορετικούς λόγους στον καθένα να εξαρτηθεί από ναρκωτικές ουσίες, παρακολουθούμε τα καμώματα των πειρατών καθώς αντιλαμβάνονται την αλλοιωμένη πραγματικότητα εξαιτίας των ουσιών. Έχοντας καταναλώσει περισσότερες από τις μισές προμήθειες σε χασίς πριν τα μισά της διαδρομής, ο ποιητής που παρουσιάζεται ως μέλος του πληρώματος προσεύχεται στον Βισνού για θετικό άνεμο που θα τους οδηγήσει στον προορισμό τους προτού πεθάνουν από την έλλειψη ναρκωτικών.

Ο "Αλήτης" είναι η ιστορία ενός πρόσχαρου και ευγενούς σκύλου του οποίου η καλοσύνη ήταν ανώτερη των ανθρώπων. Ο σκύλος έγινε μέλος ενός ναυτικού πληρώματος και με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του νοηματοδότησε την άχαρη ζωή των ναυτικών. Οι τελευταίοι επιστρέφουν στη μελαγχολική άσκοπη ζωή τους μετά το θάνατο του σκύλου.

Η "Altera Pars", η άλλη πλευρά, είναι η εύρεση δύο πτωμάτων στο χιόνι, όπου η νεκροψία καταδεικνύει ως αίτιο θανάτου τους τη στέρηση ναρκωτικών.

Ο "Captain Yalmar" είναι ένας ακόμα μισάνθρωπος Νορβηγός πλοίαρχος που ερωτεύεται έναν νεαρό του ναύτη. Μετά από μια άγρια φουρτούνα που ακολουθείται από την καταβύθιση του πλοίου τους, τα πτώματα των δύο βρίσκονται στην επιφάνεια της θάλασσας "σαν σε πόθο αγκαλιασμένα".

Δε θα μπω σε διαδικασία ανάλυσης των ποιημάτων. Επέλεξα το δρόμο της ερμηνείας. Κάποια από τα ποιήματα αυτά είναι δυσεύρετα στο διαδίκτυο, οπότε προς τέρψη των ακροατών του δίσκου έχω δακτυλογραφήσει όσα ερμήνευσα και τα έχω διαθέσει στο φάκελο που περιέχει και τα ηχητικά αρχεία, έτσι η ανάλυση μπορεί να πραγματοποιηθεί εύκολα από οποιονδήποτε και χωρίς τη δική μου ακουστική ερμηνευτική παρέμβαση. 

Ίσως η ερμηνεία και η ανάλυση να είναι το Ουράκας και η Ουρυθμία, όπως παρουσιάστηκαν σε αυτό το κείμενο. Δύο δρόμοι που οδηγούν στην Ουρ. Το Διονυσιακό και το Απολλώνειο, κατά Νίτσε. 

Ο δίσκος είναι διαθέσιμος εδώ: https://www.mediafire.com/?l6dpkvx7bctct5n

Μια λίστα αναπαραγωγής στο YouTube υπάρχει εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=d8__5B6fX10&list=PLNzweW6KFNHAiuv9eY05Y-2P70ZCKHEso

Εχθρική Μωρία: Δώδεκα Σύντομες Αναζητήσεις της Αναζήτησης.

Εχθρική Μωρία: Δώδεκα Σύντομες Αναζητήσεις της Αναζήτησης.

1. Η εχθρική μωρία αντιτάσσεται στη φιλο-σοφία. Έχει όμως προσωκρατικά κατάλοιπα. Είναι μια ηρακλείτεια πολεμική ταξικής φύσης. Είναι ο Χέγκελ εναντίον του Χέγκελ σε ένα τσατ διαδικτυακής διαλεκτικής.
2. Τα μυστήρια δεν υπάγονται στο λόγο. Τα αρχαία φαινόμενα δε μπορούν να γίνουν αντικείμενο ανάλυσης φαινομενο-λογίας, ούτε αρχαιο-λογίας. Η αρχή του φαινομένου είναι μεταφυσική και μέσω μυστηρίων φανερώνεται σε υποκείμενα. Η φύση της φύσης δεν είναι αντικειμενική. (πρβλ. 9)
3. Απορρίπτω, άρα διατίθεμαι.
4. Ο χρόνος είναι πολύτιμος. Ο χρόνος είναι η κατοπινή αξία της "μεταξίωσης των αξιών". Στον καιρό της αειφορίας και της διυποκειμενικότητας, της πληροφορίας και της διεπιστημονικότητας, εάν έρθω σε επαφή με κάτι και δεν αναγνωρίσω την επιρροή του σε όλες μου τις υπόλοιπες επαφές, έχω χάσει το χρόνο μου και αποτυγχάνω ως φαινομενολόγος. Η πρόταση αντιστρέφεται: Εάν αποτύχω ως φαινομενολόγος, θα χάσω το χρόνο μου, οι επαφές μου δε θα αναγνωρίζονται μέσω των υπολοίπων επιρροών μου και δε θα έρθω ποτέ σε επαφή με τη διεπιστημονικότητα και την πληροφορία, τη διυποκειμενικότητα και την αειφορία του καιρού. 
5. Τα φαινόμενα είναι μετέωρα. Παροδικά, περιοδικά. Ο φαινομενολόγος διέπεται από τη σταθερή ευελιξία και ευέλικτη σταθερότητα του μετεωρολόγου. Μελετάει περιόδους, εποχές, χρόνους, ρυθμούς. Μελετάει τον καιρό. Τα φαινόμενα είναι καιρικά. Ο καιρός είναι φαινομενικός. (πρβλ. 6)
6. Αν υπάρχουν μετεωρίτες τότε υπάρχουν και φαινομενίτες. Η τοπο-θέτηση ενός μηχανισμού δυναμίτη είναι μια μορφή "θέλησης για δύναμη". Οι φαινομενίτες είναι φαινόμενα εσχατολογικά και οι φαινομενολόγοι δεν αρκούν για τη μελέτη τους, όπως για τους μετεωρίτες δεν αρκούν οι μετεωρολόγοι. (πρβλ. 5)
7. Η πρωτοτυπία στη λογο-τεχνία έγκειται στη στατιστικά μη ευκόλως προβλέψιμη αυξομείωση της απόστασης μεταξύ λέξεων και εννοιών, που συχνά οδηγεί στη δημιουργία νέων λέξεων και εννοιών. Η αυτόματη γραφή ήταν άλλοτε η τελευταία λέξη της λογοτεχνίας. [...] Η πρωτοτυπία στην τεχνο-λογία έγκειται στη στατιστικά μη ευκόλως προβλέψιμη αυξομείωση της απόστασης μεταξύ τάξεων και τάσεων, που συχνά οδηγεί στη δημιουργία ανακατατάξεων και ανακατατάσεων. [...] Ο αυτοματισμός ήταν άλλοτε η τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Μια χαμένη οριστικά πρωτοτυπία, που θα μπορούσε να δημιουργηθεί τεχνητά, θα ήταν ένας σκακιστικός αγώνας μεταξύ των γραπτών του Μπρετόν και του πειράματος του Τιούρινγκ, με τη μηχανή του τελευταίου και τους οπαδούς του πρώτου να εξάγουν στατιστικά αποτελέσματα. Αντικειμενικά τυχαίο, υποκειμενικά αναγκαίο.
8. Η στιγμή όπου με αναγνωρίζω στον καθρέφτη συμπίπτει με τη στιγμή που αναγνωρίζω μπροστά στον καθρέφτη ότι δε με αναγνωρίζω στον καθρέφτη, άρα δεν αναγνωρίζω ότι είναι καθρέφτης. Η σύμπτωση αυτής της στιγμής είναι πέρασμα. Το πέρασμα είναι σύμπτωση. Το πέρασμα/σύμπτωση είναι στιγμιαίο.
9. Είναι δεδομένο ότι ο Θεός είναι από μηχανής εκ φύσεως. Η μετα-φυσική εν-σαρκώνεται στην απο-ϋλοποίηση των μετα-δεδομένων. Στο μαύρο κουτί της Πανδώρας των υπό μορφή input/output σπινοζικών ελπίδων συμβαίνουν τα μυστήρια. Ο Θεός βλέπει θέες, αεί φαινομενολογεί, δε μπορεί να γίνει αντικείμενο φαινομενολογίας επειδή είναι η καθεαυτή φαινομενολογία της φαινομενολογίας, υποκείμενο και αντικείμενο, προκείμενο, εξίσωση της camera obscura και της lanterna magica. Καμπαλιστικά, μηχανευόμαστε από μηχανής Θεούς. (πρβλ. 2)
10. Το νούμερο νοούμενο καθαυτό μετατρέπει ό,τι το νοούμενο σε νούμερο. Και η νοητική αναπαράσταση γίνεται νουμερική αναπαράσταση, μανοβιτσική ψηφιακή numerical representation, στη σύμπτωση της χαϊντεγκεριανής ανα-παράστασης που κρύβει ό,τι δείχνει και της λαϊμπνιτσικής μοναδολογίας (1,0 - καλύπτω/απο-καλύπτω).
11. Ο φωτογράφος είναι υποκείμενο που απαθανατίζει τη στιγμή, την αποτυπώνει σε μια φωτογραφία, στιγματίζει. Η απαθανάτιση είναι η αποτύπωση. Το αποτύπωμα, το ίχνος, το χνάρι, το στίγμα είναι η αναπαράσταση της νίκης επί του θανάτου. Ο νιτσεϊκός "Αντίχριστος" γεννήθηκε παράλληλα με τη διακίνηση της φωτογραφίας. [...] Ο φωνογράφος είναι αντικείμενο που αναπαράγει τη φωνή, τον ήχο, τη μουσική, επαναλαμβάνει το αποτυπωμένο, δίνει ζωή σε νεκρούς ήχους. Αναπαριστά κάτι που δε μπορεί να παραστεί πια. Δεν υπάρχει "φωνογραφία". Ή μήπως υπάρχει; [...] Η πορνογραφία αιχμαλωτίζει την πόρνη και αναπαριστά αυτό που δε δύναται ο αποδέκτης της να έχει. Αναπαράγει την πόρνη, ergo την πορνεία. Πορνογράφος δεν υπάρχει. 'Η; [...] Φως και φωνή μετρώνται σε συχνότητες και στην τελική τους ανάλυση όλα είναι ηλεκτρισμός. Η ηλεκτρονική πορνογραφία δεικνύει πως και πορνεία μπορεί να μετρηθεί σε συχνότητες. Και μέσα από την αναπαράσταση των συχνοτήτων (λ.χ. κυματομορφές) μπορεί να εξάγει κανείς τη συχνότητα των αναπαραστάσεων: φώτα, φωνές, πορνό. Φωτόνια, φωνήματα, πορνόνια/πορνήματα: η ελάχιστη στιγμή εκπόρνευσης.
12. Η βασική χειρονομία του σήμερα είναι το sampling (μετά τις παρελθούσες βασικές χειρονομίες του είναι, του έχειν και του φαίνεσθαι). Αλλά, φτάσαμε στο σήμερα έχοντας αντιληφθεί ότι στην ουσία της κάθε χειρονομία - βασική και σύνθετη - είναι sampling, τουτέστιν, ανάλυση και σύνθεση -.

