Η Εωσφορική Φύση της Πληροφορίας ή η Πληροφοριακή Φύση του Εωσφόρου.

Η Εωσφορική Φύση της Πληροφορίας
ή
Η Πληροφοριακή Φύση του Εωσφόρου.

onesecbeforetheend

Το κείμενο αυτό προτείνει πως κάθε βιβλιοθηκονόμος ή/και επιστήμονας της πληροφορίας δικαιούται επάξια το χαρακτηρισμό του "σατανιστή."

Για την υποστήριξη μιας τέτοιας πρότασης οφείλουν να προσδιοριστούν αρχικά δύο θεμελιώδεις έννοιες: η εντροπία και η πληροφορία. Ο δεύτερος νόμος της Θερμοδυναμικής, γνωστός και ως εντροπία, μας λέει πως το σύμπαν (και κάθε κλειστό σύστημα) ρέπει συνεχώς προς το θερμικό θάνατο, την απόλυτη ομοιομορφία μέσα από την εξισορρόπηση των θερμοκρασιών. Ο,τιδήποτε ξεφεύγει από αυτήν την τάση είναι πληροφοριακό. Ο όρος πληροφορία οφείλει να κατανοηθεί με βάση τη λατινική του σημασία: "in-formatio," η τροπή προς μία μορφή, η διαμόρφωση εν αντιθέσει με την ομοιομορφία. Κατ' αυτήν την έννοια, πληροφοριακές οντότητες μπορούν να θεωρηθούν οι σχηματισμοί γαλαξιών, οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές.  Έτσι εξηγούνται με βάση τη Φυσική οι δύο αυτές έννοιες. Το κείμενο αυτό ερευνά τη φύση της πληροφορίας και γι' αυτό χρησιμοποιεί ως βάση τη φυσική και τη μεταφυσική. Η εκ διαμέτρου αντίθετη "μαθηματική θεωρία" της πληροφορίας δε θα χρησιμοποιηθεί εδώ.

Ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα για το πώς επιτυγχάνεται η διαδικασία της πληροφόρησης είναι ο "Δαίμονας του Μάξουελ." Ο φυσικός Μάξουελ περιγράφει τη δυνατότητα αποφυγής της εντροπίας με το ακόλουθο νοητό πείραμα: ένα δοχείο με γρήγορα (θερμά) και αργά (ψυχρά) μόρια, που τείνουν προς την ομοιομορφία λόγω της ανάμιξής τους, χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο χώρισμα υπάρχει ένα πέρασμα όπου ένα ον (ο Δαίμονας) επιλεκτικά αφήνει να περνούν τα μόρια ανάλογα με το είδος τους στη μία ή την άλλη πλευρά. Έτσι, στο τέλος της διαδικασίας, το δοχείο είναι χωρισμένο σε τομείς ψυχρού και θερμού αερίου, παράγοντας πληροφοριακό έργο.

Ο Δαίμονας του Μάξουελ είναι ένα παράδειγμα του ακριβούς ετυμολογικού ορισμού του Διαβόλου: Βάλλεται/βάλλει δια μέσου. Βρίσκεται στο ενδιάμεσο και διαχωρίζει. Ρίχνει μόρια από τη μία μεριά στην άλλη. Ξεχωρίζει τα είδη. Διαμορφώνει το δοχείο, δίνει συγκεκριμένη μορφή στο άμορφο/ομοιόμορφο περιεχόμενο του δοχείου.

Η ιδιότητα αυτή του Διαβόλου βρίσκεται νοηματικά κοντά στο εβραϊκό "σατάν," που σημαίνει τον ενάντιο, αυτόν που εναντιώνεται και εναντιώνει επιρρίπτοντας (δια-βάλλοντας) κατηγορίες ανάμεσα σε οντότητες (Αδάμ και Εύα, Θεός και Άνθρωπος, ψυχρά και θερμά μόρια). Ο χωρισμός σε κατηγορίες και η επίρριψη κατηγοριών βρίσκονται, όπως φαίνεται στη φύση του ανθρώπου, από τις καθημερινές μας λίστες μέχρι την οργάνωση βιβλιοθηκών και τις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης. Η κατηγορία μετατρέπεται σε κατηγοριοποίηση. Η πράξη μετατρέπεται σε επιστήμη. Η Βιβλιοθηκονομία είναι η επιστήμη του Σατάν.

Ο Εωσφόρος, ένα άλλο όνομα που έχει αποδοθεί στον "πρίγκηπα του σκότους," είναι αυτός που φέρνει την Εώ/Ηώ, την Αυγή. Είναι το Άστρο του Πρωινού, η απαρχή της ημέρας. Είναι ο Lucifer, ο φέρων το φως (lux, που σύμφωνα με κάποιες πηγές συνδέεται και με το "λευκό"). Η ονομασία αυτή βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τις προαναφερθείσες ονομασίες του Δαίμονα. Ο Εωσφόρος είναι που ανάβει το φως μέσα στο σκοτάδι του δωματίου κάνοντας τις διαφορές να φανούν. Εν αντιθέσει με τη Νύκτα που στο σκοτάδι της οι διαφορές καλύπτονται (λήθη), ο Εωσφόρος τις καταδεικνύει και φέρνει την α-λήθεια. Αποκαλύπτει πού αρχίζουν και πού τελειώνουν (φαινομενικά πάντα) τα πράγματα και έτσι τονίζει και ταυτόχρονα ορίζει τις πληροφοριακές μας προτιμήσεις. Οποιοδήποτε σύστημα ταξινόμησης θα έχανε την αξία του εντός μιας βιβλιοθήκης με πλήρη έλλειψη φωτός. Το φως πληροφορεί. Ο Εωσφόρος φέρει το φως. Ο Εωσφόρος είναι πληροφοριακός.

Καταραμένος από το βιβλικό Θεό, ο Εωσφόρος εξορίζεται από τον Παράδεισο. Καταραμένος από τους Ολύμπιους θεούς, για τον ίδιο πληροφοριακό λόγο, και ο πυρφόρος Προμηθέας γίνεται δεσμώτης, αφότου έφερε το πυρ στους ανθρώπους. Ο Εωσφόρος προσφέρει στον άνθρωπο την πρώτη ταξινόμηση. Η μονάδα γίνεται δυάδα. Η γνώση του καλού και του κακού επιβεβαιώνει τον εαυτό της, μέσα από την κατηγορία του Διαβόλου ως τέτοιου από τους αμαρτήσαντες. Το "κακό" υπάρχει από τη στιγμή του διαχωρισμού του από το "καλό." Το σωκρατικό "δαιμόνιο εναντίωμα," το Δαιμόνιο του Σωκράτη, προστατεύει τον σοφό από τις κακές αποφάσεις. Η ίδια η λέξη "δαίμων" προέρχεται από το ρήμα "δαίω" που σημαίνει διαμοιράζω τα αναλογούντα στον καθένα. Ο Δαίμων είναι το Πνεύμα που οδηγεί στην ανάπτυξη κριτηρίων.

Στο Ζωροαστρισμό φαίνεται να συναντά κανείς την απαρχή του απόλυτου διαχωρισμού μεταξύ κριτηρίων καλού και κακού. Στην πορεία της ιστορίας ο διαχωρισμός αυτός εκτείνεται στα τρία βασικά είδη της διαχωρισμένης σκέψης: Ο μανιχαϊσμός του καλού και του κακού δημιουργεί τον κλάδο της Ηθικής σκέψης που γεννά τη θρησκεία και την πολιτική. Το όμορφο και το άσχημο ανήκουν στην Αισθητική σκέψη. Το σωστό (ως αληθές) και το λάθος (ως ψευδές) επαφίονται στην Επιστημονική σκέψη. Το Δαιμόνιο φαίνεται να έχει διασπαστεί και η Κόλαση διοικείται από μια Τριανδρία.

