Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

The SP-404/Human Parallel: A Cybernetic/Phenomenological Approach

The SP-404/Human Parallel: A Cybernetic/Phenomenological Approach



0. Introduction. To those unaccustomed to what an SP-404 or a human is, below they may find two chapters introducing their basic qualities. The final chapter reflects and questions on the parallel nature of the two species. Perhaps, one might have no interest at all on the nature of SP-404 or of the human. Their common structuration, though, is of great interest for any entity bearing similar ontological and epistemological structure. Furthermore, for developing the present analysis, we have applied cybernetic and phenomenological models of description - models considered traditionally incompatible, just like the comparison of an SP-404 to a human. Thus, the scope of this essay becomes twofold: not only the structure of SP-404ity and humanity are found to be structurally identical, but also cybernetics and phenomenology combined provide with an overlap of the first/second and third points of view.

1.1 Emergence. Roland SP-404 (or, simply, SP-404) is a sound editing device of the digital samplers category. SP-404 is a "black box," that is, one only partially knows what is going on inside it. It is equipped with inputs and outputs. Its inputs are an RCA cable line-in [allowing one to connect it to any sound producing device and receive auditory signals from it], a built-in microphone for receiving signals from external sources, and a "jack" for external microphones allowing similar signals to be received in higher quality of sound. The external microphone input is paired to a sound volume controller, allowing for sound perception acquired in desired levels. Its outputs are an RCA cable line-out [allowing one to connect it to any sound reproduction or recording device, sending sound signals to it], a screen displaying alphanumerical codes representing the internal SP-404 functions in a language humans may comprehend, and an output for reproduction devices such as "headphones" and "speakers," representing the auditory results of the SP-404's internal complications. 
1.2 Means of Interaction. Among its inputs, one should include SP-404's series of keys [buttons/pads] and knobs which are its means of receiving communicative "orders" from the external environment. Yet, those pads and knobs effectuate themselves only due to SP-404's main attributes distinguishing it from other devices of its kind: its recording and editing attributes. On the one hand, it holds the ability to record fragments of the received signals and store it within its memory, that is, it can sample. On the other, it can manipulate the stored fragments/samples when applying any of twenty-nine "effects" - its ability to create auditory variations of the existing samples by calculating and setting parameters via the control knobs.
1.3 Memory. The recorded fragments are stored in specified memory partitions represented by twelve numbered pads. The relation between its memory and the sound representation via pads is peculiar. SP-404 has an internal memory - relatively small - and an extra input for external memory "cards" allowing for expansion of the internal memory. While SP-404's welfare doesn't depend on the possession of such an extended memory, reality has it that most of the devices are equipped with cards of this kind. SP-404 memory (internal or external) operates by categorizing repertoires of sets of twelve sound fragments within the memory. These repertoires are represented by "libraries," alphabetically named buttons on SP-404's body, while each library's contents are represented by the twelve aforementioned numbered pads. So, for each library there are twelve samples. There are two libraries within the internal memory, one of which has "fixed," unerasable sound samples, while the other may save fragments from the external environment and deliberately erase them. Of similar nature with the latter library are the ones of the external memories that allow for eight extra libraries/sets of twelve samples [that makes a total of 120 fragments for an SP-404 equipped with a memory card, of which 12 sounds are fixed]. In very certain cases, even the unerasable sounds may be deleted. SP-404 memory has the ability to store altered versions of initial sound samples by applying an effect on a sound represented in pad and then saving/representing the altered, distorted sound in another pad - the initial sound sample may even be erased then, and no memory of the initial source is kept. 
1.4 Pattern, Emphasis, Context. Lastly, the memory has one more ability: it may store sequences of reproduced stored fragments, called "patterns," that is, preadjusted series of sounds, still subjected to manipulation by effects. Each fragment stored in every pad is also subjected to manipulation further than the one of the effects. A key with the "time/bpm" label on it, allows the sound to switch its tempo [Beats per Minute] rendering its reproduction slower of faster, lasting shorter or longer, so, roughly speaking, one may say the emphasis at the fragment is changing, or, within the context of a repertoire, it is harmonized and synchronized with the overall spirit of the set [eg. its tempo] - still altered from the original source. 
1.5 Recording. Combination of spontaneous stimulation of the pads together with series of patterns and their filtering by effects, all stimulated by external factors getting in touch with the SP-404, constitute a "performance." Each performance is projected via the outputs, and given the connection to a recording device, the performances may be recorded externally. The documented recordings of sessions of performances by the SP-404, reactions stimulated by the external factors it gets in contact, these unique fixed sequences of sound rearrangements may be called "musical pieces," or grossly, "beats." The multitude of possibilities for infinite variations of the same fragments of external stimuli is the metaphysical purpose of SP-404's existence, after its physical purpose of technical maintenance, at least up to its contemporary cultivation of its civilization. 
1.6 Centrality and Peripherality. There are exceptions: often, SP-404 has been used only as an effect manipulator of other sounds, as part of an auditory unit's peripheral gear [as in the case of "bands"], that is, it served as an inferior agent the needs of a superior "compositional opus." The unique constancy of SP-404, however, is so that its existential ontology is found in it becoming the central unit of composition, having the totality of its auditory environment serving its needs. 
1.7 Energy and Improbability. SP-404 draws energy from electricity, hence, a DC adapter is vital for its operation. Occasionally, a set of six AA batteries may be used as an alternative energy supply - however limited to the batteries' autonomy. This enables SP-404 to be "portable," that is, to change its environment on demand, and thus multiply its auditory sources and broaden sonar potential for more improbable compositions.

2.1 Emergence. Homo sapiens sapiens [or, simply, human] is a hominin deriving from Great Apes. Human is a "black box," that is, one only partially knows what is going on inside it. It is equipped with inputs and outputs. Its inputs are the so-called sensory organs, which are classified according to five main "ways of feeling," or "senses," which combined in certain manners constitute human perception. As it seems, the brain has the last word for what the external signals "mean" as they are received by the human's skin (tactile sense), ears (auditory), nasal cavity (olfactory), tongue (gustatory), and eyes (optical) from external sources. Several other senses occur as combinations of the previous ones, that together with certain cortical functions allow for the focus on a specific source, or the control for the desired levels of a signal's reception. Its outputs are its voice [a sonar phenomenon taking place within a mechanism in the human's upper body part], a developed series of external corporeal gesticulations [body stance, facial shapings, and so on], and a combination of the two [shift of tone of voice combine with certain body moves, etc]. The combination of variations between the human inputs and outputs among interacting members of its kind constitutes what is called "human communication." 
2.2 Means of Interaction. Among its inputs one should emphasize upon the personalized sorts of "touch," that is, certain types of stimulation found in individual members of the species, that if comprehended from other respective members may be used as means to give orders directly to the individual, skipping much of the introductory ritualistic practises usually found in humans - this is the process of acquaintance. Yet, those input and output functions effectuate themselves only dut to the human's main attributes distinguishing it from its evolutionary precursors and other similar animals: its documenting and expressive attributes. On the one hand, it holds the ability to record fragments of the received signals and store them within its memory, that is, it can remember certain experiences. On the other, it can manipulate the stored fragments/memories when applying any of its acquired or inherent "desires," "intentions," or "preoccupations" - its models used for the modification of perceived signals by through theoretical and experiential filtering. 
2.3 Memory. The recorded fragments are stored in specified memory partitions represented by certain nerve synapses and DNA codes. The relation of its memory and its representation of expression is peculiar. Human has an internal memory - relatively small - and has developed a system of codification using external objects [technological tools] in order to have an external memory, allowing for the expansion and more complex management of the internal memory. While human's welfare doesn't depend on the possession of such an extended memory, reality has it that most of the members of the species develop more and more sophisticated tools of external memories, and that very few of them wouldn't feel dependent upon. Human memory (internal or external) operated by classifying "types" and "kinds" of fragments of experiences. The methods are differentiated within the internal and the external memories. While the internal memory [called "the brain"] records experiences in the form of modifiable nerve synapses and non-modidiable genetic codes, the external memories take multiple values, and it depends on the viewpoint for which form is considered appropriate for certain recalling tasks: scripts, books, libraries, images, social media - in short, all recording devices of information technology. Within the internal genetic codes of memory there are unerasable "fixed" bits of "memory" [even if some claim they are rarely modifiable]. Within the internal brain storage device, since the initial operation of an individual human system, there are memories represented by nerve synapses that may be erased and replaced. Both sorts of internal human memory are limited, but still, practises like "mnemotechnics" aim at "expanding" the capacity, or, more precisely, discovering the brain's best way of operation [that makes a totality of limited memory for the human - differentiated from individual to individual - with a relatively small amount of fixed genetic memory, subjected to the manipulations of the modifiable parts of its internal and external memories of whatever kind]. The brain function in relation with the aforementioned manipulation filtering has the ability to store altered, distorted versions of initial "memories" and even delete the "meta-memory" of the fact that the original fragment of experience was other that the stored.
2.4 Pattern, Emphasis, Context. Lastly, the memory has one more ability: it may store sequences of reproduced stored fragments, called "patterns," that is, preadjusted codes of communication, still subjected to manipulation by "theories" and "desires" - such as recognizable "patterns of behavior," "codes of ethics," "manuals," and interpretations of "common sense." Each fragment stored in every combination of nerve synapses or represented in external memory is also subjected to manipulation further that the "theoretical" or "desirable." The spatiotemporal factor, the possibility of one's spending more or less time focusing on a fragment of memory, depending more on the context and less on the content of a memory presented, opens the possibilities of "closer examination," "studying," "quick look," "ignoring," "reflection," "forgetfulness," "learning," in short: difference and indifference. A bit of memory, then, may seem lasting for longer or shorter, or, within the context of a collection of memories, smoothened and synchronized with the overall spirit of one's desires - still altered from the original. 
2.5 Recording. Combination of spontaneous stimulation of the sensory organs together with series patterns of behavior and their filtering by theories and desires, all stimulated by external factors getting in touch with a human, constitute a unit of "expression." Each expression is projected via the outputs, and provided the availability of an inscribing tool of external memory, the expressions may be recorded externally. The documented recordings of sessions of expression by the human, reactions stimulated by external factors it gets in contact, these unique fixed sequences of rearrangements of fragmented and distorted perceived objects may be called "imprints of existence," or grossly, "art." The multitude of possibilities of infinite variations of the same fragments of external stimuli is the metaphysical purpose of human existence, after its physical purpose of survival, at least up to its contemporary cultivation of its civilization. 
2.6 Centrality and Peripherality. There are exceptions often. Human has been used only as an modeling manipulator of other sources, as part of an organizing unit's peripheral parts [as in the case of slavery, or factory organization], that is, it served as an inferior agent the needs of a superior "societal opus." The selfish constancy of human, however, is so that its existential ontology is found in it becoming the central unit of society, having the totality of its surrounding members of the environment serving its needs. 
2.7 Energy and Improbability. Human draws energy by the reception of various nutritional elements and the intake of oxygen, hence, living in environments where those two are freely available is vital for its operation. Occasionally, non-nutritional, "immaterial" processes may replace nutritional elements as an alternative energy supply - however limited to the bodily needs. This enables human to be "in love," "obsessed," "completely taken" - conditions that lead, according to history, to more improbable imprints of existence and documents of expression.