Δύο Μικρές Ιστορίες Ψηφιακών Ψυχαναγκασμών Μετα-ταξικού Ενδιαφέροντος.

Δύο Μικρές Ιστορίες Ψηφιακών Ψυχαναγκασμών Μετα-ταξικού Ενδιαφέροντος.

0. Θεωρητικό Υπόβαθρο: Προς μια Ψυχολογία της Πληροφορίας.

Μια πολύ απλή αναλογία μεταξύ της ορολογίας των επιστημών της ψυχολογίας και της πληροφορίας είναι ορατή: Η μελαγχολία βρίσκει το ανάλογό της στην εντροπία και η υστερία βρίσκει το ανάλογό της στη νεγκεντροπία. 

Ο λυπημένος Ηράκλειτος που βλέπει τα πάντα ως συνέχεια δεν είναι παρά μελαγχολικός.

Ο χαρούμενος Δημόκριτος που βλέπει τα πάντα να καταλήγουν σε άτομα δεν είναι παρά υστερικός.

Και στην απόλυτα αφαιρετική αναγωγή της υπαρξιακής μας οντολογίας, ο εντροπιάζων μελαγχολικός βλέπει το ον ως το ίδιο, το ταυτό, το κοινό, ενώ ο νεγκεντροπιάζων υστερικός βλέπει το ον ως το άλλο, το έτερο, το διαφορετικό.

Το φωτεινό μεσοδιάστημα ονομάζεται ζωή ή ελευθερία και επιβεβαιώνεται από την άρνηση, από τη δυνατότητα του να πει κανείς "όχι", τη θέληση για δύναμη και δύναμη για θέληση. Τη φαντασία στην εξουσία και την εξουσία στη φαντασία - την κυβερνητική.

1. 256MB.

Ένα σύννεφο παρεισφρέει στις τσέπες μας: Η εποχή του Petabyte. Δεν είναι μόνο ότι ένα iPod δύναται να χωρέσει π.χ. 160GB μουσικής. Είναι ότι με μια σύνδεση στο κινητό, όλη η ψηφιακή δημιουργία του ανθρώπινου (και όχι μόνο) πολιτισμού είναι παντού και πάντα διαθέσιμη.

Αλλά η ελευθερία είναι στο "όχι", στην αφαίρεση, στην άρνηση. Η Ιωάννα εδώ και πέντε χρόνια έχει ένα MP3 player χωρητικότητας 256MB. Μέσα του υπάρχει ένας και μοναδικός φάκελος μουσικής. Η Ιωάννα ακούει πάρα πολλή μουσική: είναι από τα άτομα που αν κάποιος την παρατηρήσει μπορεί να αντιληφθεί την υλική ποσότητα της μουσικής που υπάρχει και να διαχωρίσει το "ακούω πολύ μουσική" από το "ακούω πολλή μουσική", δίχως το ένα να αποκλείει το άλλο. 

Ο φάκελος στο MP3 της, λοιπόν, είναι μια "λίστα". Στα σίγουρα δεν είναι όλα τα αγαπημένα της κομμάτια και στα σίγουρα δεν είναι ό,τι ακούει αυτόν τον καιρό. Στα σίγουρα, όμως, είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο αρνήσεων. Η λίστα της, απαρτιζόμενη από ψηφιακά, δημοκρίτεια bits/άτομα που συνθέτουν διακριτές οντότητες αρχείων ήχου, διακρίνεται από ηρακλείτεια συνέχεια, αλλάζει συνεχώς. Το αντίγραφο του φακέλου που έχω διαφέρει από αυτό μιας κοινής μας φίλης που αντέγραψε το φάκελο με διαφορά μερικών μηνών - κι όμως ο φάκελος φέρει το ίδιο όνομα. 

Η ελευθερία της Ιωάννας ορίζεται από την ώρα που περνάει μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή προσπαθώντας να επιλέξει τι θα σβήσει. Η απαλοιφή γίνεται το ύψιστο κριτήριο επιλογής. A priori στη διαδικασία αυτή έχει αποφασιστεί ποιο νέο κομμάτι θα προστεθεί. Η πρόσθεση (αλλά και η πρόθεση) έχει μικρότερο λόγο στη διαλεκτική των 256MB. Φαινομενολογικά, η Ιωάννα με το MP3 των 256MB και όλα του τα συνεπακόλουθα, τρέχει σε πορείες, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα σκηνικά - είναι μια αγωνίστρια της ελευθερίας, η ελευθερία του αγωνίζεσθαι. Σε αντιπαράθεση με τον μέσο ιδιοκτήτη iPod 160GB ή smartphone που αγωνίζεται στο στίβο της εργασίας. Ο Άλλος, ο Ίδιος. 

Το ακουστικό σύνθημα της Ιωάννας, που κυρίως προφέρεται και εναλλακτικά γράφεται, είναι:

"THE GATE IS ME"

"the gate is μη"

2. Φιδάκι: Μια Φαινομενολογία Ακόμα.

Για τέσσερα χρόνια είχα αποφασίσει να μην έχω κινητό. Οι κοινωνικές περιστάσεις με έκαναν να αναιρέσω την απόφασή μου και με ενθουσιασμό να αγοράσω το πιο φτηνό - εκείνη την εποχή, 2009 - διαθέσιμο μοντέλο σε ένα συνοικιακό κατάστημα, ένα από εκείνα τα Nokia με τις κίτρινες οθόνες. Ο ενθουσιασμός μου οφειλόταν στο ότι το εν λόγω κινητό διέθετε το "φιδάκι", αγαπημένο μου παιχνίδι που δεν είχα παίξει για αρκετά χρόνια. Το "φιδάκι" για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα είχε αντικαταστήσει την ενασχόλησή μου με την ανάγνωση κατά τη διάρκεια της κένωσης. Στην πραγματικότητα, είχα πιάσει τον εαυτό μου να βρίσκομαι στη θέση του να πηγαίνω στην τουαλέτα περισσότερο για παίξω "φιδάκι", παρά για να αφοδεύσω. Αλλά τι είναι το "φιδάκι";

Το "φιδάκι" είναι μια οντότητα που παρουσιάζεται και εξελίσσεται, κινούμενο ασταμάτητα, σε μια επιφάνεια δύο διαστάσεων ορατών και σε έναν χωροχρονικό άξονα Χ,Υ. Είναι επιφανειακό το νόημά του, μιας και δεν υπάρχει κάποιο αληθινό φίδι πίσω από το συμβολισμό "φιδάκι".

Το "φιδάκι" είναι ένας τετραγωνισμός του κύκλου: όσο τρώει μεγαλώνει, εντός μιας τετράγωνης επιφάνειας οριοθετημένης, καταδικασμένο να φάει τον εαυτό του, όσο το δυνατόν αργότερα μέσα στο χρόνο. Ένας τετράγωνος ουροβόρος όφις που αποφεύγει όσο μπορεί την "ουροβοροσύνη" του - γνωρίζοντας το αναπόφευκτό της. Το παράλογο της παράτασης, ο λόγος της τάσης. 

Για κάθε αυγό που τρώει (Κρόνος/Χρόνος που τρώει τα παιδιά του) κερδίζει πόντους, αυξάνει σε μέγεθος, επιβεβαιώνει και παρατείνει τη βασιλεία του. Η αριθμητική αναπαράσταση της αμοιβής του είναι ταυτόχρονα μια επιβεβαίωση του πλησιάσματός του στο τέλος. Όσο κυλάει το παιχνίδι, αποκτά περισσότερο εν-διαφέρον μιας και βρίσκεται πιο κοντά στο τέλος. Όσο κυλά ο Χρόνος, τελειώνει. Όσο κυλά, ο Χρόνος τελειώνει (όπως: όσο βρέχει, ο χιονάνθρωπος λιώνει). Όσο αμείβεσαι για την εργασία σου, τόσο πιο κοντά είσαι στο θάνατο. 

Για κάθε πέντε μικρά αυγά, το παιχνίδι παρέχει ένα μεγαλύτερο "μπόνους" αυγό με περισσότερους πόντους που μειώνονται όμως όσο καθυστερείς να το φτάσεις. Όπως όλα τα αυγά, και αυτό εμ-φανίζεται "τυχαία" μέσα στο πρό-γραμμα, άρα δεν είναι απόλυτα ελέγξιμη από σένα η ταχύτητα και η ευελιξία για να το φτάσεις. Η διαλεκτική τύχης και ανάγκης γίνεται φανερότερη όσο αποκτάς μεγαλύτερο μέγεθος. Όταν το σώμα σου καλύπτει πάνω από το μισό της επιφάνειας της οθόνης (αντιστροφή μεγέθους εντροπίας και νεγκεντροπίας), οι πιθανότητες τείνουν περισσότερο προς τις ακραίες καταστάσεις: Το μπόνους αυγό θα βρίσκεται 

είτε πολύ κοντά σου, άρα θα πάρεις πολλούς πόντους - αναγκαστικά -, δίχως στρατηγική όμως - τυχαία -, 

είτε πολύ μακριά σου, άρα θα πάρεις λίγους πόντους ή ακόμα και θα χάσεις την ευκαιρία μιας και για κάθε κίνησή σου προς μια κατεύθυνση οι πόντοι μειώνονται κατά 1 σε μια αντίστροφή μέτρηση από το 20 στο 0. Η σύνταξή σου είναι αναγκαστικά θέμα τύχης (γραμματολογικά και γηροκομειακά).

Στο "φιδάκι" η χωροχρονική ταχύτητα (ο ρυθμός) αμείβεται. Στις ρυθμίσεις του παιχνιδιού μπορείς να θεσπίσεις διαφορετικές ταχύτητες. Στην πιο αργή του εκδοχή κινείσαι αργά (σε σχέση με τις άλλες ταχύτητες) και κάθε αυγό ισοδυναμεί με έναν πόντο. Είναι πιο εύκολο να τερματίσεις το παιχνίδι (να γεμίσεις την οθόνη με τον εαυτό σου και εν τέλει να φας την ουρά σου - ουρο-βόρος), αλλά η διαδικασία είναι χρονο-βόρα και αναγκαστικά θα ανταμειφθεί λιγότερο από ότι αν επιλέξεις την πιο γρήγορη ταχύτητα και καταφέρεις το ίδιο. Με τη γρήγορη ταχύτητα παίρνεις περισσότερους πόντους (9 μάξιμουμ) και παράλληλα ποντάρεις στην πιο έντονη συν-κίνηση, στο "ζήσε έντονα, πέθανε νέος", στο ρίσκο πρόκλησης α-τυχήματος. Ο εργοδότης εκτιμά τη γρήγορη κι αποτελεσματική δουλειά - με την πρόκληση εργατικών ατυχημάτων να είναι στο πρόγραμμα. Έχασες; Ξαναπαίξε. Οι εργάτες είναι ίδιοι και αναλώσιμοι, ο καθένας με το ρυθμό του, με τις ρυθμίσεις του, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ικανότητές του. 