Επιμένοντας στη χρήση της λέξης "βολή," τα τρία αυτά είδη της σκέψης φέρουν τις ακόλουθες λειτουργίες:

Η Ηθική λειτουργεί παρα-βολικά. Ρίπτει κάτι δίπλα σε κάτι άλλο. Τα ηθικά παραδείγματα για την ιδανική ζωή και οι θρησκευτικές παραβολές προτείνουν μια προβολή της καλής εκδοχής του κόσμου, έστω και δια της ατόπου μέσω μιας "κακής" αφήγησης με διδακτικό επιμύθιο.

Η Αισθητική λειτουργεί συμ-βολικά. Ρίπτει κάτι μαζί με κάτι άλλο. Τα αισθητικά έργα τείνουν να συνδυάζουν ειρμούς, δημιουργώντας συνειρμούς, συμβάλλοντας στη συνήθεια ή την αλλαγή της συνήθειας για το τι είναι όμορφο και άσχημο.

Εάν τα παραπάνω ισχύουν, η Επιστήμη δε μπορεί παρά να λειτουργεί δια-βολικά. Ρίπτεται ενδιάμεσα από τα αντικείμενά της. Αποκαλύπτει, γενόμενη έτσι το γνήσιο ετυμολογικό νόημα της α-λήθειας: η απο-κάλυψη (το Θηρίο). Ταυτόχρονα, είναι το πνεύμα της συνεχούς αλλαγής. Πληροφοριακά δρώσα, αλλάζει συνέχεια μορφές και έτσι εκτός από προμηθεϊκή, φέρει και πρωτεϊκή φύση. Η μεσαιωνική και αναγεννησιακή επιστήμη ήταν επίσης αυτή που κατηγορήθηκε ως έργο του διαβόλου από την Ιερά Εξέταση.

Παρόλα αυτά, ο ιστορικός διαχωρισμός των ειδών της σκέψης μπορεί να θεωρηθεί ως το σύμπτωμα μιας παρερχόμενης κρίσης, τουτέστιν κριτικού διαχωρισμού κριτηρίων. Ίσως ο μόνος αποδεκτός μανιχαϊσμός να είναι αυτός μεταξύ της σταθερότητας και της αστάθειας, της εντροπίας και της πληροφορίας. Ο Δαίμονας, ο Εωσφόρος, ο Διάβολος, ο Σατάν, ο Προμηθέας και ο Πρωτέας δε μπορούν να είναι οι απόλυτοι εκπρόσωποι του "κακού" για τους λόγους που παρατέθηκαν σε αυτό το κείμενο. Αυτό που μπορεί όμως να λεχθεί, είναι πως η "εωσφορικότητα" ή η "διαβολικότητα" μπορούν να αποτελέσουν μέτρα σύγκρισης της αλλαγής και της εξισορρόπησης, της καινοτομίας και της συνήθειας. Όσο πιο τρομακτικό και "σατανικό" είναι κάτι, τόσο πιο καινοτόμο και ασυνήθιστο είναι, δημιουργώντας έτσι νέα κριτήρια. Αυτό εξηγεί πολλά για τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων στις σημερινές κοινωνικές - αλλά και προσωπικές - τραγωδίες. 

Η "πληροφοριακή έκρηξη" ή η "πληροφοριακή επανάσταση" αποτελεί ένα φαινόμενο που αναπτύχθηκε έντονα σε διαφορετικές φάσεις τις δεκαετίες 1970, 1980 και 1990, χρονική απαρχή και του πληροφοριακού πανικού. Το κείμενο αυτό θα κλείσει με την παράθεση μιας σατανικής σύμπτωσης: Οι ίδιες δεκαετίες ήταν που έφεραν στο προσκήνιο τον όρο "σατανικός πανικός" (satanic panic), στον οποίο δύο συγγενικές λεκτικές και μυθικές έννοιες τυχαία βρίσκονται ζευγαρωμένες: ο Σατάν και ο Παν.

Το σχέδιο είναι μια ευγενική προσφορά της Όλγας.

Ταξιδεύοντας στο παρελθόν με πλαστά εισιτήρια.

Ταξιδεύοντας

στο παρελθόν με πλαστά

εισιτήρια.

onesecbeforetheend

Τρίχες, βελόνες

μαλακές. Ενέσεις στον

έξω μας κόσμο.

Τότε, τα τσόφλια.

Όταν, ο κρόκος. Και το

τώρα ασπράδι;

Εσύ, ο κρόκος.

Ο κόσμος, το τσόφλι και

γνώση το ασπράδι.

Τρίχες στη σούπα.

Τσόφλια στην ομελέτα.

Κουρεύω τ' αυγό.

Έλυσα το παζλ.

Ένωσα τα κομμάτια

σπασμένου τσοφλιού.

Έφτιαξα τζίβα

από τις πεσμένες μου

τρίχες στο μπάνιο.

Αυγό ή κότα;

Τρίχες! Πρώτα ήταν το

Kentucky Fried.

Αναπτύσσοντας

τεχνικές κηπουρικής

στο ξύρισμά της.

Τα είπαν όλα.

Τελικός διάλογος:

Τσούγκρισμα αυγών.

Βάρος του ήχου.

Τσιρίδα. Ανώδυνο

τρύπημα αυτιών.

Διδασκαλία

του ρίγους. Γρατζουνιά σε

μαυροπίνακα.

Επάγγελμά μου,

φυλάω τη νύχτα τις

ώρες της μέρας.

Συρρίκνωση της

σκέψης σου. Αραίωση

του τριχωτού σου.

Συρρίκνωση της

μνήμης μας, μεγέθυνση

της συγκίνησης.

Ανεβαίνω σαν

άλλος Σιναΐτης την

Κλίμακα του Γκρι.

Κοινοτο/υπία:

Βασιλεία του ήλιου

στο χαμό του. Πφφ.

Τα φιλιά τους σα

σήματα Μόρς. Τα χάδια

τους, γλώσσα Μπράιγ.

Παρατηρώντας

την, εξασκώ οπτική

καλλιγραφία.

Ο εκκεντρικός

που στέκεται στο κέντρο

διαφέροντας.

Υπογραμμίσεις

της πίσω σελίδας που

σε παραπλανούν.

Αέναος πλους.

Παρθενικός λιμένας.

Αραξοβόλι.

Οι λίστες λιστών

είναι λίστες ληστών της

αφηρημάδας.

Πνεύμα του καιρού.

Ανεργία και χαρά.

Ο Homo Ludens.

Ρεύμα του κενού,

φυσάς με κατεύθυνση

πλήρως άτοπη.

Η Βιβλιοθήκη της Εδέμ.