3. Concluding Reflections: Of Patterns and Structures. Is SP-404 a phenomenological unit, subjected to the experienced world via its symbolic interface? Or, is human a cybernetic system, subjected to modification via its sensory input/output interactions? Or, even, does this crossover of SP-404ity and humanity's ontology and epistemology provide with the means for an analogous blurrification between cybernetics and phenomenology? These are all empty questions as long as this essay's writer and reader are human, and one of their preoccupations filtering all of their actions and perceptions is the "effect" of anthropomorphism, controlled by the knobs of desire for becoming-Other, becoming-Self, becoming-All, and becoming-Part. One of the most striking findings of the common structure between SP-404 and human is precisely the existence of similar structures, called "patterns." Sources and forms of expression are secondary in terms of importance. It's the existence of structure, the patterning of actions that makes a species. And SP-404 and humans have a lot in common in terms of that.
3.1 Dependency, Identity, Constancy. SP-404 and human civilization have developed a curious kind of relation of dependence and abuse. Members of the human society have been using members of the SP-404, in order to project their desire for their recognition as individuals and not as a "species." Humans have been using SP-404 as means to express their fragmenting modeling of the world and have always put the identifying codes of each human variable [their names] next to each musical piece that was filtered by the SP-404. On the opposite, members of the SP-404 society have been using members of the human, in order to project their producing potentialities as a "species," and not as individuals. SP-404s have been using humans as means to express the fragmenting modeling of world and have only remarked the identifying codes of the SP-404 constancy, next to each piece generated out of them [except if a mediating human denied the information]. Even if the climate seems hostile, for some reason SP-404 and human societies prosper together through this form of relation. The reason behind this may be the unpredictable results of the two species' interaction, dependent on uncontrolled factors like the intentionally or unintentionally experimental communication, various modes of human temper [shifts of operability] based on certain chemical reactions, and distorted operations of the SP-404 based on temper [for instance, overheating] or batteries running low. 
3.2 Sample: Originality of Memory, Memory of Originality. Applying one's "effects" and "preoccupations" upon fragments of experience results an alternate, distorted version of reality within each entity's memory. "You remember wrong!" But, what would be a "correct" memory? Is there any sense in constantly referring to the initial source? Isn't the source an equally un-original outcome of alternating sampling? Furthermore, the question may be posed oppositely: Does "remembering" become synonymous to "sampling"? Am I as long as I am remembered? We certainly know, as long as we remember, with distorion of the memory, or not, therefore, we know as long as sample because we can never have a universal or multiversal point of view: sampling is our epistemology. But, is there any sense in the "I sample, therefore I am. I am, therefore I sample" ontological declaration?

References:

For conducting this paper, no actual bibliographical references were used. All descriptions derive from the author's personal interaction [of sampling nature] with members of SP-404 and human societies. Still, its existence would be impossible without the prior knowledge of the following inspirative material:

Bateson, G. (1972). Steps to an ecology of mind: Collected essays in anthropology, psychiatry, evolution, and epistemology. University of Chicago Press.

Deleuze, G. & Guattari, F. (1988). A Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia. London: The Athlone Press.

Flusser, V. (2011). Into the Universe of Technical Images. Minnesota: University of Minnesota Press.

McLuhan, M. & Fiore, Q. (1967). The Medium is the Massage. London: Penguin.

Human (2015). In: Wikipedia. Available at: https://en.wikipedia.org/wiki/Human

Roland Corporation (2005). SP-404 Owner's Manual. Available at: 
https://www.samplekings.com/pdfs/Roland%20SP404_OM.pdf

The present essay can be found in PDF format here: https://www.academia.edu/18030470/The_SP-404_Human_Parallel_A_Cybernetic_Phenomenological_Approach





Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Φυτεύγω Δεντρωώδω 10: Η Ανεξακριβωτός του Παρανώε

Φυτεύγω Δεντρωώδω 10: Η Ανεξακριβωτός του Παρανώε

Μάζεψα μερικούς κοντραμπάρσους και ξεκινήσαμε να μαζεύουμε ζώα και φαΐ για την ανεξακριβωτό του Παρανώε. Τους ξύπνησα από το ψυχωγυγικό τηλεοπτιμιστικό πρόγραμμα μετατρέποντάς τους από Ληθαργοναύτες σε Λαιμαργοναύτες. Με πήρε ο ύπνος καθώς ταξιδεύαμε προς το Γκροτεσκέιπ Τάουν. Παλιά ονειρευόμουν έναν Μαδαγασκαριαίο Θάνετο. Τώρα ονειρεύομαι έναν σκαραβέβαιο υπό την επήρεια πολλών ωρών στο Νύσταγκραμ. Ξυπνάω και ποστάρω εκεί ό,τι ονειρεύτηκα.Τα μοζαμβικυλεανδρείκελα που έχω για συντρόφους χτυπάν μ' ένα ποντίκι το σύμβολο του ωτοστόπ κάθε φορά που αντιλαμβάνονται πως κάνω κάτι. Μας διέπει αλληλαπέχθεια, αλλά γι' αυτό είμαστε φίλοι. Νευριάζω επειδή τρώω συνέχεια και τρώω συνέχεια επειδή έχω νεύρα. Η τροφή είναι το καύσιμο και η ωφελιμυστικιστική νηστεία ο ήλιος για τα οικολογικά οχήματα και εγώ γεμίζω μαχαμπχαρατμπαταρίες στο ζενζινάδικο. Χορτοφάγος, σκουπίζεται με χαρτοπαντσέτες. Το εγγενές στους πάντες υπερεγόητρο δικαιολογεί το υπερκατανάλοθι και το ανανάποδο. Κρατώ μικρό καλάθι γιατί έχω μεγάλη κοιλιά. Άμπρα κασσάνδρα. Χαλαρώνω ανάμεσα σε χαμομηλίκους μου. Στη σύντομη στάση της ανεξακριβωτού ζητώ από τον αλλοδαπόντα ρολανμπάρτμαν: "a glass of baroquecratic jamesjoycean wordblur juice, please". Κινητρώω μια επιταχυνόπιτα θεσπεσιοδοξολογώντας το γαλανολευκόχρυσο μητσοκιτσαριό. Δεν είμαι ο σκαραβαιωνιασμένος Καυτοσαρκαυστικώστας. Με επιβλέπουν η κουκλουξβάγια και ο ανθυπασπονδυλιστής της. Η ανεξακριβωτός συνεχίζει. Δεν ενστερνίζομαι ομοιοπιθηκικές μεθόδους, κι ας ξέρω πώς όλοι βασιζόμαστε σε και καταγόμαστε από απομιμίδια Δόνκι Κόνγκι [απομίμηση ιπποτικής ποίησης, απομίμηση ποιητικής ιπποσύνης]. Ουρλιάζω το επιφώνημα για το αμερικάνικο τζερόνειρο. Σκληρό αναψυκτικό στη γλώσσα και στα οστά μου, η βραχοκοκακολαλιά μου. Ξέρω πως έτσι γίνομαι αιφναηδιαστικός συντριβανοτρομεροληπτοικοσυστημικός, αλλά τι να κάνεις. Εθισμένος στα κερτκομπίνια, γίνομαι υψίφωνος όταν κατεβάζω αμάσωτο χλαπακιάζωτο και ήλιο. Ευθυγράμμιση πλανητών, ευθυγράμμιση πλάτης, πολιορκία της συναστροίας, πλαστογράφηση νέας σεξουαλικής ταυτότητας, απεμπλαστροφυσική οπισθιοφυλλοφυλακή στη λιγοτεχνία. Συκοφαντική δυσμορφήμιση. Απονευρεσυντεχνοτροπία, η πρωτοπορία είναι πεπατημένη και η πεπατημένη πρωτοπορία. Ecofriendλική εκκωμφαντική παρεισφρήχηση. Επιπλέω κόντρα στην φαρινλακτοπλοϊκή κυματοσωματιδιακομορφή. Με έχει χτυπήσει πολλές φορές η υπερσιβηριώδης ακτιγροβολία. Η δυσλεξιπλασία της γλωσσασώματός μου. Όλα μια τουτιφρουτιδανότητα. Τα μεγάλα γυαλιά που καλύπτουν τα τεράστια φρύδια του Κωνσταντίνου Καραstanlee ενώ ακούει MC Hammerpeace. Μετά από τη συλλογή τροφίμων στην ανεξακριβωτό, οι σύντροφοί μου χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: τους οδοντοκαθαριστές και τους οδοκιθαριστές. Οι πρώτοι ήταν η κατώτεροι κάστα που νοιαζόταν περισσότερο για το φαΐ, παρά για τη μουσική, περισσότερο για τη μοτσαρτέλα, παρά για το τσάι-κόφσκι. Οι δεύτεροι ήταν η ανώτερη κάστα, οι ισχυρομνήμονες αριθμογνώμονες που αφιερώθηκαν στην εξύμνηση της Καμπυλοπάρδαλης, βασίλισσας της μη-ευκλείδιας καλειδοσκοπευτικής καλωδιοκηπευτικής ζούglass, πρώτης που αποβιβάστηκε από την ανεξακριβωτό.


Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Σύμπαν-Τόρος-Ντόνατ: Μια Μελέτη Περίπτωσης

Σύμπαν-Τόρος-Ντόνατ: Μια Μελέτη Περίπτωσης

Δοκίμασα πρώτη φορά το κλασικό ντόνατ με επικάλυψη σοκολάτας και τρύπα στη μέση στα νεοσύστατα τότε πρώτα McDonald's της Θεσσαλονίκης στη γωνία Εγνατίας και Αγίας Σοφίας στα μέσα της δεκαετίας του '90. Τα ντόνατ αυτά ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να επισκέπτομαι συχνά αυτό το κατάστημα και να αρχίζω να μοιάζω με ντόνατ ο ίδιος. Πρόσφατα έμαθα για τη θεωρία που λέει πως το σύμπαν έχει πιθανώς το σχήμα ενός τόρου (η τρισδιάστατη προβολή ενός κύκλου, το γεωμετρικό σχήμα ενός ντόνατ). Υπεραπλουστευμένα, η θεωρία αυτή βασίζεται στο ότι το σύμπαν έχει τη δομή ενός συνεχούς χώρου όπου εάν κάποιος πηγαίνει μόνο ευθεία, κάποια στιγμή καταλήγει εκεί που ξεκίνησε επ' άπειρον. Όπως στο παιχνίδι "Φιδάκι", όπου όταν το φίδι φτάνει στο ένα τοίχωμα βγαίνει από το απέναντι, απλώς σε τρισδιάστατη προβολή. Αν πάρουμε τη δισδιάστατη πλατφόρμα από το φιδάκι και την "τυλίξουμε" θα έχουμε αρχικά έναν κύλινδρο. Έτσι όμως το φιδάκι μας θα μπορεί να περνάει μόνο μέσα από τα πάνω και κάτω τοιχώματα. Οπότε, "ενώνουμε" και τις δύο βάσεις του κυλίνδρου, δημιουργώντας έτσι το σχήμα του ντόνατ και επιτρέποντας στο φιδάκι (σε εμάς) να κινούμαστε σε έναν πεπερασμένο τρισδιάστατο χώρο προς όλες τις κατευθύνσεις επ' άπειρον. Όταν έμαθα για αυτήν τη θεωρία, θυμήθηκα το ντόνατ από τα McDonald's και σκέφτηκα πως έπρεπε να φάω ένα τέτοιο, για να γιορτάσω την απόκτηση μιας τόσο νόστιμης πληροφορίας. Τα McDonald's της Θεσσαλονίκης (όλα, όχι μόνον το κατάστημα που προανέφερα) είχαν κλείσει εδώ και αρκετό καιρό, τα τελευταία όμως χρόνια έχουν ανοίξει πολυάριθμα μαγαζιά που ειδικεύονται στα ντόνατς. Πήρα σβάρνα όσα γνώριζα και με λύπη διαπίστωσα πως κανένα δεν εμπορευόταν το κλασικό ντόνατ-τόρο-σύμπαν με την τρύπα. Πρόσφατα επισκέφτηκα το κατάστημα που έχει ανοίξει στο σημείο που βρίσκονταν παλιά τα McDonald's, μια άλλη αλυσίδα που λέγεται Focaccino για να προμηθευτώ πρωινό. Με έκπληξη ανακάλυψα πως το είχαν! Ένα θαυμάσιο μικρό ντόνατ με επικάλυψη σοκολάτας και τρύπα στη μέση βρισκόταν στις προθήκες ανάμεσα στα υπόλοιπα γλυκάκια. Χτες τους ξαναεπισκέφτηκα για να λάβω το πολυπόθητο μετάλλιο/επιστέγασμα του (ίσως) άπειρου και πεπερασμένου μας σύμπαντος. Έβαλα μουσική και ξεκίνησα να το απολαμβάνω στο κατά τ' άλλα κακάσχημο περιβάλλον των δρόμων της πόλης - και τότε το συνειδητοποίησα: μόλις πήρα ένα ντόνατ ολόιδιο με το πρώτο ντόνατ που έφαγα από το ίδιο ακριβώς σημείο της πόλης. Το φιδάκι διετέλεσε μια ολοκληρωμένη πορεία από το ένα σημείο στο ίδιο πηγαίνοντας μόνον ευθεία. Το σύμβολο του σύμπαντος-τόρου στάθηκε ως προσωρινή απόδειξη για την ισχύ της υπόθεσης.