Κάθε θάνατος στο παιχνίδι δεν είναι οριστικός. Κάθε ατύχημα στοχεύει σε υψηλότερο σκορ, υψηλότερα ιδανικά, ή το υψηλότερο σκορ και τα ιδανικά σημαίνουν ένα μεγαλειώδες ατύχημα ενός θυσιασθέντος επαναστάτη/αγωνιστή. Μετά από κάθε ατύχημα υπάρχει η δυνατότητα επανεκκίνησης. "Από τα λάθη μαθαίνουμε, αυτό μας διδάσκει η ιστορία". Και σαν τα φίδια αλλάζουμε δέρμα, ανταποκρινόμενοι στις ίδιες καταστάσεις με νέα μορφή. Και αν τελειώσει η μπαταρία μπορείς να τη φορτίσεις. Και αν η μπαταρία με τον καιρό εξασθενήσει, μπορείς να την αντικαταστήσεις. Κι αν ακόμα οι μπαταρίες έχουν απο-συρθεί από τη λευκή αγορά των νέων μοντέλων, το "φιδάκι" θα συρθεί στη μαύρη αγορά των "απομιμήσεων", το φίδι και η μαϊμού, άλλη μια αλλαγή δέρματος. Ο δαρβινικός άνθρωπος.

Έχω ακόμα το κινητό που πήρα το 2009. Και παίζω ακόμα το "φιδάκι" στην τουαλέτα. Τρώω ψηφιακά αυγά αφοδεύοντας. Τρώω το χρόνο μου οδεύοντας στο αναπόφευκτο. Γνωρίζοντας πως είναι στο πρόγραμμα του κινητού μου να χαλάσει κάποτε οριστικά. Και η γνώση αυτή, η γνώση της ελευθερίας, η γνώση του ταυτόχρονου και ταυτόχωρου "καλού και κακού" - αν θέλετε -, είναι ο απαγορευμένος καρπός, το "μπόνους" που έφαγα μετά την πολύχρονη και πολύχωρη επαφή μου με ένα "φιδάκι". Η εωσ-φορική πληρο-φορία. Το εν-δια-φέρον. Υστερική μελαγχολία, μελαγχολική υστερία.

Lepidoptera et Bilateria: Μια Φαινομενολογία της Πεταλούδας.

Lepidoptera et Bilateria: Μια Φαινομενολογία της Πεταλούδας.
onesecbeforetheend

1. Φαινόμενα και Πεταλούδες.

Η μυστηριωδώς αποτελεσματική ελληνική μετάφραση του "butterfly effect," ως "φαινόμενο της πεταλούδας," οδηγεί συνειρμικά στη "φαινομενολογία της πεταλούδας," όσο η φαινομενολογία πατάει πάνω σε φαινόμενα. Εφόσον η φαινομενολογία πατάει πάνω στα φαινόμενα, τότε και μια "φαινομενολογία της πεταλούδας" θα πρέπει να πατάει πάνω στο "φαινόμενο της πεταλούδας." Το "αποτέλεσμα της πεταλούδας" αποτελεί προϊόν-γεγονός αναγκαίας λογικής αιτίου και αιτιατού. Το "φαινόμενο της πεταλούδας" είναι προϊόν-συμβάν της τύχης το οποίο παρατηρείται. Η πεταλούδα είναι ο φορέας που γεφυρώνει τα αποτελέσματα με τα φαινόμενα, την αναγκαιότητα με την τυχαιότητα. Το αποτέλεσμα του κουνήματος των φτερών της πεταλούδας είναι ένας ανεμοστρόβιλος, άρα το "αποτέλεσμα της πεταλούδας" είναι ένα "καιρικό φαινόμενο." Το ότι η "θεωρία του χάους" στην οποία υπάγεται το "φαινόμενο της πεταλούδας" χαίρει μεγάλης εκτίμησης είναι ένα "φαινόμενο του καιρού" μας και γι' αυτό χρήζει μελέτης.

Οι πεταλούδες είναι έντομα που ανήκουν στην κατηγορία των λεπιδόπτερων (είδος που περιέχει πεταλούδες, νυχτοπεταλούδες και σκώρους) και με τη σειρά του χωρίζεται σε περαιτέρω είδη, γεγονός που κάνει τις πεταλούδες αντικείμενο συλλογής: είτε σε υλικό επίπεδο (με απόχη πεταλούδας), είτε σε πνευματικό (με εγχειρίδια ταξινόμησης). Πρώτη υπόθεση: κάθε ταξινόμηση έχει μια υλική και μια άυλη εκδοχή.

2. Κοινωνικές Κατασκευές και Ταξινομήσεις.

Ας υποθέσουμε ότι κάθε ταξινόμηση που έχει παραχθεί από τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι, επαγωγικά μια κοινωνική κατασκευή. Πίσω από κάθε κοινωνική κατασκευή μπορεί να κρύβεται μια "επιστημονική αλήθεια," μια "πολιτική ιδεολογία," μια "φιλοσοφική/θρησκευτική ηθική," ή μια "αισθητική," εν ολίγοις μια ταξινόμηση "καλού/κακού, αληθούς/ψευδούς, όμορφου/άσχημου." Βέβαια, το ίδιον των κοινωνικών κατασκευών είναι η πρόσμιξη αυτών των στοιχείων, όπως στην περίπτωση της "ιδεολογίας πίσω από την επιστήμη" ή της "στρατευμένης τέχνης." Πού κατατάσσεται, λοιπόν, ο "σοβιετικός ρεαλισμός"; Στην πολιτική; Στην τέχνη; Στην πολιτική της τέχνης; Στην τέχνη της πολιτικής; Στην τέχνη της πολιτικής που εκφράζεται ως πολιτική της τέχνης; Το αντίστροφο;

Ας συμφωνήσουμε στο ότι οι ταξινομήσεις είναι κοινωνικές κατασκευές που εξυπηρετούν εκάστοτε κοινωνικές ανάγκες, έστω και δημιουργημένες: οι κοινωνικές ανάγκες είναι και οι ίδιες κοινωνικές κατασκευές. Η φυσική (δοσμένη, κληρονομημένη) ανάγκη περιπλέκεται στο λαβύρινθο της δημιουργημένης, κεκτημένης ανάγκης. Η ανάγκη μου για κορεσμό της πείνας συνεπάγεται τη δημιουργία συνθηκών υγιεινής εστιατορίων, αλλά και οι συνθήκες υγιεινής είναι σε θέση να τροποποιήσουν την πείνα μου, για παράδειγμα, να μου κόψουν την όρεξη. Όμως, το γεγονός ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε λεκτικά τις φυσικές από τις κεκτημένες ανάγκες οδηγεί σε μια δεύτερη υπόθεση: οι ταξινομήσεις υπάγονται εξίσου σε ταξινομήσεις, όπως και τα περιεχόμενά τους. 

3. Άξων εστί τάξις τε και πράξις.

Αν το παρόν κείμενο γραφόταν στα Αγγλικά, το κεφάλαιο αυτό θα είχε τον τίτλο "Axis-Taxis-Praxis." Το ερώτημα τύπου αυγού/κότας "είναι οι κοινωνικές κατασκευές αποτελέσματα φυσικών ταξινομήσεων ή οι ταξινομήσεις φυσικά αποτελέσματα κοινωνικών κατασκευών;" συνοψίζεται στη διαλεκτική του ζευγαριού "τάξη/πράξη" με τη φουκωλδιανή "Τάξη των Πραγμάτων" να αντιστρέφεται σε "Πράξη των Ταγμάτων." Οι πράξεις μας δημιουργούν πράγματα τα οποία ταξιθετούμε. Οι τάξεις μας δημιουργούν τάγματα τα οποία πράττουν. Η ασυμφωνία στις διαφορετικές μορφές ταξινομήσεων είναι που δημιουργεί τον "ταξικό πόλεμο." Απόδειξη είναι η δυσ-φορία που νιώθουμε αντιμέτωποι με τη φορο-λογία (taxes). Οι προκαταλήψεις από τη μία μεριά μόνο (των νικητών ή των νικημένων) είναι που δημιουργούν τα προτάγματα.

Τρίτη υπόθεση: ένα νοητικό μοντέλο με δύο άξονες (Χ για τις πράξεις/ιστορία, Υ για τις τάξεις/ταξινομήσεις) ίσως προσέφερε τη δυνατότητα αξιολόγησης των εκάστοτε καταστάσεων ανάλογα με το ποια θέση έχουν σε επίπεδο υλικού χωροχρόνου (Χ) και νοητικής τοποστιγμής (Υ).

4. Lepidoptera et Bilateria.

Το υποθετικό αυτό (υπο)κείμενο αυτό φέρει τον υπότιτλο "Φαινομενολογία της Πεταλούδας," μα οι πεταλούδες εδώ και αρκετή ώρα έχουν φύγει από τον ορίζοντα της συζήτησης και κάνουν κύκλους γύρω από άξονες. Αυτό οφείλεται στο ότι συνήθως ο ανθρώπινος εγκέφαλος τείνει να ξεφεύγει από τα αντικείμενα στα οποία οφείλει να συγκεντρωθεί και να περιφέρεται γύρω από το κέντρο. Είναι περισσότερο πεταλουδικός παρά μελισσικός (δεν έχει κεντρί ο ίδιος, μα το ενδιαφέρον του κεντρίζεται από διαφορετικά κέντρα). Όταν, όμως,  η ενασχόλησή του εστιάζει στην ίδια την περιφέρεια, τότε είναι που αγγίζει το κέντρο (ίσως έτσι να ορίζεται και η φαινομενολογία). Χειριζόμενοι τους εγκεφάλους μας, χωρίσαμε (ταξινομήσαμε) την υδρόγειο σφαίρα σε δύο ημισφαίρια, το βόρειο και το νότιο θέτοντας και έναν άξονα που ορίζει την περιστροφή μας. Η υδρόγειος σφαίρα (η φύση) χώρισε τους ανθρώπινους εγκεφάλους μας σε δύο ημισφαίρια, το δεξί και το αριστερό, θέτοντας και έναν άξονα που ορίζει την αναποφασιστικότητα, τη μονομέρεια και τη διαλεκτική μας. Χειμώνα-καλοκαίρι περιστρεφόμαστε και δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Και ας καταλήγουμε πάντα στα ίδια, στην επανά-σταση, στην επαναφορά στην ίδια θέση μετά από μία πλήρη περιφορά.