Η Βιβλιοθήκη της Εδέμ.

onesecbeforetheend

Η συζήτηση αυτή (που άλλοι την ονομάζουν ζωή) ξεκίνησε από δύο συμφοιτητές βιβλιοθηκονομίας που επανασυνδέθηκαν αρκετό καιρό μετά το πέρας των σπουδών τους, μετά από μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο και την κοινή αποδοχή εκ μέρους και των δύο για το ότι τα 70's ήταν ό,τι καλύτερο στον ανθρώπινο μουσικό χρόνο. Ο Απόστολος και ο Βασίλης συζητούσαν για τη δυνατότητα του να ακούσει κανείς (και ει δυνατό να συλλέξει) όλους τους μουσικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν από την 1η Ιανουαρίου 1970 μέχρι και την 31 Δεκεμβρίου 1979. Η συζήτηση κύλησε προς μια εξειδίκευση, αυτήν του εντοπισμού όλων των δίσκων "προοδευτικού" (progressive) τζαζ/ροκ της δεκαετίας αυτής. Σύντομα όμως ανακύπτει το θέμα της πρόσμιξης άλλων μουσικών στοιχείων (ίδιον του προαναφερθέντος μουσικού είδους), όπως το φολκ. Επίσης η σχετικότητα του χρόνου ήταν κάτι που τους απασχολούσε πάρα πολύ. Ένας δίσκος που βγήκε το 1982, στα αυτιά κάποιου που δεν έχει γνώση της ημερομηνίας κυκλοφορίας του, μπορεί να "εβδομηντίζει" πάρα πολύ. Επίσης το 1968 ήταν -να πάρει!- μια πολύ καλή χρονιά. 

Ζούσαν στον καιρό της απλανούς περιπλάνησης σε πληροφοριακούς πλανήτες, τα πάντα ήταν στα πόδια τους, μα ήταν αρκετά ψηλοί για να σκύψουν. Από ιστολόγια για κατέβασμα δίσκων, όπου στο πλάι καθενός λίστες με άλλα ενδιαφέροντα ιστολόγια προσκαλούσαν την υμνολογία του Χάους, σε ολόκληρα άλμπουμ ανεβασμένα στο YouTube, σε διάσπαρτα κομμάτια, σε προσφορές δίσκων σε ηλεκτρονικά καταστήματα, στην απόλυτη ηδονή του "σκαψίματος" σε υλικά δισκάδικα, όπου κανείς δε θα σου πει "όχι, μην το ακούσεις αν δεν το αγοράσεις." Ο σκοπός τους ήταν να ακούσουν.

Η δεκαετία του 1970, όπως οποιαδήποτε παρελθούσα δεκαετία, είναι κάτι το πεπερασμένο. Θεωρητικά, η "ποσότητα" της μουσικής που "υπάρχει" εντός της έννοιας 70's είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο και μια μεταφυσική της κατάκτησής της φαίνεται να πατάει γερά στα πόδια της, κι ας είμαστε αρκετά ψηλοί, κι ας γίνει μεσσίας μας ο Προκρούστης (σε αυτό το σημείο ο Βασίλης θυμήθηκε πως κάτι αντίστοιχο τον βασάνιζε αναζητώντας τον χρόνο που θέλει να χάσει κάποτε με τα μεγάλα "κλασικά" βιβλία και είπε το κακό λογοπαίγνιο "Μαρσέλ Προύστης"). Πρακτικά, όσο περισσότερο ψάχνεις τα μπλογκ, τα δισκάδικα και τις συλλογές των φίλων σου, βλέπεις ότι στα μάτια σου δεν είναι απλώς αδύνατο να τα εντοπίσεις όλα, αλλά και τα αυτιά σου δεν έχουν το χρόνο να τα ακούσουν όλα. Ποια είναι η συνολική διάρκεια όλων των δίσκων που κυκλοφόρησαν μέσα σε αυτήν τη δεκαετία; Και τα μπούτλεγκ; Ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις; Οι σχετικοί δίσκοι εκτός της δεκαετίας; Το πεπερασμένο φαίνεται συνεχώς αυξανόμενο. Όσο το κατακτάς τόσο μεγαλώνει το εύρος της κατάκτησης. Φυσικά, οι φίλοι μας δεν υπήρχε περίπτωση να πυρπολήσουν τη Λερναία Ύδρα του σκοπού τους.

Παράλληλα, ερωτήματα σε σχέση με την υφή του ήχου και με τη νοηματοδότησή του ανέκυπταν. Συμφωνούσαν πως ένας δίσκος σε βινύλιο προσφέρει μια μυσταγωγική εμπειρία με την ακρόασή του στο σπίτι και πως το "τσικ τσικ" του βινυλίου είναι μοναδικό. Ο Απόστολος έφερε εδώ την ένσταση πως εάν ο στόχος τους είναι σοβαρός πρέπει να ακούσουν όλες τις κόπιες κάθε δίσκου εφόσον κάθε μία θα έχει διαφορετικές αλλοιώσεις στις αυλακώσεις. Ο Βασίλης συμφώνησε στο μεγαλεπήβολο του σχεδίου, μα αντέταξε πως "θα τους έπαιρνε πολύ χρόνο μετά" γιατί θα ανακάλυπταν σύντομα πως οι αλλοιώσεις είναι συνεχείς και αυξάνονται σε κάθε παίξιμο, άρα θα έπρεπε να ακούν κάθε δίσκο επ' άπειρον, μέχρι η βελόνα να τρυπήσει το δίσκο, ή μέχρι το θάνατό τους (να ένας ωραίος ορισμός για το άπειρο). Συμφωνούσαν πως ένα δίσκος σε mp3 μεταφέρει τη μυσταγωγική εμπειρία στην αστική περιπλάνηση και πως και οι δύο είχαν εκτιμήσει δίσκους ακούγοντάς τους στο δρόμο και όχι στο σπίτι. Επίσης, οι ψηφιοποιημένοι δίσκοι βινυλίου μπορούν να φέρουν και το "τσικ τσικ" και να υπάρχουν ψηφιοποιημένες εκδοχές όλων των παιξιμάτων των βινυλίων με όλες τις αλλοιώσεις. Και τι γίνεται με τα Digital Remasterings;

Η συζήτηση μεταφέρθηκε και πάλι στα βιβλία εξαιτίας του σχόλιου που έκανε ο Βασίλης πριν. Συμφώνησαν στο ότι ποτέ δε θα διάβαζαν το ίδιο βιβλίο δεύτερη φορά, ίσως ένα βιβλίο για ένα βιβλίο, ή ένα βιβλίο για το να διαβάζεις βιβλία για άλλα βιβλία, αλλά ποτέ ένα βιβλίο που είχαν ήδη διαβάσει. Έθεσαν ως εξαίρεση την ανάγνωση ενός βιβλίου σε μια άλλη γλώσσα. Συνέκριναν αναγνωστικές εμπειρίες φιλικών προσώπων τους, όπως μια θεία του ενός που διαβάζει μόνο τη Βίβλο παίρνοντας καινούργια μηνύματα κάθε φορά, έναν εκκεντρικό ομοφυλόφιλο αρχαιοελληνιστή που "δε διαβάζει βιβλία," τις αναγνωστικές συνήθειες των φοιτητών που βασίζονται στην ιχνηλάτηση (εισαγωγή, τυχόν προηγηθείσα υπογράμμιση, συμπεράσματα), μία Δανή καθηγήτρια που αφήνει τα περισσότερα βιβλία της μισοτελειωμένα, κ.ο.κ. Ο Καζανόβα ήρθε στο προσκήνιο, τα βιβλία ως γυναίκες. Να περάσει κανείς τη ζωή του προσπαθώντας να ερωτοτροπήσει με όσο το δυνατόν περισσότερες και διαφορετικού "τύπου" γυναίκες (έκταση), ακόμα και με όσες έχουν φύγει από τη ζωή και με όσες πρόκειται να έρθουν; Ή να συνειδητοποιήσει πως μια ζωή δεν αρκεί για να κατανοήσει τη γυναίκα της ζωής του (ένταση), ακόμα και αν η ζωή και των δύο φτάσει σε ένα τέλος -;