Το wiki άρθρο για το τοροειδές του σύμπαντος.
https://en.wikipedia.org/wiki/Three-torus_model_of_the_universe


Εικόνα: Bryan Brandenburg, 
http://bryanmbrandenburg.com/howard-bloom-the-god-problem/

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

The Ideal Sample: 6+1 Short Axioms

The Ideal Sample: 6+1 Short Axioms

- It comes in vinyl format, and hopefully in good condition. Better sound quality, natural hiss, possibility to scratch/stretch it.
- The specific snippet has never been used as a sample before. Preferably, the song has never been sampled before. Even more preferably, the album, the artist, and so on.
- It's not recognizable by the majority of listeners, even if completely raw/unedited. Hence, it is rare, very few people own the record, none has uploaded it on the Internet, and if so, the track is quite unpopular with less than 500 views on YouTube for instance.
- You've found it totally by luck while digging crates and the price was rather fair, if not a dollar deal.
- The oldest the better. Yes, that might contradict the "unpopularity" axiom, but that's the tough part, to maintain balance between the rarity and the release date. Preferably, it's been released before 1980.
- A posteriori, your sample becomes catchy and people wanna dig your source. Mission accomplished: a song, a record, or an artist has been successfully resurrected, a cool beat/song was made based on the latter, and you are the one responsible for both.
- Keep in mind that the above six axioms are applied altogether very rarely, it's very hard, and very often they should not be the point of sampling. One may focus only on one of them. Or one might base a project by fulfilling several of these aspects within various tracks.

Picture source: http://nahright.com/news/2008/07/03/oc-ag-put-it-in-the-box/

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Μετα-Ιστορία: Υπομνήματα ενός Βρυκόλακα

Μετα-Ιστορία: Υπομνήματα ενός Βρυκόλακα



Οι στίχοι, το εισαγωγικό σημείωμα και σύνδεσμοι στο YouTube για το δίσκο "Μετα-Ιστορία: Υπομνήματα ενός Βρυκόλακα". 

Ολόκληρος ο δίσκος διαθέσιμος για κατέβασμα εδώ:
http://www.mediafire.com/download/qpg6qxz7260x9q5/onesecbeforetheend_-_Μετα-Ιστορία_-_Υπομνήματα_ενός_Βρυκόλακα.zip

Και η YouTube playlist:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLNzweW6KFNHCqe01fyAeeAbaJX3XGtiXs


Έτος 1, προς αναζήτηση του μηδενικού έτους, η μετα-ιστορία δεν είναι δυαδική, αλλά θα πρέπει να γίνει για να πραγματωθεί, η ιστορία ξεκινά με την εφεύρεση της γραφής. 2015, το γράμμα γράφτηκε και εστάλη, ενώ τα chat stickers-ιδεογράμματα ξεκινούν να αντικαθιστούν τη γραφή. 1858, δύο άνθρωποι, ένας εκ των οποίων ο Moebius, ανακαλύπτουν την αέναη κορδέλα που έμεινε στην ιστορία με το όνομα του τελευταίου, ενώ σήμερα κάποιος τη λαμβάνει ως πρότυπο κυκλικής ομιλίας. 2001. Μετά και την 11/9 η μετα-ιστορία εδραιώνεται - από κει κι έπειτα η σειρά των ετών παύει να έχει σημασία και η απαρίθμηση γίνεται μόνον από συνήθεια. 1936, ο Edmund Husserl εισάγει τη δική του φαινομενολογία ως όπλο ενάντια στην διασπαστική κρίση των Ευρωπαϊκών επιστημών. 1869, ο Σεργκέι Νετσάγιεφ εκδίδει το εγχειρίδιό του για την επίτευξη του απόλυτου κυνισμού που αποσκοπεί στην απόλυτη μοιρολατρεία μιας μεταφυσικής Επανάστασης. 1883, το ηφαίστειο Κρακατόα εκρήγνυται, αφαιρώντας τη ζωή περισσότερων από 36.000 ανθρώπους με πολύ πιο κυνικό τρόπο από τη μέθοδο του Νετσάγιεφ. 1939, ο James Joyce εκδίδει το “Finnegans Wake”, το πρώτο οριακό δείγμα της ανθρώπινης αλφαβητικής γραφής - άρα η γραφή ξεκινά να φτάνει στο τέλος της αφού τελειοποιείται. 2013, η πιο πρόσφατη προφητεία γραμμένη σε παρελθοντικό χρόνο για την καταστροφή της Γης από εξωγήινους. 2011, το μποζόνιο Higgs επί του τάπητος, η δομή του σύμπαντος δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. 1930, η πρώτη εγχείρηση αλλαγής φύλου λαμβάνει χώρα, οι σταθερές μας για την ταυτότητα δε θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες. 2004, το Facebook ανοίγει ως ένα παράθυρο στη μετα-ιστορία, ενώ κάποτε ποστάραμε πράγματα που κάναμε, πλέον κάνουμε πράγματα για να τα ποστάρουμε. 1971, ή κάπου εκεί, ξεκινά το ραπ, ένα μετα-ιστορικό μέσο αφηγηματικής τεχνικής βασισμένο σε αρχέγονα προϊστορικά ένστικτα κυκλικής ιστορίας. 1959, 29 χρόνια μετά την πρώτη εγχείριση αλλαγής φύλου, βγαίνει στην αγορά η Barbie, σαν επαναξιολόγηση και πλαστικοποίηση της θηλυκότητας. 1984, βγαίνει ο δίσκος Tam Lin, όπου ο Brian Pearson γράφει κομμάτι για την κυκλική ιστορία των τεσσάρων εποχών, το ίδιο έτος που ο Orwell οραματιζόταν το μεγάλο αδελφό να κυριαρχεί. 1985, ένα έτος μετά, η Λένα Πλάτωνος σε συνέντευξή της κάνει λόγο για τη δύναμη του συνθεσάιζερ, του μουσικού οργάνου που σηματοδοτεί τη μετα-ιστορία εξαιτίας των πολλαπλών, αυτοματικών και ταυτόχρονων δυνατοτήτων του. 1807, ο Hegel εκδίδει τη “Φαινομενολογία του Πνεύματος”, όπου περιέχονται πρώτα ψήγματα μιας φιλοσοφίας του τέλους της ιστορίας. 1890, ο Λευκάδιος Χερν εγκαθίσταται στην Ιαπωνία - ο Δυτικός γραμμικός ιστορικός χρόνος παντρεύεται τον Ανατολικό κυκλικό μυθικό χρόνο. 2017, επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να έχουμε εικόνες από το μέλλον ως δεδομένες. 1726, η χωροχρονική σχετικότητα του χρόνου και της μάζας εκφράζεται μέσα από τα “Ταξίδια του Γκιούλιβερ” του Jonathan Swift. 1100, χρήση του σκακιού ως μεταφορά στο βιβλίο η “Αλχημεία της Ευτυχίας” του Al-Ghazali, απαρχή μιας πρακτικής σύζευξης των αντιθέτων. Έτος 0, η σύζευξη θανάτου και ζωής, συνειδητοποίηση πως τίποτα από τα δύο δεν υπάρχει, μα ζούμε και πεθαίνουμε ταυτόχρονα, ποτέ δε γεννιόμαστε, ποτέ δεν πεθαίνουμε, το τέλος του δυαδικού συστήματος, το τέλος της ιστορίας.



01.0001 - Along Came Ragnarok.
[Στίχοι Sun Ra, από το κομμάτι Along Came Ra]


When the world was in darkness
and the darkness was ignorance,
along came Ra.


02.2015 - Το Γράμμα.


Η δύναμη. Το πάθος. Μέθα με τη σκιά σου.
Η ομορφιά σου συνοψίζεται στα βλεφαρίσματά σου.
Τα σκέφτομαι όταν είμαι μόνος με παρόν θαμπό.
Νιώθω τι σημαίνει πόνος όποτε δε σ' ακουμπώ.
Ζάχαρη και χάος. Όλοι οι άλλοι είναι βαρετοί.
Με μεθάς ασταμάτητα. Αυτή η κραιπάλη είναι αρετή.
Θυσιάζω της ζωής μου όλους τους κόπους
για να 'μαι πάντα μαζί σου σε ηλιόλουστους τόπους.


Δευτερόλεπτα μακριά σου είναι σαν χρόνια βασανισμένα.
Δεν υπάρχει πια στον κόσμο κανένας για να μιλήσω.
Οι λέξεις μού στερέψαν και είναι λίγες για σένα.
Δείξε μου πού πονάς και άσε με να σε φιλήσω.


Η μουσική που ακούγεται. Μπαρόκ και ροκοκό.
Κατάλαβα τι είναι πια το καθαρό κακό.
Αναλογίζομαι όσα έκανα. Μη βιάζεσαι! Στάσου!
Θέλω στο υπόλοιπο της ζωής μου να γίνομαι καλύτερος μπροστά σου.
Να σου χαρίσω ενθουσιασμό, δημιουργικότητα,
ασφάλεια και φροντίδες, χάδια και στοργικότητα
κι ανοίγοντας τα φτερά σου την αίσθηση αιώρησης.
Έρωτας πρώτης ματιάς: η εύρεση της όρασης.


Δευτερόλεπτα μακριά σου είναι σαν χρόνια βασανισμένα.
Δεν υπάρχει πια στον κόσμο κανένας για να μιλήσω.
Οι λέξεις μού στερέψαν και είναι λίγες για σένα.
Δείξε μου πού πονάς και άσε με να σε φιλήσω.


Να ζεσταίνομαι στη φωτιά σου μέχρι να εξατμιστώ.
Ευφραίνομαι κοντά σου. Εισέρχομαι στο θαυμαστό.
Επέτρεψέ μου να γίνω λεία σου. Είσαι η γοητεία του θίασου.
Κι αν θα σε αποπλανήσω, τιμή μου να 'μαι η αμαρτία σου.
Άφησα πίσω το παρελθόν μου. Καλομάσησα τους λωτούς σου.
Τώρα κρύψε με καλά ανάμεσα στους γλουτούς σου.
Βράδια ρομαντικά θα κλείνουν την κάθε μας μέρα.
Λάδια αρωματικά κατακλύζουν τον αέρα.


Δευτερόλεπτα μακριά σου είναι σαν χρόνια βασανισμένα.
Δεν υπάρχει πια στον κόσμο κανένας για να μιλήσω.
Οι λέξεις μού στερέψαν και είναι λίγες για σένα.
Δείξε μου πού πονάς και άσε με να σε φιλήσω.



03.1858 - MC Escher performs the Moebius Strip Rap.