Τόσο εμείς οι άνθρωποι (όντα που σηκώθηκαν από τη βαρύτητα της γης, erecti, και σκέφτονται, sapientes), όσο και οι πεταλούδες (lepidoptera) ανήκουμε σε μια ευρύτερη ταξινομική κατηγορία, τα bilateria. Όντα με μία αίσθηση (νοητική) και με μία εμφάνιση (υλική) συμμετρίας. Αντίθετα, αντιθέσεις, διαλεκτική, ζεύγη εννοιών (ύλη/πνεύμα, πατήρ/μήτηρ, material/immaterial, material/paterial). Ο άνθρωπος στο ζωικό βασίλειο λειτουργεί με ένα δυϊκό σύστημα. Αν-άγοντας (άξων τις αξίες του) κάθε απόφαση σε ένα ζεύγος ναι/όχι δημιουργεί νέες αξίες, καταστάσεις και διλήμματα που με τη σειρά τους οδηγούν σε νέα προβλήματα, αποφάσεις και λύσεις. Το μοντέλο του δέντρου των διακλαδώσεων. Είδαμε το δέντρο και αυτήν τη φορά και το δάσος. Χάσαμε τη ρίζα του προβλήματος; Το "φαινόμενο της πεταλούδας" συνιστά πως η ρίζα του προβλήματος ίσως είναι τετραγωνική.

5. Βιβλιοθηκονόμοι και Βιολόγοι, το Χάος στη Θεωρία.

Ο μεγάλος πόλεμος της ταξινόμησης παίζεται μεταξύ των βιβλιοθηκονόμων που ονειρεύονται να ταξινομήσουν τα πάντα με βάση τον πολιτισμό (cult-ura) και των βιολόγων που ονειρεύονται να ταξινομήσουν τα πάντα με βάση τη φύση (nat-ura). Και τα δύο είναι εφικτά αλλά και από τα δύο κάτι πάντα θα λείπει. Είμαστε πάντα bilateria. Ακόμα και εντός των δύο αυτών ομάδων παρατηρούμε το διαχωρισμό στα ίδια ερωτήματα με διαφορετική μορφή. Οι βιβλιοθηκονόμοι πλέον θα χωρίζονται σε οπαδούς των παραδοσιακών συστημάτων, με καθετί να έχει την προδιαγεγραμμένη του θέση, και των καινοτόμων συστημάτων, όπου η θέση κάθε αντικειμένου ορίζεται σημασιολογικά από τις εκάστοτε συνθήκες (με το διαδίκτυο να αποτελεί το ταξινομικό σύστημα όλων ταξινομικών συστημάτων). Οι βιολόγοι θα χωρίζονται σε οπαδούς του Λαμάρκ και του Δαρβίνου και θα είναι φορείς επίκτητων και κληρονομημένων χαρακτηριστικών, με κάποιους από αυτούς, όπως ο Μονό, να αντιλαμβάνονται τη διαλεκτική της τυχαιότητας και της αναγκαιότητας.

Όλος ο ταξινομικός πόλεμος συνοψίζεται στο φιλοσοφικό ερώτημα "εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων," (a priori/a posteriori) "γεγονός ή συμβάν," "ανάγκη ή τύχη." Η κληρονομημένη κατάρα της συμμετρίας είναι ορατή ακόμα και στους ορφικούς ύμνους. Το σύμπαν είναι ένας υπολογιστής που εντός του προγράμματός του περιέχονται όλες οι δυνητικές πιθανότητες, οι οποίες προτού πραγματωθούν, ορίζονται ως τυχαίες πνευματικές εικασίες, πνεύματα, δυνάμεις, προάγγελοι. Αφότου πραγματωθούν από ένα α-τύχημα αναγνωρίζονται ως υλικές αναγκαιότητες, πράξεις και τάξεις που με τη σειρά του γεννούν νέες εικασίες και τυχαίες δυνητικότητες. Είναι το ίδιο διαλεκτικό ερώτημα διαδοχής και εξέλιξης μεταξύ "θεωρίας και πράξης." Και αυτό είναι ένα μέρος της "θεωρίας του χάους" κοιτώντας μέσα από ένα πρίσμα "θεωρίας της τάξης."

6. Η Πράξη του Χάους.

Οι πεταλούδες είναι ένα είδος ενός ευρύτερου γένους που λέγεται Lepidoptera που με τη σειρά του είναι ένα είδος ενός ευρύτερου γένους που λέγεται Bilateria. Μέσω του κοινού μας ταξινομικού εννοιολογικού προγόνου συνδεόμαστε σημασιολογικά, βιολογικά και οντολογικά με τις πεταλούδες. Τις ταξινομούμε, τις κυνηγούμε, τις χρησιμοποιούμε ως μεταφορές σε ποιήματα και σε φαινόμενα. Η σύνδεσή μας μαζί τους είναι άμεση ασχέτως με την όποια (φυσική, εννοιολογική, βιολογική) απόσταση που μας διαχωρίζει. Η απόσταση αυτή είναι ένα χάσμα χαώδες, ένα πνεύμα (με τις λέξεις gas, ghost, geist να αντλούν τις ρίζες τους από το χάος) που επειδή ακριβώς διαχωρίζει, ταυτόχρονα γεφυρώνει. Είναι στο πνεύμα του καιρού μας (zeitgeist) το να είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι. Ο ανεμοστρόβιλος είναι το καιρικό φαινόμενο που μας ενώνει.

Μια αναγκαστική ψυχαναλυτική (ψυχαναγκαστική) εφαρμογή του "φαινομένου της πεταλούδας":

  Μια πεταλούδα κουνάει τα συμμετρικά φτερά της το 1735 και ο Σουηδός βοτανολόγος Carolus Linnaeus που την παρατηρεί ονομάζει το είδος της "Lepidoptera" επειδή το λεπτό σχήμα των φτερών της τού θυμίζει τυχαία/συνειρμικά μια λεπίδα. Το 1986 η συνθέτρια Λένα Πλάτωνος διαβάζοντας κάποιο εγχειρίδιο βιολογίας πέφτει τυχαία πάνω στον όρο "Λεπιδόπτερα" και γράφει μια σειρά κομματιών (ποιήματα που μελοποιήθηκαν, ή τραγούδια που αργότερα εκδόθηκαν και με τη μορφή ποιημάτων) εμπνευσμένη από διάφορα είδη πεταλούδων. Ένας δισκοπώλης παραλαμβάνει αυτόν το δίσκο και ενώ αρχικά υποθέτει πως θα τον τοποθετήσει δίπλα στο μουσικό είδος του Χατζιδάκι, μετά την ακρόαση αποφασίζει να τον τοποθετήσει στις νέες αφίξεις "Ελληνικού Ροκ." Το 2013 ο δίσκος αυτός κατηγοριοποιείται στο διαδίκτυο ως "Electronic" με "Synth-Pop, Experimental" στυλ. Ένας δεκαεπτάχρονος ακροατής synth-pop βρίσκει τυχαία το δίσκο σε μια συλλογή αρχείων που αντέγραψε από ένα φίλο του. Εντυπωσιασμένος, γίνεται οπαδός της Λένας Πλάτωνος και αποφασίζει να σπουδάσει βιολογία με αφορμή μια αναζήτηση του όρου "Λεπιδόπτερα" στο διαδίκτυο που πυροδότησε ένα μεγάλο ενδιαφέρον για την ταξινόμηση των ειδών του ζωικού βασιλείου. Το 2014, μετά από μία τρομερή διαφωνία με τη φίλη του για το αν κάτι έγινε πριν ή μετά από κάτι άλλο, ο νεαρός αποφασίζει να θέσει τέρμα στη ζωή του με τη λεπίδα ενός αντικειμένου που εδώ και τρία χρόνια κουβαλά μαζί του καθημερινά: ένα μαχαίρι-πεταλούδα.

Φυτεύγω Δεντρωώδω 2: Ο Σεληνοδακτήλιος του Χρόνου και η Αραχνοκοκκαλιά του Χώρου. ή Arachnebula Metaludentia II.

Φυτεύγω Δεντρωώδω 2: Ο Σεληνοδακτήλιος του Χρόνου και η Αραχνοκοκκαλιά του Χώρου. 

ή 

Arachnebula Metaludentia II.

Περιστεριμέναμε στο σταθμό των καθυστερητρένων. Σεειδοδείκτες του ρολογιού, ακτίνες σεληνοδακτηλίασης. Planitas, αναζητούσα έναν αστρόναβρω πλανήτη. Αειμαδώντας και πηδώντας δρυοκοφράχτελς, επιβεβιώνοντας τη σχέση μας συνδεδομένη. Περκίτρανα, ας πάμε 220 βόλτες στο Luna Παρκιστάν. Στο ηλεκτρασμένο βροχικόκλιμα, με βραχυδρόκλαμα, κλέοντες και κλαίενες σε βρυχηθμοκύκλωμα, οι αμφιβραχύβιοι βάστρυχοι των μαλλιώνουμε ο ένας εντός του άλλου. Ηλεκτρκατοπτριζόμαστε κατόπριν εισσάρ καμίαν. Άξαφνα, γλωστικό κείμα. Ηχοτροπικό κλίμα. Δήχος θυελλοκαθαριστήρες. Στο έτος της κληρωτιδισεχτομής μάς έστειλαν στις κατεργίδες στη Συγκοπτούρη. 

Συναγχιστές της παράδοσης, συνεπικβάντες μας και συναγχονιστές στη guiltοτίνα μας ήταν:

Η εγκαθειρκτοπαίδεια της φαλλοφυλακής ενός παιδπρόφιλου υπολοχαγιστή που έτρωγε βαλτόμοιρα (πριν τα φάη, έβαφε τα νύχια του με αξιζειναί). Οι κόκκοι νωπανοί των σταυρομάχων. Τα τεφράφυλλα τροφήλια της τετράπουλας. Ο μέγας μόδας μάδιστρος στο πάνκθεον των ωιμκανών. Ακολουθώντας επαναστεχνάρια κάηκα. Green (πράσινα) έλη ψιπίστης, βλέpeace. Παράδογμα. Τριγύρω μας στην τηλαιώρηση, καραδοκείμοι στικιστικός σωλύνας προβλεμμάτων αρχιμυστικών που θα γεμμήσουν το μεθαυρίδιο. Ο γηραιόπαις και η θανατογραφιά του. Υργασία στ' οργαφείο του. Βίας τροφηδών, απαρτιζόμενος από ψυγειατρικές κλινικές βιολογικών τροφίμων, ο αναπτυσσόμενος κόσμος (globe) στη σκια ενός αναπτυσσόμενου γλομπ. Μια σύνδρομη σιδηροδρόγειος, όμως, φτάνει ως τη διαστυμική συνειρμουσική πόλη άνευ αστρινομίας. Πάμεμα ζει. 

Η ελξιπλασία αυτή είναι μια πολιτεία πλωτή σ' Εννοιάδες που θ' αποφεύγη κάθε μαύρη λοιδορότρυπα. Θα σε εμβυθώ ενδαθύνοντας ένθαδε. Θαλπωρογραφία άνευ κυριαρχαριών. Μνύμνος, άνδρωπος γυμναικός, άνθερως/κανθερίς. Μαξιλαροπόδαροι που υπνακροβατούμε.

Έκ-θεση/Από-θεση: Ένα Μαυριφέστο.