Ο Μπόρχες είχε γράψει για μια Βιβλιοθήκη της Βαβέλ. Ο κατάλογος όλων των καταλόγων ήταν εκεί και μία πρώιμη μορφή των βάσεων δεδομένων και των μηχανών αναζήτησης του σήμερα κυοφορούνταν μέσα της. Όταν ο Καζανόβα ξεκίνησε την πρακτική του εκεί, η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ έγινε παράρτημα της μεγαλύτερης σε κύρος Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Σοδόμων/Γομόρων. Ο Σαντ είχε ταξινομήσει το υλικό και στην οροφή του κεντρικού κτηρίου δέσποζε σε λατινική μετάφραση το τέταρτο κεφάλαιο των "120 Ημερών" του. Σε όλες τις εκδοχές του οργανωτικού προγράμματος της βιβλιοθήκης ένας ηλεκτρονικός μετρητής λέξεων εντόπισε μερικές εκατομμύρια φορές λέξεις παράγωγες της "έκτασης": επέκταση, προέκταση, εκτασιμότητα, επεκτείνουμε, επεκταθούμε, εκτατική, επεκτατική, εκτατό κ.α. Οι συνήθεις χρήστες της βιβλιοθήκης αυτής φαινόταν πως διατηρούσαν ανέκαθεν το στυλ της βιομηχανικής εποχής. Λάτρευαν το μέγεθος, περιφέρονταν γύρω από μηχανές, έκαναν συλλογή αντικειμένων και εμπειριών και μπροστά στο φόβο του θανάτου και του χρόνου πειραματίζονταν σε μεθόδους στατιστικών διαγραμμάτων που θα τους βοηθούσαν να συλλέξουν τις εμπειρίες και τα αντικείμενά τους γρηγορότερα δίχως τη χρονοβόρα ενασχόληση με κάθε ένα από αυτά. Κάποιος κατάφερε να διαβάσει το αγαπημένο του βιβλίο σε όλες τις γλώσσες χωρίς να μιλάει καμία από αυτές. Ένας άλλος σχεδίασε ένα πρόγραμμα υπολογιστή που έγραψε όσα βιβλία θα έγραφαν οι δύο αγαπημένοι του συγγραφείς από κοινού εάν συναντιόντουσαν. Κάποιος μετέφρασε την "Αγρύπνια των Φίννεγκαν" στη γλώσσα αφρικανικών τυμπάνων και κατέγραψε τη μετάφραση σε ινδικά "μπολ," συλλαβές για την περιγραφή χτυπημάτων τυμπάνων. 

Ο Απόστολος και ο Βασίλης επισκέφθηκαν αυτήν τη βιβλιοθήκη μήπως βρουν κάποια λύση στο πρόβλημά τους. Εξέτασαν με προσοχή τον κατάλογο των καταλόγων μουσικών κυκλοφοριών των 70's, όπου για κάθε μισό του τόμου που διάβαζαν εμφανιζόταν ένα ακόμα μισό του μισού που έπρεπε να τελειώσουν πρώτα. Το ίδιο πρόβλημα τους απασχολούσε βέβαια σε κάθε βιβλίο που διάβαζαν, αλλά πάντα περνούσαν τις τελευταίες - σκόπιμα εκ μέρους των εκδοτών λευκές σελίδες - και έκλειναν το βιβλιο. Ο κατάλογος αυτός όμως δεν είχε λευκές σελίδες, μιας και ήταν ψηφιακός. Όσο η μπάρα κύλησης πήγαινε προς τα κάτω χωριζόταν στο μισό της μέγεθος. Επίσης, κάθε λέξη αποτελούσε υπερσύνδεσμο για κάποιο/α άλλο/α άλμπουμ ή εκδοχή του άλμπουμ. Ρώτησαν τους χρήστες και τους βιβλιοθηκάριους αν είχαν ξανασυντήσει κάποια τέτοια σπουδή. Η απάντησή τους ήταν πως "ναι, άπειρες φορές και άπειρες φορές έχουμε απαντήσει πως κάθε τέτοια επιστημονική υπόθεση, προσπάθεια ή επιθυμία είναι αβάσιμη, χαζή και αφελής." 

Ένας πιο φιλοσοφημένος τύπος, λιγότερο ευέξαπτος από τους άλλους, προσπάθησε να τους εξηγήσει πως όπως ο κατάλογος που έψαχναν είναι ταυτοχρόνως πεπερασμένος και άπειρος, έτσι και ο χρόνος είναι κάτι αντίστοιχο. Δεν υπήρξε δεκαετία του 1970. Η δεκαετία του 1970 είναι σε αυτήν του 2010 και το αντίστροφο. Τους διηγήθηκε πως το 1976 ένα ολόιδιο δίδυμο είχε εμφανιστεί στη βιβλιοθήκη κάνοντας μια έρευνα για τους δίσκους του 1980 που βγήκαν μεταξύ της 1ης Δεκεμβρίου του 1963 και της 8ης Ιανουαρίου του 1954.

Η σύντομη διδασκαλία του ανθρώπου αυτού έγινε άμεσα και πλήρως κατανοητή από τους δύο ερευνητές (μιας και είχαν μελετήσει το Ζεν και το πρώτο Μανιφέστο του Σουρεαλισμού) και είχε δύο διαδοχικά αποτελέσματα. Αρχικά ξεφύσηξαν με απογοήτευση για το αδύνατο εκπλήρωσης του σκοπού τους. Στη συνέχεια χαμογέλασαν για τον ίδιο λόγο. Οι υπολογιστές εκεί ήταν πολύ γρήγοροι και είχαν πολύ μεγάλες μνήμες. Οι φίλοι μας συνέδεσαν τα mp3 τους (από 8GB έκαστο) σε δύο από τα τερματικά και πέταξαν μέσα όσο πιο γρήγορα γινόταν τους πρώτους δίσκους με ωραία εξώφυλλα από αυτόν τον αχανή κατάλογο της έρευνάς τους. Μια συζήτηση για τον εντοπισμό κριτηρίων για την επιλογή δίσκων επρόκειτο να ξεκινήσει σύντομα. Βγαίνοντας από την κεντρική είσοδο και αισθανόμενοι μια έντονη ένταση, είδαν μια επιγραφή που τους καλωσόριζε στον υπόλοιπο, εκτός της Βιβλιοθήκης, κόσμο:

"Καλώς ορίσατε τη/στη Βιβλιοθήκη της Εδέμ"

Οι σταθμάρχες που ποτέ δε συμπάθησαν τους εισπράκτορες.

Οι σταθμάρχες που

ποτέ δε συμπάθησαν

τους εισπράκτορες.

onesecbeforetheend

Η μετά-νοια

είναι γενεσιουργός

της μετα-σκέψης;

Μεταναστεύω

αμετανόητα σε

οίκο νοητό.

Στην κιβωτό του

Νοός πλέουν τα ζεύγη

των αντιθέτων.

Ακινησίας

μέγιστο βεληνεκές:

το Απόλυτο.

Το προβλέψιμο

του να γίνουν τα πάντα

μη-προβλέψιμα.

Προεικόνισμα

κάθε φωτογραφίας

ένας ήχος: "κλικ."