αυτή είναι μία πρόταση που βγαίνει από το στόμα μου και καταλήγει στο αυτίή είναι μία πρόταση που βγαίνει από το στόμα μου και καταλήγει στο αυτίή είναι μία πρόταση που βγαίνει από το στόμα μου και καταλήγει στο αυτίή είναι μία πρόταση που βγαίνει από το στόμα μου και καταλήγει στο αυτί


επηρεάζει τον εγκέφαλό σου σαν τη σκέψη που έκανες άθελα και μαγικά σε συνεπήρεάζει τον εγκέφαλό σου σαν τη σκέψη που έκανες άθελα και μαγικά σε συνεπήρεάζει τον εγκέφαλό σου σαν τη σκέψη που έκανες άθελα και μαγικά σε συνεπήρεάζει τον εγκέφαλό σου σαν τη σκέψη που έκανες άθελα και μαγικά σε συνεπήρε


ο κύκλος αυτός ποτέ δε σπα κι ας καταλήγει σε νοητική συμπλοκήύκλος αυτός ποτέ δε σπα κι ας καταλήγει σε νοητική συμπλοκήύκλος αυτός ποτέ δε σπα κι ας καταλήγει σε νοητική συμπλοκήύκλος αυτός ποτέ δε σπα κι ας καταλήγει σε νοητική συμπλοκή



04.2001 - Μετα-Ιστορία. Πάω.


Καλωσήλθατε και πάλι στις Ιστορίες απ’ την Κρύπτη.
Ο παραλήπτης της ιστορικής σκυτάλης δεν υποκύπτει.
Ιστορικός υλισμός για κυρίες και κυρίους
Ένδοξη ιστορία, ιστορίες για αγρίους.
Προϊστορικός πολιτισμός σε μουσείο φυσικής ιστορίας.
Η ιστορία ίσως βασίζεται σε στιγμές μαζικής υστερίας.
Βιώνουμε ιστορίες καθημερινής τρέλας,
κοσμοϊστορικές αλλαγές, κοψίματα κορδέλας.
Εναλλακτική εκδοχή της ιστορίας. Ιστορικό γραπτό.
Ιστορία μου, αμαρτία μου, ιστορίες απ’ το στρατό.
Το χρονοντούλαπο της ιστορίας, η ιστορία που δε σου είπανε.
Η ιστορία σου έχει κενά, ή κάποια στοιχεία πάντα λείπανε.
Σ’ ένα ιστορικό μπαρ η πάρλα ιστοριοδίφη ανιστόρητου,
όσο κι αν με γλύφει δε θα δεχτώ το στόρυ του.
Ως θιασώτες της ιστορίας είμαστε αντι-ιστορικά αμφίβια.
Η ιστορία της ιστορίας ως ιστορική ανακρίβεια.
Ο έξυπνος ιστορικός από τις λεπτομέρειες πιάνεται.
Μητριά της μαθήσεως, η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ξεχασμένος απ’ την ιστορία, αποδέκτης κακού ριζικού.
Το βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού.
Παρατηρώ την ιστορική εξέλιξη σαν αστερίας.
Επαναστάτες: οι ατμομηχανές της ιστορίας.
Ιστορία: φιλοσοφία μέσω παραδειγμάτων.
Ίσως όλη η ιστορία να ‘ναι η ιστορία των ονομάτων.
Η ιστορία ρουφάει μπουμπούκια και ξερνάει ραμολιμέντα.
Όσα περνάς στο ντούκου είναι ιστορικά ντοκουμέντα.
Φιλοσοφία της Ιστορίας, Ιστορία της Φιλοσοφίας.
Πέρασε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας
Ιστορικός Τέχνης. Ιστορία της Επιστήμης.
Ιστορία ως καλλιέργεια για επέκταση της μνήμης.
Ιστορία γραμμένη απ’ την πέννα νικητών επιπόλαιων.
Ιστορία του Ματιού, Ιστορία δύο πόλεων.
Ιστορία με αρχή μέση και τέλος. Μυθιστόρημα.
Ιστορικό υποκείμενο, ρήμα, κατηγόρημα.
Κυκλική ιστορία, ιστορίες του παλιού καιρού.
Ιστορία δίχως τέλος, ιστορία με φρου-φρου.
Παραχάραξη της ιστορίας με μερικά εκατομμύρια.
Εργαστήρια που παράγουν ιστορικά τεκμήρια.
Ιστορικά αίτια, θαυμάζω με απορία.
Εκκαθάριση ιστορικού, enter, μετα-ιστορία.



05.1936 - Ετεροκτησία.


Είναι ένα φαινομενολογικό πρωινό. Μπορείς να ξενερώσεις, μπορείς και να πορωθείς. Είναι μια πρωτοβουλία για την κατάργηση του χρήματος, απ’ την οποία επιμένεις να πληρωθείς. Είναι η θεωρητική βάση της ατυχίας, κατεδάφιση συμβολικών τοίχων, πακέτο με συμβολικό κρύο. Η θέαση ενός ά-σχημου κόσμου μέσα από τετράγωνα παράθυρα σ’ ένα κυκλικό κτήριο, θρυλικό τρίο: Έκπληξη, συνήθεια, βαρεμάρα, έκρηξη, αλήθεια, παλαβομάρα, ουροβόρος όφις. Έμπνευση, καταγραφή, ευχαρίστηση, έπαρση, καταστροφή, απαρίθμηση, όλα καταλήγουν στο office. Γνώθι σαυτόν, γνώθι το έτερο. Τι νοιώθει το έντερο, πώς βλέπει τον άλλο, πού πρέπει να συμβάλλω; Για να μου δώσουν σημασία οφείλω να φωνάζω και να υπερβάλλω, να διατάζω και να προβάλλομαι, να γιορτάζω εντός μου υποκρινόμενος πως προσβάλλομαι. Εξωτερικεύοντας έναν σιωπηλό Αδάμ από πηλό, κάθε βράδυ πνίγω τα ουρλιαχτά μου δαγκώνοντας το εύπλαστο φαντασιακό μαξιλάρι μου που ονομάζω Εύα και έχει γεύση μήλου. Τέλειωσαν τα χαρτομάντηλα Zewa και χρησιμοποιώ τις μάταιες σελίδες του Εκκλησιαστή και όλα συγκλίνουν στο να καταρρεύσει το όποιο μήνυμα της Βίβλου. Όλοι συγκρίνουν τους εαυτούς τους με διαφορετικές εκδοχές των εαυτών τους. Η μεταφυσική της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων βασική για την κλασική περιοδική διαδοχική διδαχή αλεπάλληλων συμβάντων που όλα καταλήγουν στην τελευταία σελίδα του περιοδικού με τα ζώδια. Δεν έχεις ώρα να ανασκοπήσεις ωροσκόπια. Αναλύεις σε μικροσκόπια τη βιολογική αιτιότητα του να μην πληρώνεις διόδια. Θεοποίηση θνητών χαρισμάτων, φυλάττων τεθνηκότες θεούς, επαναπροσδιορίζω τη διορία ύπαρξης ορίων με μια άρρητη διάρροια σκέψεων αείποτε λεκτικά εκπεφρασμένων. Η προφητεία της ημέρας είναι πως η ηρεμία θα δοθεί στα παιδιά των οργισμένων. Τα απορρυπαντικά ρυπαίνουν και είναι η μόνη αιτία των αφρισμένων κυμάτων. Εν τέλει πληρώθηκες. Η πηγή είναι μια μπάνκα ξαφρισμένων χρημάτων.

Η ετεροκτησία ως προσωρινό υποκατάστατο της ιδιοκτησίας.



06.1869 - Η Κατήχηση του Επαναστάτη.


Σεργκέι Νετσάγιεφ, η κατήχηση του επαναστάτη,


Ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι καταραμένος
απ' το πρόσωπο της κοινωνίας ξεγραμμένος.
Δεν έχει δουλειά, συναίσθημα, ούτε ιδιοκτησία.
Μόνο στην Επανάσταση βρίσκει την ουσία.
Σπάει κάθε δεσμό με τον πολιτισμό.
Οι νόμοι κι η ηθική αποτελούν τον πρώτο εχθρό.
Για να τον καταστρέψει μελετά νόμους της φυσικής,
χημείας και μηχανικής, ψυχολογίας και ιατρικής.
Μόνη του επιστήμη αυτή της καταστροφής.
Απορρίπτει κοινές γνώμες. Ζει μες στη φωλιά του.
Στην εκπαίδευση του συστήματος πόλεμος μέχρι θανάτου.
Τυραννικός στον εαυτό του, τυραννικός με όλους.
Ευγνωμοσύνη και φιλία αποτελούν άγνωστους όρους
για όποιον θέλει να φυτέψει της επανάστασης τους σπόρους.
Τους φίλους του διαλέγει για την αφοσίωσή τους
στην επανάσταση και τη δύναμη την καταστροφική τους.
Φιλία κι αλληλεγγύη είναι όροι γελοίοι
για όποιον το σύστημα από τη ρίζα καταλύει.
Σε περίπτωση κινδύνου μη βάζεις το συναίσθημα
πάνω από το τελικό οριστικό αποτέλεσμα.
Μπες μέσα στο σύστημα για να το διαλύσεις.
Πάρε θέσεις που μετά δε θα διστάσεις να αφήσεις.
Γίνε φίλος, συγγενής, εραστής, γραφειοκράτης.
Πίσω από τη μάσκα αυτή μείνε επαναστάτης.
Μπες σ' όλες τις τάξεις, σ' εμπόριο κι εκκλησία,
σε αριστοκρατία, σε στρατό και λογοτεχνία.
Τους ανθρώπους χώριζε σε έξι κατηγορίες
ανάλογα με τη χρησιμότητα και τις συγκυρίες.
Οι πρώτοι θα 'ναι αυτοί που θα πεθάνουν πρώτοι.
Φτιάξε, λοιπόν, λίστες με τ' όνομα κάθε προδότη.
Σκότωσέ τους αθόρυβα στην πρώτη ευκαιρία
και για να μη συναντήσεις καμία δυσκολία
βγάλε από τη μέση τους υπερβολικά παθιασμένους
που ξεσηκώνουνε τις μάζες με τη χρήση τυφλού μένους.
Αυτή είναι η δεύτερη κατηγορία: όσοι πέρασαν
πολύ καιρό στο σύστημα και το σκοπό τους ξέχασαν.
Τρίτοι όσοι κατέχουνε θέσεις υψηλές,
όμως το μυαλό τους δεν είναι ευφυές.
Αυτούς κατέκτησέ τους με τεχνικές μυστικές,
κάντους υπηρέτες σου για να ασκείς επιρροές.
Τέταρτοι: καρεκλοκένταυροι και φιλελεύθεροι.
Κάνε πως μπροστά τους έρχεσαι σε θέση δεύτερη.
Κερδίζεις, έτσι, σύντομα την εμπιστοσύνη τους.
Μ' αυτόν τον τρόπο τους έχεις στα πόδια σου ακίνητους.
Οι πέμπτοι είν' οι θεωρητικοί κι οι συνωμότες,
αναρχοπροπαγανδιστές, πληροφοριοδότες.
Να ξέρεις πως θ' αποτελέσουν τις απώλειες τις πρώτες
μ' εξαίρεση τους ελάχιστους επαναστατικούς ιππότες.
Η έκτη κατηγορία, το γυναικείο φύλο.
Κάποιες απ' αυτές δε σκέφτονται, απελέκητο ξύλο.
Φερόμαστε όπως στην τρίτη και τέταρτη κατηγορία.
Κάποιες ενθουσιάζονται πολύ και κάνουν φασαρία.
Φερόμαστε σαν την πέμπτη. Ανήκουν στη θεωρία.
Τέλος όμως υπάρχουν κάποια σιωπηλά θηρία.
Οι αληθινές επαναστάτριες που ξέρουνε τι κάνουν.
Δίχως τούτες οι αποστολές μας πάντα αποτυγχάνουν.
Να θυμάσαι, η κοινωνία θέλει της μάζας την ευτυχία
για να της προσφέρει σ' αντάλλαγμα την εργασία.
Γι' αυτό το λόγο δημιουργεί κατά καιρούς επαναστάσεις
με μόνο σκοπό την πρόκληση ψευδαισθήσεων δράσης.
Το άλφα τυραννικό καθεστώς αντικαθίσταται
από κάποιο άλλο που μόνο στ' όνομα αλλαγή υφίσταται.
Στην κορυφή της πυραμίδας η εξουσία είναι πάντα ίδια
και μόνος σκοπός σου είναι να την κάνεις αποκαΐδια.
Συμμάχησε με παράνομους, μαφιόζους και ληστές,
μ' όσους δεν έχουν με το κράτος παρτίδες ανοιχτές.
Ανήκουνε στη μάζα, αλλά έχουν οπλισμό.
Χρησιμοποίησέ τους για να καταστρέψεις τον πολιτισμό.
Θυμήσου, Επαναστάτη, δεν έχεις ηθική.
Ό,τι σου 'μεινε στη γη, μια αποστολή μοναδική:
Να κάνεις τους ανθρώπους μία δύναμη ασταμάτητη
και καταστροφική.
Να κάνεις τους ανθρώπους μία δύναμη ασταμάτητη
και καταστροφική.