Έκ-θεση/Από-θεση: Ένα Μαυριφέστο.

Είμαστε έκθετοι και εκτεθειμένοι στους ανθρώπινους εαυτούς μας και στις μηχανικές προβολές των εαυτών μας. 

Ξεπερνώντας την κατάρα της διαλεκτικής θέσης-αντίθεσης-σύνθεσης (position-opposition-composition) του διπολικού εγκεφάλου μας, φτάνουμε στον υπερ-θετικό βαθμό της σκέψης, υπερανθρώπινα. 

Ήμασταν ντοστογιεφσκικά (νετσαγιεφικά) δαιμονισμένοι (possessed). Τώρα καλούμαστε λεγκενικά (αναρχικά σε δύο κόσμους) να εκδαιμονιστούμε (dis-possessed). 

Είμαστε εκτεθειμένοι αναρχικοί περιπλανώμενοι ανάμεσα σε δύο πλανήτες που συμπίπτουν στο δικό μας. Έκθετοι στο στρίψιμο ενός σφαιρικού κέρματος, με τη μία πλευρά να οδηγεί στην ολοκληρωτική απολυταρχία και με την άλλη στην συμπληρωματική αναρχία. Η μία πλευρά είμαστε εμείς (οι συσκευές μας, dispositifs, ντελεζικά), οι άλλοι πλευρά είναι οι συσκευές μας (εμείς). 

Καλούμαστε να πάρουμε θέση. Επικαλούμασταν το καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο, το θετικό και το αρνητικό. Στον υπερ-θετικό βαθμό, όμως, βρισκόμαστε "πέραν του καλού και του κακού." Είμαστε στη διάθεση (at one's disposal) του άλλου. Δίχως αντ-αλλακτικές και χρηστικές αξίες. Επαναξιολογούμε και μεταξιώνουμε. Αξιωνόμαστε να πάρουμε θέση, να μεταξιωθούμε. 

Καζαντζακικά, από μια μαύρη μήτρα ερχόμαστε, σε ένα μαύρο μνήμα καταλήγουμε, με ένα φωτεινό ενδιάμεσο, τη ζωή. Οι συσκευές μας (εμείς) δεν αντικατοπτρίζουν μόνον εμάς, μα το σύμπαν ολόκληρο. Είναι μαύρες τρύπες που απορροφούν τα πάντα (μνήμες, υπομνήματα, μνήματα) λόγω της βαρύτητάς τους (input) και με νέα μορφή τα πετάνε έξω (output). Είναι μαύρα κουτιά της Πανδώρας εντός των οποίων δε γνωρίζουμε τι συμβαίνει, εναπο-θέτοντας σε αυτά την ελπίδα μας, παίρνοντάς τη στα χέρια μας, παίρνοντας θέση. Τα ενδιά-μεσα διαστήματα είναι πάντα φωτεινά. Αναπαριστώντας και όχι παριστώντας. Παρ-ουσιάζοντας, καλύπτοντας την ουσία, η οποία είναι μέσα στο μαύρο κουτί. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε δίχως να γνωρίζουμε τι γίνεται στο μαύρο κουτί που άλλοι το λένε σώμα (σήμα, τάφο, μνήμα, θέση). Για αυτό το "γκροτέσκο σώμα" μπορούμε μόνο να υπο-θέτουμε. Μπαχτινικά, το γκροτέσκο είναι μια σκοτεινή κρύπτη, ά-μεσα συνδεδεμένη με τις μεταμορφώσεις της (ανα)γέννησης και του (επι)θανάτου της τραγωδίας. Καλούμαστε να πάρουμε θέση ανάμεσα στους πλανήτες με διαστημόπλοια τον Απόλλωνα και το Διόνυσο. 

Είμαστε εκ-θετικοί, σκοτεινοί αρνητές, dis-positifs, negatifs, νέγροι, από την άβυσσο, από την Αβησσυνία ερχόμαστε και - αφότου μας ψήσει ο ήλιος - στην Αιθι-οπία καταλήγουμε, φαινομενολογώντας στο σκότος. 

Φλουσσερικά, είμαστε λειτουργοί (operators) σε σύμπλεγμα (complex) με τις συσκευές μας (apparatus). Μεγάλοι άνθρωποι κάποτε, περιτριγυριζόμασταν από τα μικρά εργαλεία μας. Μεγάλες μηχανές άλλοτε, περιτριγυριζόμασταν από μικρούς ανθρώπους. Μεγάλοι άνθρωποι, μικροί από μηχανής θεοί σε αντιπαρά-θεση. Τώρα σκοτώσαμε το θεό, σκοτώσαμε τους εαυτούς μας, φτάσαμε στο μετα-, στη μεταφυσική και βρισκόμαστε σε ένα σύμπλεγμα αντι-μετά-θεσης. Έκθετοι/απόθετοι. Όλοι στη διάθεση όλων. 

Είμαστε αναρχικοί που φοράμε μαύρα ρούχα, λόγω της μετα-θανάτιας παράδοσης. Όπως φτάσαμε στον υπερ-θετικό και υπερ-αρνητικό βαθμό της μετα-σκέψης (σκέψη για τη σκέψη), σκοτώσαμε τον ίδιο το θάνατο, φτάνοντας στη θέση του θανάτου του θανάτου, στη μετα-θανάτια ζωή. Και "υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο." Πέραν από προσωρινά κτερίσματα, δεν έχουμε ιδιοκτησία, δεν κατέχουμε (we do not possess). 

Το μη-ασπρόμαυρο, γκρι γκροτέσκο δεν κατέχει ούτε κατέχεται. Δεν ελέγχει ούτε ελέγχεται. Διακρίνεται από τάσεις ελέγχου και μη-ελέγχου, παρόλα αυτά, από ένα εκκρεμές μεταξύ της απόλυτης εντροπίας και της απόλυτης νεγκεντροπίας. Δύο πλανήτες, δύο ποτάμια (λήθη και μνήμη), και ανάμεσά τους ένα μπλακ μπλοκ απαρτιζόμενο από ηράκλειτους, δημόκριτους και ζήνωνες. 

Προγραμματίζουμε τις συσκευές που μας προγραμματίζουν. Τα προγράμματα περιέχουν όλες τις δυνατές (εικασιακές/φαντασιακές) συνδέσεις (εικαστικών) συνθέσεων. Η ελευθερία μας απέναντι σε αυτές (σε εμάς) ορίζεται από τη στιγμή που θα πούμε "όχι," ελέγχοντάς τες, κυβερνώντας τες, ασκώντας εξουσία στη φαντασία.

Καλούμαστε να εκθέσουμε τις ελπίδες μας, τουτέστιν, καλούμαστε να εκτεθούμε, καλούμαστε να δείξουμε τι είμαστε. Είμαστε η βεβαιότητα της αβεβαιότητας και η αβεβαιότητα της βεβαιότητας, ο προσδιορισμός της απροσδιοριστίας και η απροσδιοριστία του προσδιορισμού. Είμαστε η "θέληση για δύναμη," για δυνητικότητα, για εικονικότητα, για εικασία, για τη "φαντασία στην εξουσία" που κάνει το "αδύνατο αναπόφευκτο και το αναπόφευκτο αδύνατο." Είμαστε γέφυρες πιθανοτήτων ανάμεσα σε κόσμους και, χαϊντεγκερικά, στήνουμε το νομαδικό καταυλισμό μας κάτω από τις γέφυρες, κάτω από τους εαυτούς μας, σε ενδιαιτήματα συνήθειας, προσωρινών κτερισμάτων.

Μένουμε στη σκιά μας, αντιλαμβανόμενοι πλατωνικές σκιές ουσιών σε γκροτέσκα σπήλαια και κρύπτες. Βγαίνουμε έξω και διηγούμαστε ιστορίες από την κρύπτη, ανίκανοι να μεταφέρουμε την αλήθεια του ψέματος που ζούσαμε εκεί.

Είμαστε έκθετοι στο φως του σκότους, στον "ήχο της σιωπής." Είμαστε παιχνιδιάρικες σκιες που αλλάζουν συνεχώς διά-θεση.

Επιπλέουμε, ένα πλέον μεταξύ μας, ένα πλέον με τις συσκευές μας και με το σύμπαν είμαστε σιωπηλά, σκοτεινά εκ-θετήρια. Κάνοντας επί-θεση (απόβαση, απόφαση) σε καταραμένα απο-θέματα, σε γεμάτες αποθήκες αποθηκευμένης μνήμης. Αναθέτουμε στους εαυτούς μας την ανάσταση. Επανα-στατούμε, κινούμενοι στεκόμενοι, εκόντες άκοντες, όντες μη-όντες, έχοντες μη-έχοντες, "φαινόμενοι αφανείς." Επανα-θέτουμε, συν-θέτουμε (com-pose, com-pute) αναλύοντας, στην αιώνια επιστροφή, στο πανταχού αιώνιο προκύπτον και ανακύπτον της εδώ στιγμής. Και ό,τι προκύψει. 

Είμαστε τυχαία προκύπτοντα εκ-θέματα και οι αναγκαστικοί θεατές μας. Θετά παιδιά των εαυτών μας. Υπ' άρχουμε ανύπαρκτοι. Δενυπάρχουμε, έκθετοι.

Φυτεύγω Δεντρωώδω 1: Ο Χόρχε Μανάδδις Αβέβα, Υιός.

Φυτεύγω Δεντρωώδω 1: Ο Χόρχε Μανάδδις Αβέβα, Υιός.