Ακονίζοντας

πολύ τη λεπίδα του

Όκκαμ, κόπηκα.

Υπάρχω μόνο

στη φαντασία μου και

σε κάποιων άλλων.

Την πρώτη φορά

που γέλασα, με τρόμο

μετά έκλαψα.

Ύψιστη υφή

μεικτής μύησης: διττή

ύλη ποίησης.

Η ζάλη μας ως

αποτέλεσμα μακράς

σταθερότητας.

Αλληλεγγύη

και στους φυλακισθέντες

εκτός φυλακών.

Η επιλογή

"αναποφάσιστος," το

μέγιστο ρίσκο.

Μετάφραση: το

σημασιολογικό

μας γλωσσό-φιλο.

Δε θα πετάξει

όποιος σκέφτεται πολύ

τα παπούτσια του.

Επίκυκλοι και

κύκλοι. Επίκεντρα και

κέντρα. Και σεισμός.

Σιωπηλό το

κύκνειο ουρλιαχτό του

ροκ γερόλυκου.

Υπεράνθρωπος

που αγορεύει μέσα

σε σούπερ-μάρκετ.

Τσιγαρόβηχας

που αναλύεται σε

μηδέν και ένα.

Η χαλασμένη

κουζίνα στη δίαιτα

κλείνει το μάτι.

Χειρόγραφο

κάθε γράμμα στο παλιό

πληκτρολόγιο.

Ανεξήγητη

σκια μας, ανάγκη

για εξηγήσεις.

Την αναπτύσσω

γύρω μου ώστε να με

φωτογραφύση.

Παρατηρώντας

τη, γίνομαι μέρος της

πριν με αφύση.

Συλλογή από μερικώς αμήχανες μηχανές τρένου.

Συλλογή από

μερικώς αμήχανες

μηχανές τρένων.

onesecbeforetheend

Δεν ακούω τι

λες. Αδιαφορώ ή

δεν καταλαβαίνω;

Ο αμμωνίτης

αυτός φέρει μεβράνη

αραχνοειδή.

Η αράχνη μου

πλέκει ιστό στο σχήμα

του αμμωνίτη.

Τότε ξεναγός,

κάποτε ξενιστής και

τώρα ο ξένος.

Τότε όνειρο,

πέρσι καταφύγιο.

Φέτος το άλγος.

Δυνατότητα

ερωτευμένη με την

πιθανότητα.

Η τέχνη είναι

επανάληψη, μα και

το αντίστροφο.

Δεν παίζω πιάνο:

εξασκώ το "πιάνω" και

τεχνικές μασάζ.

Υπηρετείς την

επανάληψη όταν

πλένεις τα πιάτα.

Τι ωραία να

ήταν επάγγελμα ο

"ουρανο-ξύστης."

Η αλλοίωση

του Άλλου είναι μάλλον

η απ-αλλαγή.

Της Ουτοπίας

το κλίμα είναι αυτό

της κλιμάκωσης.

Κατασκευάζω

πτητικές μηχανές με

γραμματόσημα.

Τα κόκκαλά μας

κάνουν "κράκ." Οι αρθρώσεις

αρθρώνουν γλώσσα.

Πότε εν τέλει

θα ασπαστεί το ένα

μάτι το άλλο;

Τι να έγραψαν

όλα κείνα τα στυλό

που έχω χάσει;

 Ο χορτοφάγος

δε θα δεχτεί ποτέ να

φάει Φαραώ.

Σαρκοφάγος: η

ιδανική σύζυγος

του χορτοφάγου.

Οι πατημασιές

δεν είναι χνάρια μου μα

απομεινάρια.

Υποπτεύομαι

μια υπεροψία στα

μάτια του τυφλού.

Στον ουρανό μας

"ουρανοκατέβατα"

θα πει "σκουπίδια."

Τα δάκρυα στα

σιδερένια μάτια μου

γεννάν τη σκουριά.

Ανυπομονεί

να νιώσει το αίσθημα

της υπομονής.

 Μια έρημος

ερημωμένη. Ούτε

καν κόκκος άμμου.

Δημοκρατία - Τεχνοκρατία - Τρομοκρατία.

Δημοκρατία - Τεχνοκρατία - Τρομοκρατία.

onesecbeforetheend

0.

"Για να δουλέψεις για το κράτος θέλεις μέσο." Το κείμενο αυτό θέλει να επαναπροσδιορίσει την άμεσα κρατούσα σχέση των λέξεων "κράτος" και "μέσο," μέσω μιας εξέτασης της εμφάνισης των λέξεων αυτών εντός σύνθετων λέξεων της καθημερινότητας. "Κράτος" ήταν η δύναμη, η κυριαρχία εν γένει (πχ στη μάχη δύο πυγμάχων), στην πορεία όμως κατέληξε να σημαίνει την κυριαρχία και την εξουσία εν είδει (πχ στη μάχη μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών), ενώ σε μια πιο ευρεία αντίληψη η ίδια λέξη εννοεί την οριοθέτηση μιας χώρας εδαφικά και πολιτικά. Το "κράτος" είχε και έχει μια γεωγραφική και βιογραφική χροιά. Ορίζει γεωγραφικά πλάτη και κατοίκους και βοηθά στο χτίσιμο βιογραφικών, καθορίζοντας την ανάγκη ύπαρξης τέτοιων.

Το "μέσο" σήμαινε το "μεσαίο," αυτό που ισαπέχει ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα τεκμήρια. Στην πορεία έφτασε να σημαίνει το ενδιάμεσο γενικά ανεξαρτήτως απόστασης μεταξύ των αντικειμένων. Μπορεί να είναι ένα τεχνολογικό μέσο, ένα πολιτικό, ένας άνθρωπος. Αναγνωρίζουμε το νόημα στο αγγλικό (λατινικό) "medium" που στα ελληνικά μπορεί να λάβει τις τιμές "τηλεόραση," "διαδίκτυο," "εξομολόγος," "ψυχίατρος," "μέντιουμ" όπως και το "μέσο" για να βρεις μια δουλειά. 

Μακλουανικά, το "μέσο είναι το μήνυμα," εννοώντας πως δεν έχει τόσο σημασία το τι μεταφέρει κάποιος μέσω ενός μέσου, μα η όλη επιρροή που ασκεί η μορφή του μέσου στις μορφές των χειριστών του και στα μηνύματά τους. Το μέσο λειτουργεί και ως καθρέφτης στον οποίο οι χειριστές αναγνωρίζουν χαρακτηριστικά τους τα οποία μετασχηματίζονται κατά τη διάρκεια της αλλοίωσης που δημιουργεί το είδωλο. Ένα σφυρί καθρεφτίζει τα χαρακτηριστικά μιας γροθιάς και, μετά την εφεύρεση του σφυριού, ο κόσμος άλλαξε ριζικά. Πλατωνικά, κάθε μέσο είναι ένα κακέκτυπο της πραγματικότητας και όσο περισσότερα είναι τα επίπεδα των ενδιάμεσων μέσων τόσο χειρότερη είναι η εικόνα: ανθρώπινες αισθήσεις, εικόνες, θρησκεία, χειρόγραφα, τυπωμένα βιβλία, ψυχολογία, ιστολόγια, τρολς, δίνουν κακές εντυπώσεις της όποιας πραγματικότητας. Εάν υπάρχει ένα μέσο, το τι βρίσκεται πίσω από αυτό είναι καθαρή ερώτηση μεταφυσικής. Το τι βρίσκεται μπροστά από το μέσο είναι η ερώτηση που θα φέρει μια πιο πραγματιστική απάντηση. Κάθε μέσο είναι ο μεσάζοντας που κρύβει κάτι με το να το δείχνει (μέντιουμ-ταχυδακτυλουργός), δείχνει κάτι με το να το κρύβει (καθρέφτης) και μπορεί κανείς να έχει αυτά υπόψιν του όταν κάποιος θείος του τού πει πως γνωρίζει κάποιον βουλευτή.