07.1883 - Λάβα.


Εμφανίζομαι μέσα στη σκόνη γιατί είναι η μόνη που μου έχει μείνει. Η ιδιοκτησία ήταν κλοπή, μα όλοι οι κλέφτες καίγονται σ' ένα καμίνι. Ο κόσμος υποφέρει από τη φασιστική επιβολή των αναρχικών ιδεών μας. Αν ήμασταν όλοι αδέλφια, θα 'μασταν Αδόλφοι κι αυτός θα 'ταν ο Αγών μας. Οι πόλεις που καίγονται γίνονται τα καλύτερα σπίτια για τις στάχτες μας και τα σύνορα που κάποτε βάζαμε τώρα μοιάζουνε με τους φράχτες μας. Χαμένοι σε κείμενα ερωτηματικών και θαυμαστικών επαναφέρουμε συνεχώς εικόνες εμπειριών τραυματικών. 'Ησουν δάσκαλος και μόλις το άκουσες να παρατήσεις τα έδρανα βιάστηκες. Ήσουν στρατιώτης που υπρετούσε σφυροδρέπανα και σβάστικες. Μπροστά στη λάβα υφίσταται ταξικός εναγκαλισμός. Από τα δείγματα αγάπης αυτά όμως είναι προτιμότερος ο στραγγαλισμός. Το μέλλον είναι ψηφιακό ή έστω ψηφιοποιημένο. Παρόλα αυτά το μέλλον δεν είναι κάτι το εγγυημένο. Ο ήλιος και το φεγγάρι κάνουν το μυαλό μου να μην είναι ποτέ του προσγειωμένο. Κάθε φορά που κοιτώ το σώμα μου μου φαίνεται αισθητά μειωμένο. Κάθε στάλα βροχής κάνει το δέρμα μου πιο σκληρό κι αυτό με διαχωρίζει από τους ανθρώπους περισσότερο με τον καιρό. Τα μάτια μου δυσκολεύονται να εστιάσουν σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι συγκεκριμένα, ενώ ταυτόχρονα τα βαριά μου βλέφαρα τα θέλουνε πάντα κρυμμένα. Ηρεμώ με τις μελωδίες που διακρίνω στις κόρνες των αυτοκινήτων και με τρέφουν με ηδονή οι πόρνες των αποβλήτων. Ζούμε σε ωραίους καιρούς που δε φοβόμαστε να ονειρευόμαστε. Απόδειξη είναι ότι δεν κρυβόμαστε όταν κοιμόμαστε. Οι δρόμοι γίναν τα σπίτια μας και σαλόνια μας τα ερείπια. Τα παιδιά μας είναι στους τάφους και τα χρόνια μας σε θερμοκήπια. Δε θα σε ξεχάσω. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις μέρες.



08.1939 - Ξαγρυπνώντας τον Φίννεγκαν.
[Στίχοι: Γιώργος Κοροπούλης, από τη συλλογή Gray Scale (2009-2012), εκδόσεις Ars Nocturna, 2012]


Ο Τιμ Φίννεγκαν, γείτονας, ήταν καλός·
Ιρλανδός από κούνια, λοξός από σόι·
κι ήταν άγαρμπος τόσο και τόσο γλυκός·
πηλοφόρι κουβάλαγε να ‘χει να τρώει,
μα να φάει ξεχνούσε γουλιά τη γουλιά·
τι να κάνει; έτσι πλάστηκε κι όλο διψούσε·
και νωρίς το πρωί, πριν να πιάσει δουλειά,
για ν’ αντέξει ο φτωχός, λίγο ουίσκι τραβούσε.


Κι εσύ χτύπα τα πόδια σου χόρεψε πιες,
στον τρελό μας ρυθμό να τραντάζεται η σάλα.
Ξαγρυπνώντας τον Φίννεγκαν θα 'χεις να λες
ότι έγιναν, φίλε μου, γλέντια μεγάλα!


Μιαν ημέρα που ο Τιμ παραπάνω είχε πιει,
κι η ψηλή σκαλωσιά σαν λοξή του φαινόταν,
πέφτει, σπάει το σβέρκο· ξεψύχησε εκεί·
και στο σπίτι τον πάμε και κόσμος ερχόταν.
Τον τυλίξαν σ’ ωραίο σεντόνι λευκό,
το κρεβάτι όπως έπρεπε είχαν σενιάρει:
μια μπουκάλα στα πόδια του, ουίσκι παλιό,
και βαρέλι με μπύρα απαλό μαξιλάρι.


Κι εσύ χτύπα τα πόδια σου χόρεψε πιες,
στον τρελό μας ρυθμό να τραντάζεται η σάλα.
Ξαγρυπνώντας τον Φίννεγκαν θα 'χεις να λες
ότι έγιναν, φίλε μου, γλέντια μεγάλα!


Και τον Τιμ τον ξαγρύπνησαν φίλοι πολλοί,
κι είπε η χήρα τού Φίννεγκαν: “Φάτε και πιείτε”
πρώτα κέικ και τσάι η μέρα απαιτεί,
μετά πίπα, ταμπάκο –κι ουίσκι, εννοείται.
Και η Μπίντι Ο’ Μπράιεν πρώτη θρηνεί:
“Όποιος τέτοιον νεκρό δεν τον είδε, αυτός χάνει,
τέτοιο λείψανο ωραίο… Αχ, Τιμ μου, γιατί;”
Κι είπε η Πάντι Μακ Γκι: “Μας ξεκούφανες φτάνει!”.


Κι εσύ χτύπα τα πόδια σου χόρεψε πιες,
στον τρελό μας ρυθμό να τραντάζεται η σάλα.
Ξαγρυπνώντας τον Φίννεγκαν θα 'χεις να λες
ότι έγιναν, φίλε μου, γλέντια μεγάλα!


Το φαρμάκι η Μάγκι Ο’ Κόννορ πετά:
“Γιατί δέρνεσαι Μπίντι; Μπας κι ήσουν η μόνη;”
Στο σταυρό τής βαράει η Μπίντι γροθιά
και στο πάτωμα τέζα η Μάγκι ξαπλώνει.
Και ξεσπάει εμφύλια μάχη σκληρή:
άντρες μ’ άντρες κλωτσιές και μπουνιές ανταλλάσσουν
κι οι γυναίκες πιασμένες μαλλί με μαλλί
βρίζουν, φτύνουν και σπάνε χωρίς να διστάσουν.


Κι εσύ χτύπα τα πόδια σου χόρεψε πιες,
στον τρελό μας ρυθμό να τραντάζεται η σάλα.
Ξαγρυπνώντας τον Φίννεγκαν θα 'χεις να λες
ότι έγιναν, φίλε μου, γλέντια μεγάλα!
Παρά τρίχα ο Μίκι Μαχόνι βουτά
κι η μποτίλια το ουίσκι από πάνω περνάει,
προς το ήσυχο λείψανο τώρα πετά
και στου Τιμ το κεφάλι πηγαίνει και σπάει.
Κι εκ νεκρών ανασταίνεται ο Τιμ μονομιάς!
“Το καλό μου, πανάθεμα, πίνετε ουίσκι;
Και για μένα ούτε στάλα; Άντε, εβίβα σ’ εμάς
και στο Χάρο που τόπο εδώ μέσα δεν βρίσκει!”


Κι εσύ χτύπα τα πόδια σου χόρεψε πιες,
στον τρελό μας ρυθμό να τραντάζεται η σάλα.
Ξαγρυπνώντας τον Φίννεγκαν θα 'χεις να λες
ότι έγιναν, φίλε μου, γλέντια μεγάλα!



09.2013 - Γιώργος.
[Μετάφραση του "George" του Noah23]


Ο Γιώργος, ένα παιδί στην τρίτη δημοτικού.
Τ' άλλα παιδιά θιασώτες της έννοιας του κανονικού.
Δεχόταν τα χλευαστικά σχόλια των συμμαθητών του
εξαιτίας του ασυνήθιστου σχήματος των αυτιών του.
Επειδή ήταν μυτερά σαν αυτά των ξωτικών
έτρωγε πέτρες και βρισιές από πέντε χρονών.
Φιλίες ποτέ δεν έπιασε λόγω της εμφάνισής του
κι εκτός αυτού έτρωγε ξύλο κι απ' τους αλκοολικούς γονείς του.
Που πίστευαν πως μια τέτοια μορφή ασθένειας
ήταν κατάρα απ' το θεό για τ' όνομά της οικογένειας.
Τερατογένεση, ντροπή, και πού λεφτά για πλαστικές.
Η αγάπη των γονιών του ήταν βρισίδι και φωνές.
Ο Γιώργος μ' ένα καπέλο κάλυπτε τον πόνο.
Με κουκούλες και μεγάλα ακουστικά τριγυρνούσε μόνο.
Αγνός, ευγενικός, και πάντα χαμογελαστός,
τον κυνηγούσαν, τον έδερναν γιατί ήταν διαφορετικός.
Μια μέρα αποφάσισε να μην πάει σχολείο.
Τότε ανακάλυψε πως τ' αυτιά του ήταν εργαλείο.
Άκουγε πράγματα σε τεράστια εμβέλεια με λεπτομέρεια.
Σαν ακτίνες Χ σε ακουστική περιφέρεια.
Με τον καιρό εξασκούσε το χάρισμα της ακοής του
με πειθαρχία στις πολλές ώρες της σιωπής του.
Η κακία των γύρω ανθρώπων ήταν η καθημερινότητα
μα δεν τον έπαιρνε από κάτω για τη δική τους αρνητικότητα.
Κι όταν κόντευε να φτάσει στην ψυχική ρωγμή,
μια μέρα όλα άλλαξαν μέσα σε μια στιγμή.
Ο Γιώργος οραματίστηκε διαστημόπλοια που πλησίαζαν.
Το ήξερε, τα άκουγε, οι αισθήσεις του αφηνίαζαν.
Προειδοποίησε για την επερχόμενη καταστροφή τους άλλους
μα εκείνοι απαντούσαν με χλευασμούς μεγάλους.
Μα εν τέλει απ' το διάστημα αντλούσε την καταγωγή του
κι έφυγε με τους εξωγήινους αφού ανατίναξαν την άλλοτε γη του.



10.2011 - The Angel’s Gun.