onesecbeforetheend

Το κύμαινο αυτό πυροδοτανήθηκε από το κύμαινο αυτό

http://yparon.blogspot.dk/2013/10/blog-post.html

Μουσικά ανδρόργανα και ολόκληρα μισόγυνα. Συνωμοσιαμαίες τριχωτές μαίες του αντισεξυρισμού, της εποχής του Σέξτηρ του Εμπειρικού, του ληγμένου σεξπειράματος του εμπειρίκου, του φαλλικού συμβολικού "κικιρίκου." Ο εξαυνανισμός του κληρικού γεωργού του Μονάδη, του μοναδικού Γκιόργκι Μανάδελφου Μπρατ. Ο εκτοπλασματικός εκτοπισμός των φαντασμάτων του τοπ τεν τεν. Εξοπλίζω την καραπείνα με την παραεσωκρατική μαλαματίνας διαλεκτική μαιευτική κλειδίαιτα. Όσο και να αναλύσω λύσεις και προβλήματα, τα ερωτημαντικά παραμένουν τέλεια ελαττωμητρικά και αναλλοίωτα. Τα καράβια μου πνίγονται στα χαράτσια της φαρολογίας. Τα Φαρόου Άιλαντζ είναι ευφυείς μεταφαρές και ο φαρσέρ που μαθαίνει φαρσί φάρσες κάνοντάς τες σε φαρσέρς ανήκει στους μεταφαρσέρς. Οι αλκυκλικές κούρσες που κάνει ένας σφιχτός κορσές που βγάζει το αχλάδι της ζουμπαταρίας. Οι βουκολικές γλίτσες είναι οι αμφιγλύκες και η αίγλη της Αγλαΐας, όπως η εμφάνιση της δροσοτελίτσας του γιν γιανχ στο χάος της Αχαΐας. Μεταφαρσέρς μεταφραστές μετανάστες, ουτοπτενικός μεταφραπές μου το "ναι." Κυνηγός εσεσθυμάτων, χαράς, εγκατάθλιψης, συγκαταβλάστησης, σιγαταβγάστησης, σιγαστηρότητας και εγκυβματοσύνης τρίτου βαθμού, τεκτονικού διασυμβολικού. Κυβικά σεπτέμβρυα και κομβικά βρύα με περισφαιρίζουν, είναι φως σφαχτάρι. Ο γεωργός που θέλει να φτάσει στον Άδη καλλιεργεί μιαν αξινολόγηση βασιζόμενος σε μια ξινή άξεστη αξινόμηση. Προσπαθώντας να φτάσει στην Πολιτεία του Πλούτωνα, έφτασε μόνον ως την Παρακατερίνη και μετά από πολυΐμερο σκύψιμο και σκάψιμο κατεβάζοντας ρακή κατέβασε και το βρακί στο καταχύμμενο και ανασκάλυψε την πυροκατρουλίνη την οποία παρήγαγε και ανήγαγε σε παγοθρεπτική αλφαβηταμίνη για να αποκολπίζει πορδήματα πίεσης. Πέρασε δύο χώρες αναλύοντας τη διορία των δύο πάρκων. Η σύμπτωση του ανορχικού κουτιού της Πανχώρας και του απολυτορχικού κουτιού της χώρας των θαυμάτων της Τάνιας Βουγιουκλίδου με το βαγιοκλαδάκι. Αν σκα/οτωθεί απ' την Αθεϊαία ίσως δώσει ζωή στο μαναδάκι. Μοναδικός του ο τελευταίος άσσος στο μονίκι, ένα ανυπολόγιστο μηδέν. Αδιεξοδυαδικό σύστρωμα του Ζωρζ Μηδένη. Ήλπιζε να έχει μια Μπεμ Βεντάζ για να πει στη μπέμπα "τώρα θα δεις τη μπέμπα που θα μας πάει δύο χήρες παρακάτω, στης Αβύσσου την πρωτεύουσα, Αδδίς Αμπέμπα, άντε, έμπα." Μα ήταν λιλίθεια και δεν κατάλευε. Ο Γοργός Αδάμης ξεκίνησε με θύματα χορού της ιστορίας, πυρεμβαίνοντας. Τα ορχιτεκτονικά σχέδια πανάκτησης του δικόσμου, του διάκοσμου της ιδιοσυστατικτησίας πάντα περιπετυχαίνουν. Το μαύρο κουτί με το άσπρο γατί. Το σιωπηlow κάτι με το φασισταριώζικο γιατί. Τα συνδεθελτικά και διαγυρτικά "και" ανάμεσα από κάθε "και" σε ένα μακροσκαιλές καίμενο που αποτελείται μόνον από "και." Μαρμετρούσε τα μαύρα σαββατόλεπτα και τα κυριακόλεπτα, μη θέλοντας να επιστρέψει στην εβδομηδιαία του εργαστεία που του προσέφερε δευτερόλεφτα: Και ουτωκαθεξύσε την πλάτη του κάθε πελάτη. Και ουτωκαθετήρας στου ξυσίματος την πληγή του πυρός το αλάτι. Πονειρευόμενος του κάθε πελάτη το παλάτι. Ή έστω την πυλωτή. Αξίνοντας το φιλαυτί έπαθα πηλωτίτιδα. Ευτυχώς, όταν το έκανα φορούσα ένα προπαγάνδι. Η τεχνική ξυσαίματος του Γεωργυίου Μανάνδη λέγεται πως προήλθε από την Stylάνδη και πως γι' αυτό κοιμάται πα' στο πάτωμα δεχόμενος το δικό μου πασπάτημα. Ο Ηλεκτρισμός είναι το ναζειςστοφεμινιστικό κίνημα μιας λευκής Ηλέκτρας που δείχνει το ποντίκι στο μπράτσο της. Η Φεμίνι βλέπει το ποντίκι Φεμίκυ τρομαγμένη, ως έναν ακαταμίκυτο παράγοντα μικυτίασης του ανδροπομορφασισμού της. Ο Φεμίκυ Μανώδης καταπολεμά το μπράτσο της homoφοβίας με μαλοξανδρινούς αλεξικεραυνανισμούς. Τα ελευθηρία εξαφιονίζονται σε φαντάσματα δευτεροneptune. Για να γύνουμε διζαίοι του δρόμου πρέπει να νικιάσουμε σε ένα διαγυνισμό μια σιντιέρα ρόσα, ένα μίκτικ, και να σκάψουμε σε δύο ακωστικά ορηχεία. Να ζομπ ἵνα μυζώ; Ιδού η απόρροια της απορίας άνευ επι-δώματος. Αρρωστοκραιτεία τυράννων. Ανάπτυξη νέον γκρικτηρίων μεγέθους και υφής τυραννόσταυρου αφρορέξ ιουδαίων και αφιχθύων. Τέσσερις επορχέστες διαδορφικά μας 'κλησίασαν. Η πρώτη μάς αβάφτωσε. Η δεύτερη μάς ταύτισε με το χορό του Ισαΐα. Η τρίτη μάς εξομαλυνολόγησε. Η τέταρτη μάς χωμάτισε όταν το χρώμα του δέρματός μας τα 'φτυσε. Κι έτσι έφτυσε ο Γιώργο Στονάδη για να βρει τη Νευρυδίκη, εκλύπαρών μ' ένα βελβετικό σουγιάδι feron υπολίμωτρα λιπηρών τροφών "clinton," τηλεόπτερων. Ειδικήμου τροφή είναι μια καρυκουλτούρα τησινδικίτς κουζίνας. Ο εγκέμφυλος είναι ο σπερμαφρόδετος βόρειος σκώλοψ που χω/ειρίζεται δύο ειμισφαίρια όπως και ο knotιος. Γι' αυτό οι κάτσοικοι της Παρακατερίνης παραμένουν παρανόητοι. Σου λένε "για να καταλάβεις το νόημα του 'ήτοι' πάρε κανά ρίνι." Από τους λίγους λαούς που όταν ενφτερνίζονται μαγνητίζουν ενρινίσματα σιδήρου δρόμων μεσομιξοστοιχειών. Σύμμοιρα απεχθές το μακαύριο. Ο συνειδητο-ποιητής αυναγνωρίζει τα πρόσκοπα της Παρακατερίνης στους κατοικοπόρδαρους του Άδη. Αφιεραστές και αφιερώμενοι στο φιλόσωστο "Afierratum Purgatorgium" της παραίσθησης της αφής της (παρενθυσίας) του ενός για τον άλλο, του μικρού εντός του μεγάλου. Ο Γεόργιος Μανουάλης δεν κληδεύτηκε μετά τον ανθάνατό του. Ζήτησε να γίνει Ταμπέλα Βήτα σε κάποιον περιthorιακό δρόμο της Κινδυναβίας. Ίσως πλαίξουμε γυμνουσική για τον Πάτρικ και τη Μήτρικ, τους πραίκτορες του ενθουσηαηεησμού. Αναστριμμένος σαν χυμός φυσικός πορτοκάλιμπερ, ξανατριγυρνώντας στη φύση του Ολύμπουμ, βρήκετοπ τόματι σεληνικής κλώσσας, θύμα συντανιστικής οργάνωσης, αποτέλεσμα μιας πολύ σέξυπνης ονείρηξης αμυγδραλιοφθοράς. Ήταν η χρωμηρική εκτημούσα του. Δεν ήταν η/ο χρυσΑΒΓήτης επαγγελμίας. Ήταν ένα γραμμαζόνιο βαλκυριζατέρ στα στενά του Ψυχαδείλι. Δεν ήταν ξηρό χλωροκομφόρμιο. Η συνάντη citus δεν ήταν παρά σκακ/τιστική επιβεβίαση του άξινα προσο-χί και του άξονα πρόσο-ψι. Ο Κασπαίρων ο στιλβωτικός ήπιε κρασί και η Αθαναία Μηχαναία του είπε "Ρουμπά-Γιατ." Η εντιμολογία δεν του επέτρεψε να μην της κάψει μια απόδειξη για τις υπηερωρσίες της. Ο Γιοργ Οσμάν Άδης γη Νετ ένα με ό,τι τον περιβρέχει και θα τον περιβρέξει. Θα προσκινήσει γη και ουρανό στα Οπωσόλοιμα. Θα γράψει το μαναδέστατο μανα-δέστο του Ηλεκτρωματισμού (σύνδραμο Ηλέκτρας). Ζητιανεύοντας στις Βρυξέλλες θα βρειλέξεις για το μιμιφέστο του ελεοχρηματισμού. Ο Υισούς Αμνάδης στην Κρήτη Volterra κατά τας γραφάς και θα 'ναι κρύος, πτώμα από την κούρηση. Καθώς τον κοιτάς μο δαίος σε διαπορνά. Δε γεύεσαι τη γλώσσα του. Είναι ο σιωπαλός ψυγεία τρως. Ματροφέστα παραχθέντα σε στηθοκήπια από θερμοσκόπια. Στην Παρακατερίνη φιλαξινεί "τουσπάντες," μια σπάνη αφυλή. Και φραντίζει για την εξάλειψη όσων τη θέλουν "Παρακρατερίνη." Και ειρωτεύεται.

Προς μια Φαινομενολογία του Σαπουνιού.

Προς μια Φαινομενολογία του Σαπουνιού.

onesecbeforetheend

 Στην Ιωάννα και στα λίπη των ταψιών της.

0. Απτικό Προοίμιο.

Έχουμε ξεχάσει την αφή. Αφήσαμε την απτική μας μνήμη σε μια θέση υποδεέστερη αυτής της οπτικής και της ακουστικής. Δυστυχώς, ακόμα και ένα εγχείρημα φιλοσοφίας της αφής φαίνεται έρμαιο των φαινομένων και θα πρέπει να ξεκινήσει φαινομενολογικά. Σύμφωνα με παραδοσιακούς όρους αντιληπτικότητας, η όραση είναι ενεργητική, βασίζεται στο συνεχές φωτός/σκότους και στη δυνατότητα επιλογής μας να ανοιγοκλείσουμε τα βλέφαρα προς κάποια κατεύθυνση. Η ακοή είναι παθητική, βασίζεται στο συνεχές θορύβου/σιωπής και στην έλλειψη δυνατότητας επιλογής μας να περιβαλλόμαστε από ήχους. Η αφή είναι η αίσθηση που πραγματώνει τη διαλεκτική των δύο άλλων αισθήσεων. Όταν κοιτάζω, δε με βλέπουν. Όταν ακόυω, δεν ακούγομαι. Όμως όταν αγγίζω, αγγίζομαι. 