1.

Ο "δημοκράτης" είναι ο υπέρμαχος της "δημοκρατίας," θεωρητικά "της κυριαρχίας του δήμου." Φυσικά (βάσει φυσικών διαδικασιών), κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατο να μείνει εφικτό στο επίπεδο της κυριολεξίας και έτσι η "δημοκρατία" σημαίνει την εκλογή μεσαζόντων για τη λήψη αποφάσεων. Οι χειριστές των μέσων αυτών καθρεφτίζονται τέλεια στους αντιπροσώπους τους ("δημοκρατία έχουμε," "παίρνουμε ό,τι αξίζουμε") αλλά και στο μέσο ως τέτοιο (έλλειψη ικανότητας λήψης αποφάσεων). Η λύση που έχει αντιτάξει σε αυτήν την προβληματική πολιτική ο αναρχισμός είναι αυτή της "άμεσης δημοκρατίας" ή - για τους σκοπούς αυτού του κειμένου - "ά-μεσης δημο-κρατίας." Μια δημοκρατία δίχως τη μεσολάβηση μεσαζόντων. Η βιβλιογραφία σχετικά με τις τάσεις της άμεσης δημοκρατίας και τις πρακτικές είναι μεγάλη και η ανάλυσή της δεν αποτελεί μέρος αυτού του κειμένου.

2.

Ο "τεχνοκράτης" είναι λέξη που προστέθηκε στο λεξιλόγιο στις αρχές του εικοστού αιώνα, οπότε η σημασία της ήταν ήδη αλλοιωμένη. Η "τεχνοκρατία" δεν ήταν ένα κίνημα υπέρμαχων της εξουσίας της τέχνης, αλλά της τεχνικής. Τέκνο μιας περιόδου όπου η τέχνη και η τεχνική (ταυτόσημες στην αρχαϊκή περίοδο) είχαν ακολουθήσει εντελώς διαφορετικές πορείες ως κατηγορίες της αισθητικής και της επιστήμης αντίστοιχα. Κάτι όμορφο δεν ήταν απαραίτητα και σωστά φτιαγμένο και αντίστροφα. Η άλλη κατηγορία της σκέψης, η ηθική, με είδος της την πολιτική στα σίγουρα δε μπορούσε να θεωρήσει κάτι όμορφο ή κάτι σωστά φτιαγμένο ως καλό. Έτσι το πολιτικό κίνημα της τεχνοκρατίας απέτυχε και οι τεχνοκράτες έμειναν παραγκωνισμένοι στους κλειστούς κύκλους των επιστημονικών συνεδρίων, όπως βέβαια και οι πολιτικοί έμειναν κλεισμένοι σε κοινοβούλια και οι καλλιτέχνες σε μουσεία. Εάν, όπως γίνεται λόγος για "άμεση δημοκρατία," γίνει λόγος και για "άμεση τεχνοκρατία," ίσως ξεκινήσουν οι χώροι της ηθικής και της επιστήμης να ακολουθούν μια περισσότερο δικτυωμένη μεταξύ τους πορεία. Το νόημα αυτής της πρότασης θα ξεκαθαριστεί περισσότερο στις επόμενες δύο παραγράφους.

3.

Ο "τρομοκράτης" είναι επίσης πρόσφατη λέξη, που προστέθηκε στο λεξιλόγιο κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Σήμαινε όντως την άσκηση "τρόμου" ως πολιτικού μέσου επιβολής, αν και η γνήσια Γαλλική λέξη ήταν το "terrorisme" που υποδηλώνει την τυφλή υπακοή σε μια ιδεολογία και όχι απαραίτητα ένα είδος πολιτικής άσκησης με συγκεκριμένο σκοπό, όπως η δημοκρατία και η τεχνοκρατία. Μια πιο σωστή νεοελληνική μετάφραση θα ήταν ο "τρομισμός." Εάν γίνεται όμως λόγος για "τρομοκρατία," τότε ο τρόμος καταλαμβάνει τη συζήτηση. Ο τρόμος είναι μία αίσθηση και η αίσθηση παραπέμπει στην κατηγορία της αισθητικής. Όσο πιο ασυνήθιστο είναι κάτι, τόσο περισσότερο αισθητοποιεί και όσο πιο καινούργιο είναι κάτι τόσο περισσότερο τρομάζει. Ένα σημάδι για το ότι μια εφεύρεση δεν είναι πράγματι καινούργια είναι η έλλειψη τρόμου που νοιώθει κανείς στην πρώτη επαφή μαζί της. Ένα τάμπλετ δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο ένας υπολογιστής του 1960 στα μάτια κάποιου που δε συμμετέχει σε ένα περιβάλλον με υπολογιστές. Φλουσερικά, η αλυσιδωτή πορεία της συνήθειας της αισθητικής εκφράζεται ως εξής: Τρομακτικό (άσχημο) - όμορφο - ωραίο - κιτς. Μια καινοτομία είναι αρχικά τρομακτική (κανείς δεν την κατανοεί) και σενάρια τρομοκρατίας κατακλύζουν τα μέσα (τεχνητά ή φυσικά). Μετά από μια σειρά ηθικών ζυμώσεων το άσχημο γίνεται όμορφο και η πλειονότητα χαίρει την ευδαιμονία του "νέου." Η συνήθεια όμως μετατρέπει το "όμορφο" σε "αποδεκτό" και άρα "ωραίο" ώσπου εν τέλει η κοινή απαίτηση όλων για το δικαίωμα στο νέο, φθηναίνει την αξία του και αυτόματα το άλλοτε άσχημο γίνεται κιτς. Μέσα από τον πολιτισμό του κιτς γεννάται το άσχημο, το τρομακτικό, το νέο. Μέσα από την πολιτική της δημοκρατίας γεννιέται η πολιτική της τρομοκρατίας. Μία τέτοια διαλεκτική όμως δε μπορεί να καρποφορήσει εφόσον το παιχνίδι παίζεται σε κατηγορίες που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Η προβολή της τρομοκρατίας στο ευρύ κοινό γίνεται με τη χρήση πολλών μέσων. Είναι η τρομοκρατία της τηλεόρασης και των επιφανών πηγών του διαδικτύου. Και κάθε μέσο αλλοιώνει το εκάστοτε μήνυμα πέραν του δικού του ως μέσου. Έτσι, η τρομοκρατία παρουσιάζεται ως πολιτική ενέργεια, ενώ ο μόνος τρόπος για αντίληψη του τρόμου είναι οι αισθήσεις και άρα η αισθητική. Αυτή είναι η αλλοιωμένη εκδοχή της τρομοκρατίας ή αλλιώς η τρομοκρατία των μέσων. Τι θα γίνει αν μιλήσουμε για μια "άμεση τρομοκρατία;"

4.