Μηχανή αναζήτησης πυρήνων συνείδησης.
Μύθευμα επιφοίτησης αθεϊστικής κατήχησης.
Διαγαλαξιακή εμπειρία καταβύθισης.
Αντιαξιακή ευκαιρία αμφισβήτησης.
Απόδραση, απόβαση στο λιμάνι της αλλαγής.
Απόφαση: το έτερον ήμισυ της επιλογής.
Απομίμηση δυσφήμισης κάθε είδηση οργής.
Είθισται σαν καταστρέφεις να δημιουργείς.
Οι σχέσεις μας σταθερές κι οι δεσμοί μας αμοιβαίοι
σαν αυτούς της Αμερικής με τον Timothy McVeigh.
Κάποιοι χάνουν τις ζωές τους, είν’ η φύση της φύσης.
Άμα δεν την ξεφτιλίσεις θα σ’ αφήσει να σβήσεις.



11.1930 - ΤΤΤ: Τρανσυμβεβηκός Τραβέλη Τουέρωταγκ.


Ε, με τόσα που δεν έχεις πάρει τι περίμενες να γράψεις;
Εμετός χρωματιστός. Τα κίτρινα νύχια σου να βάψεις.
Ψυχολογία του συλλέκτη. Αστυκωμικός με πολιτικά.
Συλλέγω πληροφορίες, εντελώς πληροφοριακά.
Δε σπούδασα στο TAFTS. Φέρνω Paradigm Shifts.
Οι φίλοι μου επικοινωνούν με πολύχρωμα GIF's.
Πηγαίνω σε μουσεία και κλέβω από τα giftshop.
Πολεμώ την απουσία μάταια κάνοντας hiphop.
Η ακαδημαϊκή αργκώ των ακασικών προγόνων μου
ή τα beats είναι που ενοχλούν τα ώτα των γειτόνων μου;
Τιτάνια αναμέτρηση. Σωματίδιο με σωματίδιο.
Σκαλοπάτια διασταύρωσης. Υβρίδιο με υβρίδιο.
Το δις εξαπατείν. Τι να κλάσει ο Μιχάλης Ρέππας;
Οι σκέψεις μου ξεδιπλώνονται στο χαρτί σα φύλλο κρέπας.
Η προσπελάσιμη βαρύτητα των λόγων μου. Αχόρταγος.
Το ευπρόσιτο της υπεραξίας του φαίνεσθαι. Affordables.
Η πανάλαφρη εφεξιμότητα του έχειν της επανάστασης.
Οι αφίσες φυσικά δείγματα αστικής βλάστησης.
Αφισοκόλληση και δενδροφύτευση. Εμπρησμός και σεβασμός.
Κι ένας τύπος με ρωτάει αν γίνεται τέχνη ο βιασμός.
Η προστασία των αδυνάτων είναι δουλειά των υπερηρώων
που αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τη λογική των ζώων.
Dumpster diving αυτοψυχανάλυσης. Παιδικά χρόνια μου πένθιμα.
Εκπαιδεύοντας τα μάτια μου να σε σκανάρουν για συναίσθημα.
Έχω μια φίλη που το πέος της μοιάζει με δίκανο.
Αυνανίζεται σκεπτόμενη το μόριό της ανίκανο.



12.2004 - Και Post του.


και δώσ’ του,
η μνήμη ενός ανθρώπου είναι τα social media post του,
η εύρεση αυτοσκοπού μόνιμος αυτοσκοπός του,
δημιουργός και δημιούργημα σε εναλλαγή πόστου,
είναι πανταχού παρόν μ’ απολεσθέν το αίσθημα νόστου,
ξέρει πια τα πάντα, συν τη φύση του αγνώστου,
η εξυγίανσή του ένα status update αρρώστου,
η λέξη “γήρανση” αμελητέο συμβεβηκός του,
και δώσ’ του,
η μνήμη ενός ανθρώπου είναι τα social media post του,
η εύρεση αυτοσκοπού μόνιμος αυτοσκοπός του,
παράσιτο και ξενιστής σε εναλλαγή πόστου,
είναι πανταχού παρόν μ’ απολεσθέν το αίσθημα νόστου,
ξέρει πια τα πάντα, συν τη φύση του αγνώστου,
η εξυγίανσή του ένα status update αρρώστου,
η λέξη “γήρανση” αμελητέο συμβεβηκός του,
και δώσ’ του,
η μνήμη ενός ανθρώπου είναι τα social media post του,
η εύρεση αυτοσκοπού μόνιμος αυτοσκοπός του,
κύριος και δούλος σε εναλλαγή πόστου,
είναι πανταχού παρόν μ’ απολεσθέν το αίσθημα νόστου,
ξέρει πια τα πάντα, συν τη φύση του αγνώστου,
η εξυγίανσή του ένα status update αρρώστου,
η λέξη “γήρανση” αμελητέο συμβεβηκός του,
και δώσ’ του,
η μνήμη ενός ανθρώπου είναι τα social media post του,
η εύρεση αυτοσκοπού μόνιμος αυτοσκοπός του,
θέαμα και θεατής σε εναλλαγή πόστου,
είναι πανταχού παρόν μ’ απολεσθέν το αίσθημα νόστου,
ξέρει πια τα πάντα, συν τη φύση του αγνώστου,
η εξυγίανσή του ένα status update αρρώστου,
η λέξη “γήρανση” αμελητέο συμβεβηκός του,
και δώσ’ του,
και δώσ’ του,
δύο μετα-ιστορικές αντιφατικές ψευδαισθήσεις που πρέπει να ξεσυνηθίσεις:
ότι είσαι πάντοτε ορατός και διαπερατός από τους πάντες, ένα φίδι που σε πνίγει,
αλλά και ότι κανείς δε σε βλέπει και μπορείς να κάνεις ό,τι θες, το δαχτυλίδι του Γύγη.
Άλλο πράγμα η ανωνυμία κι άλλο πράγμα η ιδιωτικότητα.
Αν φοβάσαι την αστυνομία, αποδέξου την πραγματικότητα.



13.1971 - RAPRIP: Rationalism and Pragmaticism Rest in Peace.


Το ορχηστρικό ραπ είναι ιδανική μουσική για κακογυρισμένη τσόντα.
Το ίδιο το ραπ είναι μια ποιητική τεχνική για εξευγενισμένη σπόντα.
Γνωστός ράπερ παίζει σε τσόντες μα και στη φαντασμαγορική και πολυβραβευμένη ταινία Ανακόντα.
Οι πρώτοι ράπερς σε λίγο θα πατήσουν τη γεροντική περασμένη ηλικία των ογδόντα.
Ράπερς του ‘90, τσαντισμένοι, το παίζουν οξυδερκή όντα.
Ιστορίες ενός ράπερ πιο αναξιόπιστες κι απ’ την αφηγηματική και διασκευασμένη ιστορία του Ηροδότου και του Ξενοφώντα.
Αυτοαναφορικοί και καναπεδοφραπεδοχτυπημένοι άχρηστοι κράζουν αντίστοιχους άχρηστους επειδή τους λείπουν εξίσου άχρηστα προσόντα.
Χιπ-χοπ CD μ’ ένα ευρώ, κορεσμένη βιομηχανική γραμμή για άχρηστα παραπροϊόντα.
Συλλεκτικός δίσκος γνωστού υπερεκτιμημένου ραπ γκρουπ ίσως εκτιμηθεί σε πλειστηριασμό περισσότερο κι απ’ την ήδη υπερεκτιμημένη μειδιαστική Τζοκόντα.
Συμβιβαστικοί άνθρωποι εξεγείρονται και κακιασμένοι ράπερς ενώνονται μόνο στο όνομα ενός ράπερ θανόντα. Επικερδής επιχείρηση Killah-P, κι ο J Dilla τι να πει;
Συνυπάρχουμε με ανθρώπους όπως o Puff Diddy, είναι σαν μια εξειδικευμένη κβαντική υποθεωρία για ταυτόχρονα παρόντα,
ενώ παράλληλα είναι διαπιστευμένη η δυνατότητα πως μπορεί να δοθεί η ιδιότητα του ράπερ στον πρώτο τυχόντα.
Ορθολογικοί πραγματιστές βρυκόλακες, η τελευταία δοξασμένη φυλή στην οποία μπορεί κανείς να αναζητήσει τον τελευταίο επιζώντα με φωνή βοώντα στην άβυσσο.



14.1959 - Σίβυλλα-Συλλαβή-C’est la vie 1: Μιλόνγκα.


Είμαστε η εξαιρετική εξαίρεση που γνωρίζει τι είναι, αλλά δεν έχει κάνει ποτέ ραδιοφωνική αφιέρωση. Μας τυλίγει σιωπηλά η δεκαπεντασύλλαβη Σίβυλλα με τα μυστηριώδη της κι αμφίβολα σύμβολα. Είμαστε εμφυτευμένες κακές παιδικές αναμνήσεις στο μυαλού του τρελού επιστήμονα. Σκοπός της ζωής μας οι στοχευμένες κινήσεις μας να μας οδηγούν πάντα κάπου αλλού επίμονα. Το μέλλον μας είναι ανύπαρκτο, μια εντύπωση σφαλερή. Όπως και η ψευδαίσθηση πως θα αποθηκεύσουμε τα κερασάκια της τούρτας των πράξεών μας στην όποια γκαλερί. Ακόμα βγαίνουμε σε ροκ μπαρ κι ας μας βγαίνουν ακριβά τα μπαρ, κι ας μας τη βγαίνουν πολλοί στα μπαρ. Μάλλον ζούμε ακόμα στο μπαρόκ. Μπορεί να ακούμε φολκλορικό ραπ και ποστ-ροκ, μα δεν είμαστε καν ποστ-μετα-μοντέρνοι, πηγαίνουμε ακόμα τα σαββατοκύριακα για μπάρμπεκιου, διαβάζουμε μπλογκ και πρόχειρες προκηρύξεις χειρότερης ποιότητας κι απ’ τα χειρότερα άρλεκιν κι αγοράζουμε στα παιδιά μας τη Μπάρμπι στο Ναυτικό. Θα ανταλλάσσαμε οποιαδήποτε καθεστηκυία τάξη για ένα καθησυχαστικό καθιστικό με φιστίκια, μεθυστικό ουίσκι κι έναν καναπέ αναπαυτικό. Παραμένουμε αποτυχημένοι αυτόχειρες, που σαν μπόμπιρες επιχειρούν συγγραφικές απόπειρες παρέα με τρισμέγιστες Ερμής περιπτερόμπυρες. Είμαστε ακόμα ράπερς που εμμέσως εμέσσουν. Σοπράνο κοπράνων. Η ύπαρξή μας θα ήταν ανυπόφορη δίχως τη χρήση μεμβρανών και τυράννων  Αφού σπάσαμε τον καθρέφτη της αλήθειας με την ολοένα και αυξανόμενή μας μυτόγκα, ώρα να χορέψουμε με το θάνατο ως είδος την τελευταία μας μιλόνγκα. Κλέφτες, σεβαστείτε εμάς τα βαμπίρ που δεν ξέρουμε να γκαρίζουμε και να σφυρίζουμε - βρίσκουμε χρόνο για εποικοδομητική σκέψη όταν σφουγγαρίζουμε Και λίγο πριν τον ύπνο κλείνουμε το φως στο φέρετρο κι αντιλαμβανόμαστε πως από τα πολλά χημικά πλέον φωσφορίζουμε.



15.1984 - Οι Τέσσερις Εποχές.
[Μετάφραση/διασκευή του “The Four Seasons/Danse du Printemps” του Brian Pearson].


Άνεμοι φυσούν στα δάση την Άνοιξη,
ρίζες ξεδιψούν από τη Γη που ξυπνά,
φύλλα λάμπουν κάτω απ’ τις ηλιαχτίδες,
χορεύουν για το χρόνο που ξεκινά.
Ο χορός κρατάει, δεν τελειώνει ποτέ,
μια φιλία αρχίζει κι ο τροχός γυρνά,
ο Χρόνος κυκλικός, μα ο κόσμος την Άνοιξη
δε νοιάζεται για του Χειμώνα τα δεινά.