Κατά συνθήκην, το περιέχον ορίζει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο το περιέχον. Αγγίζουμε και αγγιζόμαστε κάθε στιγμή, καθώς ερχόμαστε σε επαφή με μόρια αέρα, με τα ρούχα μας, με τη θάλασσα ή με το χέρι των αγαπημένων μας. Αγγίζουμε και αγγιζόμαστε κάθε στιγμή ανεξαρτήτως αισθησιακότητας ή αναισθησίας. Η ελευθερία μας στην αφή ορίζεται από επίπεδα αισθητικής/αισθαντικής αντίληψης. Μα η συνεχής μας απτική κατάσταση μας έχει κάνει να συνηθίσουμε τόσο την αίσθηση αυτή ώστε να την ξεχάσουμε ή έστω να την παραγκωνίσουμε θεωρώντας την ως δεδομένη.

1. Δακτυλική Υλική Διαλεκτική του Λίπους.

Τα δάχτυλά μας γίνονται συχνά φορείς μιας υλικής διαλεκτικής (και όχι διαλεκτικού υλισμού) μεταξύ δύο ειδών λίπους. Το ένα είναι φαγώσιμο και νόστιμο για πολλούς, αλλά λερώνει τα χέρια και τα ρούχα μας. Είναι μαγειρικό και τελετουργικό. Το αναμασάμε. 

Το άλλο είναι μη φαγώσιμο, μάλλον πικρό, αλλά έχει καθαριστική ιδιότητα για το σώμα και για τα ρούχα μας. Είναι μαγικό και καθαρτικό (φέρει κάθαρση). Το ονομάσαμε "σαπούνι."

2. Τέσσερα Στάδια Εξέλιξης της Σαπωνοποιίας.

Έχουμε ξεχάσει πώς ήταν τα παλιά σαπούνια. Μεγάλες τετραγωνισμένες πλάκες, ογκώδη παραλληλεπίπεδα, αποκυήματα της βιομηχανικής επανάστασης, όπου η λατρεία του μεγάλου, του σαφούς και οριοθετημένου ήταν ο ορισμός της Δύσης.

Στην πορεία της Ιστορίας (και προς το Τέλος της), καθώς η ανατολίτικη φιλοσοφία παρείσφρυε στη δυτική (το λιγότερο είναι περισσότερο), τα σαπούνια απέκτησαν ένα πιο εκλεπτυσμένο σχήμα με στρογγυλεμένες άκρες και μικρότερο, ατομικό μέγεθος. Το σαπούνι έγινε "σαπουνάκι" με αποκορύφωμα τα σαπουνάκια των ξενοδοχείων.

Στη συνέχεια η βιομηχανία παρήγαγε το κρεμοσάπουνο. Ενώ αρχικά το σαπούνι είχε μια στερεή μορφή που έλιωνε με τη χρήση, εδώ αποκτά μια εκ των προτέρων υγρή μορφή που περιέχεται σε δοχείο και συνήθως χρειάζεται ένα μηχανισμό πίεσης και απελευθέρωσης (αντλία) που παρέχει ευκολία στη χρήση. Πρόσφατες εκδοχές των αντλιών αυτών μετατρέπουν το υγρό (κολλώδες) αυτό κρεμοσάπουνο σε αφρώδες.

Το τελευταίο στάδιο που παρατηρούμε στην εξέλιξη του σαπουνιού είναι αυτό που χρησιμοποιεί μια συσκευή με φωτοκύτταρο που εντοπίζει το χέρι και "πετάει" το σαπούνι. Η απτική σχέση του χεριού με την πλάκα του σαπουνιού ή με την αντλία αντικαθίσταται με την οπτική του σχέση με τη συσκευή. Η αίσθηση της αφής παραγκωνίζεται από αυτήν της όρασης, δικαιολογώντας μια φαινομενο-λογία του σαπουνιου.

3. Λήψη-Σήψη.

Η χειρονομία της πλύσης των χεριών (της λύσης του δράματος, της κάθαρσης) χαρακτηρίζεται από μια διαδικασία αντιστροφής όρων. Με τη χρήση των παλιών μεγάλων σαπουνιών που βρίσκονταν στο νιπτήρα μιας κοινής τουαλέτας παρατηρούσε κανείς μία έμμεση επαφή των ανθρώπων. Ο καθένας χρησιμοποιούσε το ίδιο σαπούνι με τον προηγούμενο, αγγίζοντας το λίπος των χεριών πολλών προηγηθέντων χρηστών κατά την ίδια έννοια που κάποιος "φιλάει" έμμεσα το στόμα ενός άλλου πίνοντας από το ίδιο μπουκάλι. Ο κίνδυνος του "να σε κολλήσω" ήταν περιπέτεια. Ήταν μια εποχή που χαρακτηριζόταν από συλλογικότητα.

Η πορεία προς την ατομικότητα με τα μικρά ατομικά σαπούνια (με παράλληλη κβαντοποίηση και ατομικές βόμβες) πυροδότησε το φόβο των μικροβίων ως μία προϋπόθεση για τη μακροζωία. Η αντι-ληπτική δράση (περι-πέτεια) της μετά-ληψης των ανθρώπων αντικαθίσταται από την προ-ληπτική ενέργεια (προ-πέτεια) της αντι-σηπτικής δράσης των σαπουνιών. Από περιπετειώδεις αγέλες νομάδων γίναμε οικο-γένειες οικο-νόμων και στη συνέχεια προπετή, αγενή άτομα του νόμου. Παράλληλα, ο φόβος της μετατροπής των ανθρώπινων σωμάτων σε σαπούνι στοίχειωσε την ανθρωπότητα.

Ο φόβος της σωματικής σήψης γίνεται παράγοντας έλλειψης της σωματικής λήψης. Η αντισηπτική δράση δρα ως παράγοντας σήψης για την ανθρώπινη επαφή. Με τις μεγάλες πλάκες σαπουνιού οι άνθρωποι αγγίζονταν έμ-μεσα. Η διαδικασία αυτή από ομαδική έγινε πιο ατομική (οικογενειακή) με το σπιτικό σαπουνάκι, όπου έμμεσα αγγίζονταν τα μέλη ενός νοικοκυριού. Στη συνέχεια παρ-εμβλήθηκαν περισσότερα μέσα (έμβολα/αντλίες), όπου κάποιος ερχόταν σε επαφή με το λίπος του άλλου μόνο κατά το άγγιγμα της αντλίας και η κάθαρση (εξαγνισμός) επερχόταν από το "αγνό," πλήρως καθαρό κρεμοσάπουνο. Στο τελευταίο στάδιο των φωτο-κύτταρων η επαφή των ζωικών κυττάρων απαλοίφεται πλήρως, κανείς δεν αλοίφεται με το λίπος του άλλου και η διαδικασία της τελετουργικής κάθαρσης γίνεται καθαρά ατομικά. Οι μεσάζοντες που παρεμβάλονται είναι όλο και περισσότεροι (εργοστάσια σαπουνιού, τεχνολόγοι συσκευών φωτοκύτταρων, πολυκαταστήματα πώλησης ανταλλακτικών, συντηρητές/επι-σκευαστές των συ-σκευών, διαφημιστές τους κ.α.). Οι μεσάζοντες "είναι το μήνυμα," για άλλη μια φορά. Παράλληλα, παρατηρείται πως η παλιά μορφή του σαπουνιού τείνει να γίνει προϊόν προς διάθεση από τους διάφορους συλλογικούς συνεταιρισμούς "παράκαμψης μεσαζόντων," γεγονός που δίνει μια νέα τροπή στη λύση του δράματος της αντισηπτικής δράσης. Ίσως τείνουμε να θυμηθούμε την αφή. Και ίσως μάθουμε να κάνουμε μεγάλες σαπουνόφουσκες.

Arachnebula Metaludentia.

Arachnebula Metaludentia.

onesecbeforethedub

All 127 technical images that inspired these inscriptions are available at http://www.flickr.com/photos/onesec/sets/72157636375901273/

Important city names that configured the text's structure (texture) are: Edirne, Kirklareli, ,Zonguldak, Bartin, Akcakoca, Sinop, Batumi, Tbilisi, Yerevan, Athens, Berlin, Leipzig and Hildesheim.

Three doors. Catharsis. Other sides. Mountains of posterity. Cycling zero. Alternity and repetition. Man of the moment. Men of the moments. The call. Enter, Karadeniz. Deniz. New definitions for home. Waves of stillness. The West dissolving in the East. The rest dissolving in my fist. A new phenomenology of new phenomenology. Portraiture. Sorry, sir. Time for time. Stop the time. Together until the invention of chronophotography. Diving. Secrets well kept only in no-star hotels.  Saw the end coming. If you like simultaneity throw your hands up. Rise of the post-industrial hippie. Wedding ceremony in four parts. Waste dance. Sequence. Peynirli. Homesea. Homesick. Homeland. Seasick. Third dimension excluded. So lucky to be here. Impressions of noise and expressions of silence. Postscript slave trafficking generator. Signs of a passing crisis. New definitions for red run. Stealing others' empty memories. Never cared or scared of what the other kids had. Nobody knows my name, but... Labor will tear us apart. Again. Innocence in no sense. Where is the bus? What is the bus? Spider sense. Selling babies, giving life to vegetables. Life's purpose. Created needs. Few seconds before their first accidental meeting after 25 years in the same building. Found my identity as soon as i started being afraid of myself being repeated. Maternity of the other and maternity of the self. Shopping helps black dissolve into all colors. Youth exorcized on a shopping bag. A mechanical farewell to antiquity. Goodbye time, hello epoche. Once happy when shocked, now shocked when happy. Objects and subjects. No boundaries. Pure love. Consumption is the medium. The man-building. Choices made by superstition. The stranger recognized by all strangers. Towards a labyrinth of innocence. Bipolar conjoined twins agree in their bipolarity. Did you ever think of an aesthetically pleasing way to cross the street? Species subjected to the mood of biologists. The story will be narrated only when the characters involved will be considered as grown-ups. Mountains of posterity. Two friends agreed on being enemies to everyone else. One of them knows how to poison. The other knows how to distinguish poison from any source. Their random alliance is a necessity of life and death. Hidden jack of diamonds. Hidden queen of hearts. Let us meet between the lines. Never realized that my dreams were realized. Muted mutants. Reflections of potential pathways. Sinking in one's own will. High pitch. High kitsch. Against every critique of ludic behavior. Significance of being forgotten. The obscurity of taking residence. Fates. Strict distinction of function and structure. Tacit magnitude. Misconceiving misconceptions. Uncovered while covered. Scaling new levels of everyday saturation. Scaling new levels of gossip. Still dance of picture posing. The ontology from smartphone to smartfoot. Conventional, still pure, expressions of love in the electric age. Disarmed in Armenia. Hugging the air. Guess means. Everyone tends to develop different reasons to look down. Mountains of posterity. The moment when impatience becomes patience. Diachronic projections of the ideal self. Leftovers of unfulfilled prophecies. Unsatisfied saturation. Sensor-motor-monitor. Upcoming criteria investigation. Negentropy. Periodical philosopher. Constant observer. Dumpster as mediation. Bench from a planet with slightly less gravitational power. Simply there. Yawning reality. Natural prison. Expiration of inspiration. Apparently, no parents. A square out of scratch. A war between bits of orbits and habits. And i love her. Then it is the i. The negation of the eye. And i left. And i cry. And to hide it behind my camera, i try. But no. Wanna cry, wanna discover. Visual strings. Being against “being against” is still being against. Nevertheless, it is not against being. Irrelevant questions to very relevant people, all relatives in relativity. Disfigured during the sleep, only to be reconfigured when dying. Spatial déjà vu. Still looking down to find excuses to look down. The hardy-gurdy. Looking at silence, seeing noise. Through the moving glass. Hildesheim, “human, all too human.” Departure teardrop on the wall. Arachnebula Metaludentia.