 Συνοψίζοντας τα παραπάνω, η δημοκρατία είναι μια πολιτική κατηγορία της ηθικής, της λήψης καλών ή κακών αποφάσεων. Η τεχνοκρατία είναι η προσπάθεια παρείσφρυσης στην πολιτική, της επιστήμης, της ανάπτυξης μεθόδων που οδηγούν σε σωστά και λάθος αποτελέσματα. Η τρομοκρατία είναι μια προσπάθεια αισθητικού επαναπροσδιορισμού για το τι είναι όμορφο και τι είναι άσχημο που παρουσιάζεται ως πολιτική πράξη από τα τεχνικά μέσα και τους ενδιάμεσους. Ίσως όμως αυτό το επίπεδο αλλοίωσης να μην παρεκκλίνει αρκετά από τη φυσική ροπή των αισθητικών αντικειμένων στην αλυσίδα που αναφέρθηκε στην προηγούμενη παράγραφο. Ίσως η τρομοκρατία, όπως έχει σήμερα, να είναι η απαρχή της σύμπτωσης των νοημάτων των άμεσων εκδοχών των τριών αυτών κρατών-κυριαρχιών. Ίσως είναι η απαρχή για την επανασυγκέντρωση των κριτηρίων που διαχώρισαν την ηθική από την επιστήμη και από την αισθητική που στην αρχαϊκή περίοδο δε διέφεραν (ένα μαχαίρι ήταν καλό επειδή ήταν σωστά φτιαγμένο και γι' αυτό ήταν όμορφο). Με μια τέτοια σύμπτωση άμεσων δυναμικών, η άμεση δημοκρατία θα προσφέρει στο σύνολο την πολιτική απόφαση (και όχι στην πολιτική ελίτ), η άμεση τεχνοκρατία την τεχνική γνώση (και όχι στην επιστημονική ελίτ) και η άμεση τρομοκρατία τη συνεχή αισθητική καινοτομία (και όχι στην καλλιτεχνική ελίτ της "αβάν γκάρντ"/πρωτοπορίας).

Σε ένα τέτοιο επίπεδο αποσυγκέντρωσης και δικτύωσης, η έννοια της κατάληξης "-κρατία" θα απαξιωθεί και θα απαλοιφθεί ως ελάχιστος κοινός παρονομαστής όλων των χειριστών. Μαζί της και η λέξη "κράτος." Επαγωγικά, η γεωγραφία θα αντικατασταθεί από την προσωρινή τοπολογία και η βιογραφία (και τα βιογραφικά) από προσωρινούς κανόνες παιχνιδιού. Τέλος, αυτό το κείμενο θέλει την αναρχία να πάψει να θεωρείται πολιτική κατηγορία.

Τα ακίνητα δεκαεπτασύλλαβα βαγόνια τρένου.

Τα ακίνητα
δεκαεπτασύλλαβα
βαγόνια τρένου.
onesecbeforetheend

Οπώρες φθίνουν
μόνο και μόνο για να
μου λείπεις εσύ.

Νύχτα άνοιξης
κάθισες δίπλα μου και
άνθισα εντός.

Χάθηκα μέσα
σε σένα. Τώρα είμαι
"εκτός εαυτού."

Κοίτα τον τρανό
εμένα, πώς χάνεται
σε μια λέξη σου.

Η μικρότερη
Ρωσική κούκλα κρύβει
τον τεχνίτη της.

Πρέπει να φύγω.
Προορισμός μου το να
φύγουν τα πρέπει.

Όταν σου λέω
"οι λέξεις δεν αρκούνε,"
κυριολεκτώ.

Βροχή Δανίας,
ο αντικατοπτρισμός
των δακρύων μου.

Άκουσα κάποιος
κατάπιε τη "γλώσσα" του.
Ρεύτηκε γρίφους.

Στήριγμα γερό
ν' ανακαλείς αγάπης
σφύριγμα γλυκό.

Η εικόνα σου
σε κάθε μου ανάσα:
λογοποιία.

Καιρός άχρονος
παντελώς διάφορος
του νεκρού χρόνου.

Είμαστε ένα
όμως ζούμε μακριά.
Αμφίβιο ον.

Ένα ποίημα
στη σχέση πέννας-χαρτιού
είναι οργασμός.

Στους δρόμους μας χτες
τυχαία συνάντηση:
Ναός αθέων.

Διαλεκτική
αυτοματοποίησης-
αυθορμητισμού.

Θάνατος θνητών,
της αθάνατης Γαίας
η τριχόπτωση.

Βαρεμάρα και
άγχος είναι οι πόλοι
ημισφαιρίων.

Κάθε κλειδαριά
κλειδί που ξεκλειδώνει
περιέργειες.

Πίνεις καφέ για
να ξυπνήσεις και μετά
θες υπνωτικό.

Φέρνω μπροστά σου
ό,τι ήταν πίσω σου,
δορυφορικά.

Μες στη μνήμη μου
κατακόρυφη βουτιά.
Βρίσκω σφουγγάρια.

Ανάμεσα σε
κάθε γνωριμία, η
επιδερμίδα.

Ενδιάμεσα
σε δέρματα ανθρώπων
μια γνωριμία.

Ο Αναλογικός Αναρχικός και η Ψηφιακή του Μούσα.

Ο Αναλογικός Αναρχικός και η Ψηφιακή του Μούσα.

onesecbeforetheend

1.

Τα αναλογικά αντικείμενα έχουν κατασκευαστεί με την προοπτική του να παραμείνουν σταθερά και στερεά στο χρόνο, διαμορφώνοντας και διατηρώντας το νόημά τους. Η υλική μοίρα κάθε τέτοιου όμως είναι η καταστροφή. Τα βιβλία καίγονται και σκίζονται, τα σπίτια βομβαρδίζονται, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Το όποιο "νόημα" τείνει προς τη σίγουρη καταστροφή. Μία αναλογική ανθρώπινη πράξη τείνει προς την καταγραφή της αποσκοπώντας στη διαιώνιση, γνωρίζοντας ενδόμυχα το βέβαιο της αποσύνθεσής της στο μέλλον. Η διαδικασία αυτή είναι ο υλικός νόμος της προϋπόθεσης της καταστροφής για την πράξη της δημιουργίας. Δεν υπάρχει ύλη εκ του μηδενός. Δεν προστίθενται νέα κουάρκ στον αναλογικό κόσμο όποτε φτιάχνω έναν καφέ. Μια αναλογική φωτογραφία λέμε ότι απαθανατίζει, στην πραγματικότητα όμως απλώς συντηρεί μέχρι να ξεθωριάσει. Η δυτική αναλογική συνείδηση βασίζεται στα συντηρητικά. Είμαστε ό,τι τρώμε. Η διαλεκτική δημιουργίας/καταστροφής είναι της τάξης στοματικός/πρωκτικός κύκλος. 

2.