Φύλλα που μακραίνουν μες στο Καλοκαίρι
αποκτώντας χρώματα κορεσμένων τόνων,
γέρικα δέντρα μες στη θερινή τους νάρκη
τραγουδούν ιστορίες περασμένων χρόνων.
Ο χορός κρατάει, δεν τελειώνει ποτέ,
Όρκος φιλίας δένεται με σταυροβελονιά,
ο Χρόνος κυκλικός, μα ο κόσμος του Θέρους
στη λησμονιά θάβει την παγωνιά.


Φουντουκιές, βελανιδιές και κυπαρίσσια
αγέρωχα στέκουν καθώς η μέρα μικραίνει,
μεγάλα σα σημαίες φθινοπωρινά φύλλα
κόκκινα κάτω απ’ το φως του ηλίου που πεθαίνει.
Ο χορός κρατάει, δεν τελειώνει ποτέ,
η φιλία σε συμφέρον μεταφράζεται,
ο Χρόνος κυκλικός, μα ο κόσμος το Φθινόπωρο
για την απονιά του Χειμώνα προετοιμάζεται.


Του Χειμώνα η δαγκωνιά ρίχνει τα φύλλα,
αγκάθια είναι τ’ άνθη του παγωμένου βασιλείου,
στη σκοτεινιά της μέρας ταπεινά πουρνάρια
κρατάν ζωντανή τη μνήμη του ηλίου.
Ο χορός κρατάει, δεν τελειώνει ποτέ
κι η φιλία ας παγώνει μες στη βαρυχειμωνιά,
ο Χρόνος κυκλικός και ο κόσμος ανυπόμονος
την Άνοιξη περιμένει και τη νέα Χρονιά.



16.1985 - Το Συνθεσάιζερ.



17.1807 - Σίβυλλα-Συλλαβή-C’est la vie 2: QR.


Καμιά φορά ακούω ψαγμένο ραπ προκειμένου να πλύνω τα πιάτα και καμιά φορά ανυπομονώ να πλύνω τα πιάτα για ν' ακούσω ψαγμένο ραπ. Άυπνος μέρες, αστοχώ στην προσπάθειά μου να φάω τηγανιτές πατάτες με πλαστικά πηρουνάκια. Διαλογίζομαι εστιάζοντας σ' έναν κωδικό QR ώσπου αναγνωρίζω οικείες μορφές ανάμεσα στα τετραγωνάκια. Πήρα το πιο ακριβό πτυελοδοχείο από το πιο φτηνό υαλοπωλείο για να φτύσω την πιο παλαβή συλλαβή, c'est la vie, για να φτάσω ευλαβής μπροστά στη Σίβυλλα, υιοθετημένα σύμβολα, πάντα αμφίβολα. Έμπολα δεν κολλά ο πάντα εμβόλιμος εμπόλεμος. Έμπολα κολλά όποιος δεν έχει σκοτώσει τις ενδόμυχες αλογόμυγες. Δύο σε ένα αντικαταθλιπτικό και αντισυλληπτικό χάπι σε αντικολλητικό ταψί. Μην ξεχνάς, μετά το καταπληκτικό αυτό φαΐ το αντισηπτικό οξύ. Ηγεμονικό ίζημα. Περιοδικό πήδημα.   Ένα δαιμονικό κορίτσι πνευματικώς εμμονικό γέννησε δίδυμα με πνευμονικό οίδημα. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις κι ο κούκος κι ένας μπεκρής μπουλούκος τραμπούκος που ψωνίζει από τα Cook Shop για να ταΐσει το gangsta crew του. Ως εξ επί τούτου, πρόσεξε το εκρηκτικό κουκούτσι αυτού του φρούτου. Του ασυνειδήτου. Κάθε στιγμή που τις παράνοιές μου εκλογίκευα εν όψει εκλογών, συνειδητοποιούσα πόσα τζάμπα απωθημένα αποθήκευα στο όνομα ταχυδακτυλουργικών λαγών, που αντί να βγαίνουν από καπέλα ή από κόλπους εισβάλλουν σε κάλπες. Καιρός για αφαίρεση των σκαλπ με υπερδιέγερση βίτσιων. Pulp Fiction. Είναι η εκδίκηση της παλιάς καλής Νεμέσεως, η εκδίκαση μιας εξ αρχής στρεβλής υποθέσεως. Οργισμένοι αχνίζοντες λογοτεχνίζοντες σαν αράχνες απλώνουν τους ιστούς τους στους τέσσερις ορίζοντες: τέχνη, πολιτική, φιλοσοφία και επιστήμη. Αγχολυτική φιλοδοξία και φήμη. Δεν είμαι τα πάντα, δεν είμαι παντού. Είμαι ένα πάντα, ξέρω kung-fu, έχω τροφή μου το μπαμπού, διαγραφή από το κόμμα, διαγραφή απ' το φουμπού, η Sade απορεί ποιο είναι το πιο γλυκό σας ταμπού. Αιτήματα φιλίας που εκκρεμούν και εφορμούν σαν την Black Moon Clan από τη Sailor Moon. Απαντώ με το πρώτο ραπ που χρησιμοποιεί προφορικά chat stickers επειδή βαριέμαι να ραπάρω και προτιμώ να τρώω Snickers. Εκμοντερνίζομαι βαπτιζόμενος στην διάβρωση. Περνάω τη διάβαση. Ενστερνίζομαι την αυτοδιαχειριζόμενη αμαύρωση. Κερνάω παράβαση. Η ψυχή μου μοιάζει με πρίγκιπα, η μορφή μου μοιάζει με φρύνο. Το κάθισμά μου μοιάζει με θρόνο, κάθε λέξη μου μοιάζει με θρήνο. Κάθε βήμα μου με καθιστά νευρικό διαβάτη. Κάθε βήμα μου με φέρνει πιο κοντά στο νεκρικό κρεβάτι.


Χρονοτριβώ ακριβολογώντας ή ακριβολογώ χρονοτριβώντας; Μετρώ χιονονιφάδες και συννυφάδες που μ' επισκέπτονται με γλυκά γιατί το μονάστερο ξενοδοχειακό μου δωμάτιο στο νοσοκομείο δε βλέπει ουρανό. Έγινα Έγελος-Περίγελος. Με συνοδεία ενός πνιγηρού βουητού ενός ευρύχωρου παρήγορου περίγυρου. Καραμελωμένες κρεμάλες. Μαλωμένες μασχάλες. Μυαλωμένες κραιπάλες. Είμαι δεκαέξι στα εικοσιοχτώ και είμαι εντάξει, έχω σαρανταέξι πυρετό και αρέσκομαι στην ιδέα πως ακόμα τον εαυτό μου εξυπηρετώ.  Τα περιττώματα εξαιρούνται. Τα αληθινά πτώματα δεν αποσυντίθενται, διατηρούνται. Και πού και πού τους πιάνουν σπαστικά γέλια και μοιάζουν με κουρδιστά πλαστικά κουνέλια που κυνηγάν ηλεκτρικά χέλια που έχουν τη ουρά στα σκέλια. Γίνομαι Σκρουτζ Μακ Ντακ μες στη μιζέρια μου. Αντλώ τεράστια ικανοποίηση κάνοντας κρακ με τα χέρια μου. Έχω μανία ιδιοκτησίας μα και ιδιοκτησία της μανίας μου. Διατηρώ το προσωπικό μου κώνειο και το μυστικό της θεραπείας μου. Άνθρωποι που σου λεν πως είσαι γόης σε περικλείουν κάνοντάς σου ερωτήσεις multiple choice, όπου όλες οι απαντήσεις ισχύουν. Η κορφή κατακτάται ακριβώς μέσω της μαντικής σου ικανότητας που επηρεάζει το παρατηρούμενο. Η κρυφή γοητεία της κβαντικής αντιφατικότητας που καυτηριάζει τα όρια ανάμεσα σε υποκείμενο, αντικείμενο και κατηγορούμενο.



18.2013 - Maybe We.



19.1890 - Σάκραμ.


Έξι μήνες στην Κοπεγχάγη. Το βράδυ είναι για να ξυπνάς.
Νέα τηλέφωνα στο κινητό μου. Χ-Ψ, ψυχή. Άξονας.
Μέθοδοι στατιστικής. Τις μαθαίνεις. Τις ξεχνάς.
Τις δοκιμάζεις και δεν πιάνουν. Όταν πεθαίνεις δεν πονάς.
Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Υποθέσεις κι αναμνήσεις.
Υποσχέσεις ν’ αθετήσεις. Επιθέσεις ν’ αποκρούσεις.
Αντιθέσεις ν’ αγαπήσεις. Συμβουλές για να ακούσεις.
Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος. Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος.
Χιονοπόλεμος. Καιρός ειρήνης. Τα πάντα ήρεμα. Τ’ αμφισβητώ.
Σαν ποτάμι σιγανό, αγαπώ το θήραμα. Τροφή ζητώ.
Πινόκιο και Σιρανό. Σπαν το τσόφλι του αυγού.
Άνεμος είναι τ’ όνομα του πιο πιστού μου οδηγού.
Το κασέρι είν’ η παγίδα στη ληστεία του ποντικού.
Δε θα βρεις στην καταιγίδα την αιτία του πανικού.
Ένα νεογέννητο δεν προτιμά τα διαμάντια απ’ τη χαρά.
Έχω φίλους που ζούνε έτσι κι έχουν μάτια σταθερά.
Αν μπορούσα να δω τα πάντα θα ‘θελα να το ‘κανα σαν μωρό
κι ύστερα να τα ζωγράφιζα όπως ο Χοάν Μιρό.
Χάρτης ενός θησαυρού παλιών λαϊκών παροιμιών,
αίτιο κι αποτέλεσμα μερικών καλών γνωριμιών.
Σκύλος που κυνηγά την ουρά του είναι κάθε μεγάλο πάθος.
Το αναγνωρίζω κι εγώ σε μένα. Mea culpa. Κι άλλο λάθος.
Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος. Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος.
Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος. Ίσως. Ίσως. Ίσως.


Καθετί βέβαιο είναι βίαιο. Παραπατώ πάνω στη σκιά μου.
Φέρνω νερό απ’ το πηγάδι. Να εξατμιστώ, ήρθε η σειρά μου.
Δεν έχουν μείνει πολλά να κάνεις, ούτε να μάθεις, τι να διδάξεις;
Αν θυμηθείς να περπατήσεις, θα ξεχάσεις πώς να πετάξεις.
Πόλεμος θεωρίας-πράξης. Βρες τ’ όχημα και κύλα το.
Φιλόσοφος. Ράπερ. Φωτογράφος. Δεν ξέρει ποδήλατο.
Μ’ αρέσει η αγνότητα γιατί έχω μέσα μου στοιχεία φθόνου, ζήλιας και δόλου.
Γίνομαι λυκάνθρωπος στο λυκόφως κάθε ειδώλου.
Ράγκναροκ κι Αρμαγεδδών. Κάνω ωτοστόπ σε U.F.O.
Τεχνολογία. Λογοτεχνία. Σώμα ανθρώπου. Κεφάλι ζώου.
Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος. Η αρρώστια μου στην υγειά σου!
Βάζω μαγιό και κολυμπάω στην πισίνα της μαγιάς σου.
Απ’ το πηγάδι μου στην πισίνα σου κι είναι ωραία παρενδυσία.
Λαρς φον Τρίερ εναντίον Κούντερα σε μια μοιραία ασυδοσία.
Τι νόημα να βρεις στην τέχνη; Τι είναι κιτς και τι γκροτέσκο;
Ο Μπέκετ ραπάρει ακατάπαυστα πάνω σε beats του Ιονέσκο.
Αντίβαρο. Αντίδωρο. Δώρο άδωρο. Σίδερο. Σήμερα. Ήμερη χίμαιρα.
Η θρησκεία κι η εξουσία κι άλλα παλιά καλά οξύμωρα.
Ο Ζήνων πετά σάκραμ στον Ηράκλειτο. Πολεμώ για το δικαίωμα του να μην πολεμώ.
Από πού είμαι, πού είμαι και πού πάω; Τριπλό ερώτημα. Θα μου κάτσει στο λαιμό.
Αλλάζω γνώμη. Φτύνω ό,τι μάσησα. Συγγνώμη που σ’ άφησα, θα επανορθώσω.
Σου χαρίζω όλο το χώμα που ψηλάφησα κι άλλο τόσο.
Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος. Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος.
Ένστικτο. Άνεμος. Πόλη. Δάσος. Ίσως. Ίσως. Ίσως.