Ο βραστήρας, ή η μικρή οικιακή ατμομηχανή.

Ο βραστήρας, ή

η μικρή οικιακή

ατμομηχανή.
onesecbeforetheend

Σημείο τήξης
της γλώσσας: απαλοιφή
σημείων στίξης.

Η νεότητα
είναι η ατομική
αρχαιότητα.

Εκφορά λόγου
ντροπής με συρριστικά
εμφανές στίγμα.

Ο ήχος είναι
η επιβεβαίωση
της διάρκειας.

Ταξινόμηση:
η ψυχαναγκαστική
ψυχεδέλεια.

Μες στα βιβλία
χιλιάδες θεωρίες.
Καμία έξω.

Η ταχύτητα
της αλλαγής είναι η
τραχύτητά της.

Η αξία του
χρόνου: αναζήτηση
φτηνών πτήσεων.

Τα βήματά μου
παρανυχίδες χτύπων
ταχυπαλμίας.

Το νευρικό μας
σύστημα παραείναι
νευρικό. Τι λες;

Επιταχύνω
παλμούς. Έπειτα χύνω
βροχή με λυγμούς.

Οι γαμήλιες
βέρες είναι των δεσμών
οι επίδεσμοι;

Ερεθιστική
η οπτική σιωπή
που εκπέμπουμε.

Την πορεία των
ρινισμάτων σιδήρου
μαγνητοσκοπώ.

Έκθεση κάδρων
που έχουν καταλήξει
μέσα σε κάδους.

Κάποιοι κόβουν τις
κακές τους συνήθειες
ωσάν φρατζόλες.

Οι εκλογές δρουν
σαν καραμελωμένα
ψυχοφάρμακα.

Ξεφλουδίζω το
κρεμμύδι καθώς ένα
κερί καίγεται.

Όλοι οι δρόμοι
που 'χω χάσει εξαιτίας
ενός G.P.S.

Είμαστε όλοι
τρελοί συγκάτοικοι στη
μετανάστευση.

Το D.N.A.
Το χαϊκουνταλίνι.
Το κηρύκειο.

Τα ρουθούνια μου
θα μυρίζουν πάντα το
ένα το άλλο.

Φασαρία ως
αποσιώπηση μιας
παλιάς σιωπής.

Το σφύριγμα του
σφυριού που γοργά φτάνει
καταπάνω μου.

Σημείο-Τελεία-Τάφος-Μνήμα

Σημείο-Τελεία-Τάφος-Μνήμα
onesecbeforetheend

Η παραδοσιακή σημειωτική βασίζεται στα σημεία. Ένα σημαίνον (παράγοντας σήμανσης) νοηματοδοτεί ένα σημαινόμενο. Η πράξη αυτή ορίζει ένα σημείο και ένα νόημα. Η παράδοση στην αρχαιότητα ήθελε το "σήμα" να είναι το σημείο που ορίζει έναν τάφο. Η νοηματoδότηση, η σήμανση μιας ύπαρξης ερχόταν στο τέλος. "Είναι το τέλος που δίνει το νόημα στις λέξεις," μπεκετικά. "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα," μακιαβελλικά (Il fine giustifica i mezzi, "the end justifies the means," το τέλος δικαιολογεί τα νοήματα). Με τα "μέσα" του Μακλούαν να περιφέρονται στην ατμόσφαιρα. Η θεωρία της επικοινωνίας έχει ως σκοπό την αναμετάδοση (αποστολή και λήψη) νεκρών μηνυμάτων τα οποία αποκτούν ζωή με βάση τη νοηματοδότησή τους στο χρόνο εντός νέων πλαισίων. Τα "μέσα" που χρησιμοποιούνται, όμως, έχουν μία διπλή εσώτερη διαλεκτική ιδιότητα ως ενδιάμεσοι μεταξύ παραγόντων: κρύβουν ό,τι παρουσιάζουν. Χουσσερλιανά, με τη χρήση των μέσων το σημείο της αναπαράστασης αντικαθιστά το σημαινόμενο. Μία φωτογραφία που παρουσιάζει το αγαπημένο μας πρόσωπο που απουσιάζει και κοιτάμε νοσταλγικά είναι η απόδειξη ότι το πρόσωπο δεν είναι εδώ και πάντα ενέχει τον κίνδυνο της δημιουργίας ενός ειδώλου.

Η τελεία είναι ένα σημείο στίξης που υποδηλώνει το τέλος μίας πρότασης και την ολοκλήρωση ενός νοήματος. Το τέλος και η τελειότητα είναι συγγενικές έννοιες. Στην τελειότητά του κάτι χάνει το νόημα ύπαρξής του. Φαουστικά, εάν ο θεός είναι τέλειος δε μπορεί να υπάρχει. Το ότι κάτι είναι τέλειο και άπειρο (δίχως πέρας) είναι μια λεκτική αντίφαση την οποία καταλαβαίνουμε ίσως με μια αντιμετάθεση του στερητικού "α:" κάτι το ατελές και πεπερασμένο. Και οι λατινικές ρίζες οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: fine, finite. Ο ενδιάμεσος για έναν θεό (ιερέας, ψυχολόγος, δημοσιογράφος) είναι το πρόσωπο που απομακρύνει όλο και περισσότερο από την εμπειρία που παρουσιάζει. Ο ιερέας απομακρύνει τον πιστό από την πνευματική εμπειρία, ο ψυχολόγος τον ασθενή από την ψυχή, ο δημοσιογράφος το κοινό από τα κοινά.

Ο τάφος είναι η επιβεβαίωση ενός θανάτου. Είναι το ακόλουθο μιας τέλεσης κηδείας (επιμέλειας, φροντίδας), το τέλος της τελετής. Η απόδειξη ότι κάποιος ζούσε είναι η ταφή του, το επι-στέγασμα, η τελική κατοικία. Ιουδαϊκά, κάποιος ζει στις αναμνήσεις των άλλων. Εκεί έγκειται η νοηματοδότηση. Ένα σημαινόμενο ορίζεται μόνο από τα σημαίνοντα. 

Η λέξη "μνήμα" εξηγεί περισσότερα για αυτήν τη διαλεκτική. Τα δύο ποτάμια του Κάτω Κόσμου, της "Μνήμης" και της "Λήθης" ίσως βρίσκουν μια παραλληλία στα δύο δέντρα του Παραδείσου: το δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσης. Ένα μνήμα είναι η απόδειξη του θανάτου (όπως ο τάφος), μα εξυπηρετεί στην ανά-μνηση του ατόμου. Ένα καταγεγραμμένο υπό-μνημα είναι η επιβεβαίωση μιας σκέψης και ταυτόχρονα ο εξορκισμός της στο χαρτί που εξυπηρετεί την κατάργηση της εν λόγω σκέψης από την ά-μεση μνήμη και την τοποθέτησή της στο μέσο (χαρτί ή ο,τιδήποτε). Η "λήθη" στο αρχαϊκό της νόημα δε σημαίνει το να ξεχνά κανείς, μα την κάλυψη, το πέπλο. Η α-λήθεια είναι η απο-κάλυψη. Η α-μεσότητα, η έλλειψη μέσων και ενδιάμεσων είναι ο δρόμος που οδηγεί στην α-λήθεια, τουτέστιν στη μνήμη. Η μνήμη όμως είναι απόδειξη του τέλους, η επιβεβαίωση του θανάτου. Η ίδια η μνήμη είναι μια μορφή λήθης. Το μνήμα καλύπτει ένα πτώμα. Η αποκάλυψη του πτώματος, η αλήθεια για το πτώμα, είναι η αποσύνθεση κατά την πρώτη περίοδο της σήψης - και εν τέλει η πλήρης ανυπαρξία. Με άλλες λέξεις, η αλήθεια είναι το παροιμιώδες κρεμμύδι που στο τέλος του ξεφλουδίσματός του δε μένει τίποτα πέρα από τα πάντα: οι φλούδες του κρεμμυδιού και η ιδέα της άλλοτε ύπαρξής του ή της ιδιότητας "κρεμμύδι" εν γένει. Η λήθη και η αλήθεια μάλλον δε μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως δύο ορίζοντες του απόλυτου, αλλά περισσότερο ως επίπεδα περιγραφής του αριθμού των ενδιάμεσων καταστάσεων που ορίζουν την απόσταση δύο κατά συνθήκη σημείων σε μία γεωμετρική τοπολογία της ου-τοπίας. Τα δύο ποτάμια υπάγονται στο αξίωμα του Ηράκλειτου: δε μπορεί κανείς να ξαναβουτήξει εντός τους. Και δεν είναι μόνο η αλλαγή τους που μας διαχωρίζει από αυτά: Τα μέσα (άπειροι μεσάζοντες, μεσαία σημεία, σημάδια κάθε Μεσσία) είναι μια σαφής επεξήγηση του παράδοξου του Ζήνωνα.

Κάθε μέσο περιέχει ένα άλλο μέσο και εν τέλει τα ίδια τα αισθητήριά μας όργανα είναι μέσα και είναι η μόνη μας επαφή με τον κόσμο των αισθητών φαινομένων. Ένα μνημείο τοποθετείται κάπου για να επιβεβαιώσει τη σημαντικότητα ενός γεγονότος. Σημαίνει κάτι για τον αποδέκτη και αποτελεί μια υπό-μνηση που διατηρεί ζωντανή μία ανά-μνηση της οποίας δεν υπάρχει αρχική εμπειρία. Το μνημείο 2500 χρόνων στο κέντρο της πόλης δε μπορεί να μου εγείρει καμία ανάμνηση. Μπορώ μόνο να το νοηματοδοτήσω ως κάτι το οποίο λειτουργεί στο σήμερα. Ο,τιδήποτε άλλο απο-τελεί νεκροφιλική πράξη.

Σημείωση/υπόμνημα: Ο "νέκυς" (νεκρός), άλλωστε, άλλοτε συσχετιζόταν άμεσα με τον "νικητή."
Υστερόγραφο: Ίσως η "σημειωτική" να μπορούσε ύστερα από όλα αυτά να θεωρηθεί συνώνυμο της "υστεροφημίας."