Τα ψηφιακά αντικείμενα κατασκευάζονται με την πρωθύστερη βεβαιότητα της ρευστότητας και της αστάθειάς τους, δημιουργώντας το νόημά τους διατηρώντας το ασταθές. Η άυλη τύχη κάθε τέτοιου είναι η διατήρησή του ως ρευστού. Αυτό το κείμενο που είναι γραμμένο σε αυτό το ιστολόγιο μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Ακόμα και ο συγγραφέας του μπορεί να αλλάξει υπό τις κατάλληλες συνθήκες (διαρροή κωδικών, βιολογική αλλαγή κλπ). Το όποιο "νόημα" τείνει προς τη σταθερότητα της αλλαγής. Μια ψηφιακή (ανθρώπινη ή ρομποτική) πράξη τείνει προς την παρείσφρησή της στον ψηφιακό κόσμο, στην εκ του μηδενός γέννηση της μη-ύλης. Όποτε ανεβάζω μια εικόνα ενός καφέ στο ιστολόγιό μου, προσθέτω μερικά μπάιτς στον ψηφιακό κόσμο. Μια ψηφιακή φωτογραφία λέμε ότι συντηρεί, στην πραγματικότητα όμως απαθανατίζει σε βαθμό που κάποιος στο μέλλον δύναται να αντιληφθεί την κατάρα της αθανασίας. Η ανατολική ψηφιακή σκέψη βασίζεται στην αθανασία. Στέλνουμε τον εμετό της ανθρώπινης διανόησης στο νέο πλατωνικό κόσμο των ιδεών. Η διαλεκτική παύει να είναι λειτουργική. Το μοντέλο είναι η ανατροφοδότηση και η συνεχής παραγωγή.

3.

Παρόλα αυτά κάποιος μπορεί να παρατηρήσει μια νέα τάση διαλεκτικής ανάμεσα στο αναλογικό και στο ψηφιακό γίγνεσθαι. Μια τέτοια υπόθεση όμως φαίνεται αρκετά αβάσιμη. Στην "ψηφιακή" εποχή τα αναλογικά αντικείμενα ακολουθούν μια νέα βαθιά νοηματοδότηση. Η δυνητική  ψηφιοποίησή τους είναι η απόκτηση του όποιου "νοήματος." Τα ψηφιοποιημένα αναλογικά αντικείμενα ορίζουν νέα όρια στην απαθανάτιση. Το βέβαιο της καταστροφής της ύλης αντικαθίσταται από το βέβαιο της διατήρησης της μη-ύλης, του άυλου πνεύματος, των μπιτς. Έτσι, το τελευταίο σκαλοπάτι του αναλογικού βίου δεν είναι η διατήρηση στη γη, μα το ξεπέρασμά της στον ψηφιακό παράδεισο. Ένας βίος αγίων. Η τελική ψηφιοποίηση της Βίβλου, μα και των έργων του Βαρώνου του Χόλμπαχ, κατανικά κάθε εσχατολογικό φόβο τελικής καταστροφής ή κρίσης. Αντικείμενα τα οποία πλάστηκαν για να μείνουν σταθερά βρίσκουν το νόημά τους σε έναν κόσμο που τους υπόσχεται την αθανασία. Η Γη της Επαγγελίας. Μέχρι εδώ η διαλεκτική φαίνεται να δουλεύει. Η ροπή του αναλογικού προς το ψηφιακό, του γήινου προς το άγιο, καλά κρατεί.

4.

 Η αντίστροφη διαδικασία, η πράξη της αναλογικοποίησης ψηφιακών αντικειμένων είναι κενή οποιουδήποτε νοήματος, πέραν του επιφανειακού. Σε μια τέτοια περίπτωση το βέβαιο της αθανασίας αντικαθίσταται από την ψευδαίσθηση του θανάτου. Αν εκτυπώσω το άρθρο αυτό μπορεί να έχω την ψευδαίσθηση ότι θα καταστραφεί στο μέλλον (όπως κάθε αναλογικό αντικείμενο), μα το άρθρο θα παραμείνει αναλλοίωτο στις ποικίλες αλλοιώσεις του στον ψηφιακό κόσμο των ηρακλείτειων ιδεών. Δεν υπάρχει σκαλοπάτι πίσω στον ψηφιακό κόσμο. Η πράξη της αναλογικοποίησης των ψηφιακών αντικειμένων είναι μια αποτυχημένη αυτοκτονία. Ένας βίος αβίωτος. Η μόνη δυνητική της νοηματοδότηση είναι η εκ νέου επαναφορά του αντικειμένου της στην ψηφιακή μορφή. Η εκτύπωση σε βινύλιο ενός ψηφιακά φτιαγμένου δίσκου για τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν αναλογικοί δίσκοι βινυλίου ακούγεται σαν ηλίθια πράξη. Εάν όμως γίνει, τότε μπορεί να αποφέρει μια εκ νέου ψηφιοποίηση στο δρόμο για την πλήρη εξάλειψη των εννοιών του πρωτότυπου και του αντίτυπου. Μια εκτυπωμένη εκδοχή της Βικιπαίδειας όπως ήταν το 2012 θα ήταν συλλεκτική, μα ποτέ διαλεκτική. Η ανατροφοδότηση που θα λάμβανε ο ψηφιακός κόσμος θα ήταν της τάξης των άρθρων που θα γράφονταν για την περιγραφή του γεγονότος αυτού, βαθμός αμελητέος για την ουσιαστική ύπαρξη διαλεκτικής. Χαμένο παιχνίδι, χαμένος παράδεισος. Η ροπή του ψηφιακού προς το αναλογικό, η ενσάρκωση του αγίου στη γη (με την όποια προοπτική "ανάστασης") είναι άνευ νοήματος.

5.

Ο συντηρητικός ομηρικός καλλιτέχνης εμπνέεται από τη Μούσα για να φτιάξει μουσική. Προσπαθεί να υλοποιήσει το άυλο βεβηλώνοντας άθελά του την αθανασία του. Αποτυγχάνει, βέβαια και πάντα, μιας και τα ιπτάμενα έπη παραμένουν πάντα αθάνατα στην αλλαγή τους, ενώ τα "σταθερά" γραπτά είναι καταδικασμένα στην καταστροφή. Ο ομηρικός καλλιτέχνης είναι όμηρος της ψευδοδιαλεκτικής του με  τη Μούσα. Της απευθύνει το λόγο μα αυτή δεν απαντάει ποτέ: ο ίδιος απλώς παραμιλάει. Παραμένει φιλό-σοφος, φίλος της σοφίας και ποτέ "σοφός." Παραμένει ιδεο-λόγος, κάνοντας λόγο για ιδέες, τέχνη για την τέχνη, θέτοντας μεταφυσικά ερωτήματα κακής ποιότητας. Κιτς. Συνεχίζει να καταγράφει παρτιτούρες μελωδιών, δοξάζοντας παράδοξα. Ο αντίποδάς του, ο αναρχικός τεχνίτης συμφιλιώνεται με τη Μούσα. Αντιλαμβάνεται ότι το αναλογικό σύμπαν στο οποίο είναι καταδικασμένος να ζει έχει ζηνώνεια σχέση με το ψηφιακό. Όσο προσπαθεί να φτάσει τη Μούσα του, του μένει πάντα το ένα δεύτερο της υπολειπόμενης απόστασης. Δεν τρέφει ψευδαισθήσεις διαλεκτικής. Ο ψηφιακός αναρχικός είναι σάιμποργκ φεμινιστής. Εμπνέεται από τη Μούσα του επειδή γνωρίζει πως αυτή εμπνέεται εμπνέοντας. Η μετα-έμπνευση είναι που τον τρέφει και αγκαλιάζοντας έτσι τη Μούσα του, ταυτοποιείται μαζί της. Πριν το καταλάβει αλλά και αφότου, παίζει μουσική. Είναι ένα μαζί της και δεν παίζει πια με όρους γεωγραφίας, μα τοπολογίας. Η μουσική του είναι η άυλη μελωδία της άυλης ου-τοπίας στην οποία μετανάστευσε όντας πλέον ένα με μια ιθαγενή της. Λαμβάνει τη θέση που του αναλογεί.