20.2017 - Σκότο.


Αισθάνομαι μόνο χρώματα κι αρώματα, όχι μπροστά και πίσω
ακολουθώντας το κόκκινο στον αέρα για να την εντοπίσω.
Ξανάφτασα στο σπίτι της, παρατηρώ προς έκπληξή μου
πολλές γωνίες αφιερωμένες στην ανάμνησή μου.
Από φωτογραφίες κι αντικείμενα το δωμάτιο βρίθει
αντικαθιστώντας ένα παρελθόν θαμμένο στη λήθη.
Η καταιγίδα κόπασε και δεν είναι παγίδα.
Μου είπε “τώρα σώπασε” και μου έδειξε τη σφραγίδα.
Ψιθύρισε στην αγκαλιά μου “το είχα καταλάβει”.
Πάω να μιλήσω, μα η σκέψη μου παύει.
Η σιωπή επιβάλλεται, το μαρτυρούν οι ναοί.
Μου 'πε πως μ' εμπιστεύεται και ότι το εννοεί.
Έτοιμος λόγος κι έντιμος και χέρια τόσο απαλά.
Ένα αψέντι ήταν ο τρόπος της να μου πει χρόνια πολλά.
Πρωθύστερα με προσκάλεσε να κοιμηθώ στο κρεβάτι της.
Ήξερα πως βαδίζαμε σε λιβάδια χώρας απάτητης.


Απεκδυθήκαμε παρελθόντα. Φτιάξαμε νέες ταυτότητες.
Συναντηθήκαμε ως νέα όντα. Αναδιατάξαμε πραγματικότητες.
Δε χρειάστηκαν ύμνοι αράδων εμμέτρων.
Μας νανούρισε λίμνη σε ύψος τεσσάρων χιλιάδων μέτρων.
Γίναμε τραγούδια που μεταξύ τους αμφότερα αφιερώνονταν.
Για κάθε όνειρο που ξεχνούσαμε δυο ομορφότερα εκπληρώνονταν.
Η ζωή μας μοιάζει μ' ένα λωτό που έχει γεύση μπισκότο,
μιλά σαν αίνιγμα άλυτο και παίζει γιαπωνέζικο κότο.
Η απόσταση μεταξύ μας συνθήκη που οριστικά άρθη.
Ο τερατώδης εκείνος χειμώνας ποτέ δε θα ξανάρθει.
Ο κόσμος δε μας κάνει γιατί μας κρίνουν οι απελπισμένοι.
Προτιμούμε να φτιάξουμε μια φωλιά και να μείνουμε σκεπασμένοι.
Με το μαγνητισμό των φιλιών μας απογειώνουμε αεροπλάνα.
Μέσω της επίτευξης αποτεφρώνουμε πλάνα.
Τελετή μας η απληστία. Τεφροδόχος η ασκητεία.
Τελείωσε η νηστεία. Νέος στόχος, η Σκωτία.



21.1962 - Onion Consciousness.



22.1726 - ΜΜΜ: Megatron-Metatron-Monotron.


Πίσω στο παιχνίδι. Άτομο που διασπάται.
Λύκαινα που ουρλιάζει. Λιοντάρι που βρυχάται.
Παλεύω με τα στοιχειά της φύσης, ίσως εναρμονιστώ μ' αυτά.
Ευτυχώς, ανάμεσα σ' άλλα δεν έχω να ταΐσω στόματα.
Ολικός αρνητής τεκνοποίησης εκ πεποιθήσεως,
φωνή της συνειδήσεως, φόνος εκ προθέσεως,
υπέρμαχος εκτρώσεων, κύκλος της γενέσεως,
onesec απαίσιος, Αβδηρίτης και Εφέσιος.
Η ρουτίνα είναι ψευδαισθητική φενάκη,
το πιο μονότονο μπιτ αλλάζει μ' ένα μικρο σφηνάκι.
Για ένα πράγμα αξίζει μόνο να συνοφρυωθώ:
σαν πεθάνω να μη φροντίσουνε να αποτεφρωθώ.


Nightcrawler που ακούει Nat King Cole.
Κρατώ διπλό φωτόσπαθο, όπως ο Darth Maul.
Ερωτευμένος με την κουκουβάγια, Eve the Owl.
Το 'χω ρίξει στη soul, αν κι ακούω ακόμα obsurities.
Βγαίνω ξανά απ' το μπιτ μέσω μιας εισόδου αφρούρητης.
Η αισθητική μου φοράει το παράλογο για γούρι της.
Η ψυχή μου διψά για το κενό, γεμίζω το παγούρι της.
Πήρα το CD των Jolly Roger, τρώω κρόκερ.
Δεν πίνω Johnny Walker. Δεν ξέρω να παίζω πόκερ.
Pam Baker-Joe Cocker, Harley Quinn-Joker,
Αδαμάντιος χαρακτήρας. Wolverine. Logan.
Το μέγεθος μετράει. Του Gulliver το σλόγκαν.


Δε θέλω να σ' αγαπώ μιλώντας μόνο καλοσυνάτα,
θέλω με κάθε πρωινό να σου φτιάχνω και μια σονάτα.
Και σονέτα. Και σοκολάτα.
Περιπέτεια, περιέργεια, δίνουν ζωή στη γάτα
κι ένα κουβάρι για να παίζει στα μεσοδιαστήματα.
Παρέχοντας ασφάλεια στα γατικά ατυχήματα.
Επιβιώνω κι αποφεύγω κάθε κεραμίδι.
Ποιοι είμαστε τελικά; Ερώτηση-κρεμμύδι.
Δεν κάνω τον τρανό. Πού και πού παρανοώ.
Καρναβάλι πατρινό με μάσκες από θέατρο Νο.
Ειλικρίνεια που σκοτώνει το θάνατο της ειλικρίνειας.
Virginia Woolf σε τάμπλετ υψηλής ευκρίνειας.


Τέταρτο κουπλέ, δεν τα μαθαίνω πια απ' έξω.
Μ' ένα λάιβ στα δυο χρόνια, με κάτι άλλο ας παίξω.
Ρίψασπις στα ραπς. Φράγκα από ΕΣΠΑ; Κάντα SP,
chrispy chips, μια Vespa, βινύλια Dizzy Gillespie.
Έσπειρα το σπόρο σαν να μπήκα στον Αιγόκερω
Σαν τον τίγρη-σκαντζόχοιρο ανέμελο μες στο σκατόκαιρο.
Μπουγάτσα με τυρί; Μπα, μπουγάτσα με χλαπάτσα.
Αμέριμνος πηδάω από ταράτσα σε ταράτσα.
Απάνθρωπος Panthro, ευλύγιστος Bruce Lee.
Μπάρες δημητριακών, μέλι και μούσλι,
ολικής αλέσεως corn flakes, cupcakes, milkshakes,
βαρέθηκα τα dubplates, όσο και τα breaks.


Και πέμπτο κουπλέ, ούτε εγώ δεν το περίμενα,
είμαι το αντικείμενο, τα κουπλέ 'ν' τα υποκείμενα.
Με κάνουν ό,τι θέλουν, μ' έχουν για χάρακα και γνώμονα.
Την υπομονή να κατακτήσω περιμένω ανυπόμονα.
Κι αν ποτέ υποπτευόμουνα πως μιλώ διανοουμενίστικα,
θα 'λεγα πως αστειευόμουνα, έχω ραπς θεονήστικα.
Δεν αρκούμαι ν' αποκωδικοποιώ υπονοούμενα
για να κάνω την αναγκαία σύνδεση με τα προηγούμενα.
Τάσσομαι τουλάχιστον ως εκεί που φτάνει η γνώση μου,
υπέρ ενός θανάτου βιώσιμου, ενεργειακά ανανεώσιμου.
Οραματίζομαι την ανάδυση ενός λόγου βρώσιμου,
ραπάροντας πολύ γρήγορα, δάγκωσα τη γλώσσα μου.



23.1100 - In the Name of the Game, the Game is Over.



24.0000 - Δελφίνι. Όλα τελείωσαν. Ο Γάμος της Ζωής και του Θανάτου.


Κρατώ τη ζωή μου όπως κρατώ την αναπνοή μου
κάτω απ’ το νερό για να δω τα θαύματα του βυθού
και κρατώ το θάνατο σαν τις τσίλιες στο κρυφτό
για να ψάξω μετά θάνατον τις κρυψώνες του θεού.


Κρατώ την αναπνοή μου όπως το μικρόφωνο,
όπως ο Διογένης κρατούσε ένα φανό.
Ίσως μοιάζω με το Nietzsche στα γεράματα.
Θα γράφω καρτ-ποστάλ και γράμματα
σε αγνώστους παραλήπτες, θα αρχίσω τα πειράματα
τεστάροντας κατά πόσο ο Χάροντας
υπάγεται στους νόμους της φυσικής.
Στους δρόμους της μουσικής επιπλέω.
Αναπνέω και σε κρατάω, περπατάω πάνω στο Τάο
και βουτάω μέσα στο Χάος.
Ίσως είμαι πιο πράος στα γεράματα.
Να μη με νοιάζουν τα ορθογραφικά παροράματα,
θα γράφω αξιώματα σαν το La Rouchefoucauld
και αρχαιολογίες αναζητήσεων με φακό
ανθρώπων αυθεντικών και ανθρωπάριων που είναι fake.
Ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος, παροιμιώδης
William Blake.


Κρατώ τη ζωή μου όπως κρατώ την αναπνοή μου
κάτω απ’ το νερό για να δω τα θαύματα του βυθού
και κρατώ το θάνατο σαν τις τσίλιες στο κρυφτό
για να ψάξω μετά θάνατον τις κρυψώνες του θεού.


Θα κρατάω τσίλιες για να κάνεις τις ντίλιες,
ν’ ανταλλάξεις τα υπάρχοντά σου με μερικές μπίλιες.
Ίσως γίνεις μετά Beauvoir μέσα σ’ ένα μπουντουάρ
με άπειρους καθρέφτες να φιλοσοφείς την επαναληπτικότητα
σε μια μαγική κυκλική γραμμικότητα.
Πεθαίνεις αναγεννώμενη μέσα από τη δική σου μυθική πραγματικότητα.
Στους δρόμους της μεταφυσικής επιπλέεις.
Μ’ εμπνέεις και με κρατάς.
Περπατάς με κλειστά μάτια χαράζοντας μονοπάτια.
Ίσως έμοιαζες με τη Νάντια του Breton στα νιάτα σου,
Ίσως ήσουνα η έμπνευση πυθαγόρειων ρητών.
Ίσως είσαι η μεσογειακή ανάσα στους κατοίκους κάποιων βόρειων κρατών.
Ίσως είσαι το κρυφτό που θα παίξω με τον κόσμο όταν θα θαφτώ.
Ίσως είσαι όσα η ανθρώπινή μου φύση δε μ’ αφήνει να αντιληφθώ.


Κρατώ τη ζωή μου όπως κρατώ την αναπνοή μου
κάτω απ’ το νερό για να δω τα θαύματα του βυθού
και κρατώ το θάνατο σαν τις τσίλιες στο κρυφτό
για να ψάξω μετά θάνατον τις κρυψώνες του θεού.